უნივერსიტეტს ვამთავრებდი, როცა გავიგე, რომ აყვანილი ვიყავი. ცხადია, ძალიან განვიცადე. ოდნავ რომ დავწყნარდი, გამზრდელისგან მალულად გადავწყვიტე, ჩემი ბიოლოგიური მშობლები მომეძებნა. ვიცოდი, რომ მარტო ვერაფერს გავხდებოდი და ეს ამბავი ჩემს დაქალს გავანდე, რომელიც ერთ-ერთ სამშობიაროში ექიმად მუშაობდა. თითქმის ერთი წელი მოვანდომეთ ინფორმაციების შეგროვებას და მაშინდელი ექიმების ძებნას ( ანუ იმათი, ვინც ჩემს გამზრდელ მშობლებს ჩემს შვილად აყვანაში დაეხმარა) და თორმეტთვიანი ძებნის შემდეგ, როგორც იქნა, დავადგინეთ ჩემი ბიოლოგიური მშობლების ვინაობა და კოორდინატები.

ვიცი, რომ ძალიან ცუდად მოვიქეცი, მაგრამ ჩემს სიგლახეში უნდა გამოგიტყდეთ და ვაღიარო, რომ როცა გვარი გავიგე, ნახვის ყოველგვარი სურვილი გამიქრა. მიზეზი კი ის იყო, რომ ბიოლოგიურად ქართველი არ ვყოფილვარ. ჩემს ნამდვილ დედ-მამას ქართულიც არ ცოდნიათ. სამშობიაროში კი იმიტომ დამტოვეს, რომ მეცხრე გოგო ვიყავი, თანაც ექიმებს უთქვამთ, ჯანმრთელი არ არისო და თავიდან მომიშორეს. ისიც გავარკვიე, რომ ჩემს დატოვებაში ფულიც მოუთხოვიათ. ეს ამბები გაცილებით მძიმედ გადავიტანე, ვიდრე შვილად აყვანის ამბავი. ბევრი ფიქრის შემდეგ ჩემს გამზრდელ მშობლებს ყველაფერი ვუამბე. სამივენი ხმამაღლად ვტიროდით და ერთმანეთს ვეხუტებოდით. იმ დღეს დავრწმუნდი, რომ მათზე ახლობელი ადამიანები არ მყავს და ახლა გაცილებით უფრო მეტად მიყვარს, ვიდრე მანამდე მიყვარდა.