- გეტყვით, რომ 30 წელია დაქორწინებული ვარ და მთელი ამ დროის განმავლობაში საკუთარი ნების შესაბამისად 30 წუთი არ მიცხოვრია. ტყუილია, როცა ამბობენ, რომ მამაკაცი ძლიერია და საკუთარი თავის დაცვას მოახერხებს. ცოლმა პირველივე დღეებიდან დამიმორჩილა, თვალებში შევციცინებდი. მის ნებისმიერ ახირებას ვასრულებდი და თან მსიამოვნებდა.

- იქნებ ამის მიზეზი სიყვარული იყო?

- ერთი ბრძენი კაცი ამბობდა, სიყვარული თავისუფლების გარეშე არ არსებობსო, მე კი ცოლისა და სიდედრის მონად გადავიქეცი. საბრალო დედაჩემს გული უსკდებოდა, ჩემს შვილს ასეთი რა გაუკეთეს, როგორ დამიჩაგრესო. როცა მარტო დამიგულებდა, ცდილობდა გამოვეფხიზლებინე, მაგრამ უშედეგოდ. არ ვიცი, როგორ შეიძლება კაცს ქალის ეშინოდეს, მაგრამ ეს საკუთარ თავზე მაქვს დაცდილი. სამწუხაროდ, ისე მოხდა, რომ ჩემმა მეუღლემ ვაჟიშვილიც დაიმორჩილა. ბესო უკვე სტუდენტი იყო და დედის უნებართვოდ ღამე მეგობართანაც კი ვერ დარჩებოდა. ქალაქიდან გასვლაზე ზედმეტია ლაპარაკი. შემდეგ, როცა ცოლის მოყვანა ახსენა, დედამისმა ლამის სილა გააწნა, ჯერ პატარა ხარო.

-რამდენი წლის იყო?

- 26-ის. ჩემმა ცოლმა მშვენივრად იცოდა, რომ ბესო უკვე სრულწლოვანი იყო, მაგრამ ეგოიზმს ვერ ელეოდა. მომავალ რძალზე ეჭვიანობდა. ეშინოდა, რომ მის ადგილს ოჯახში სხვა ქალი დაიკავებდა. არ ვიცი, ჩემმა შვილმა როგორ შეძლო დედის წინააღმდეგ წასვლა და დაქორწინება. მან მალულად მოიყვანა ცოლი. ერთი კვირა სოფელში ჰყავდა და როცა ოჯახი ფაქტის წინაშე დააყენა, მაშინღა დაბრუნდა სახლში.

- საინტერესო იქნებოდა რძალ-დედამთილის შეხვედრა...

- მე ეს ჩემი თვალით არ მინახავს, რაღაც საქმე მოვიმიზეზე და შინ მხოლოდ მაშინ დავბრუნდი, როცა ნეფე-დედოფალი ოთხი საათის ჩამოსული იყო. პირველ დღეებში თითქოს ყველაფერი მშვიდად მიდიოდა, მაგრამ დაახლოებით ერთ კვირაში ისე აირდაირია სიტუაცია, სახლიდან გაქცევის მიზეზს ვეძებდი.

- ვინ იყო დამნაშავე?

- ჩემი ცოლი ხომ ნამდვილად გადარეულია, არც რძალი შეხვდა ნაკლები. ისეთი ანჩხლი გოგო აღმოჩნდა, იმისი კივილი მთელ ქუჩას ესმოდა. ჩემი ვაჟიშვილი კი იჯდა და გაფითრებული აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს.

- დედის აღარ ეშინოდა?

- ეშინოდა, ოღონდ ორივესი ერთდროულად. მერყევი ბუნების ადამიანი თუ დედამ დაიმორჩილა, მის დაჩაგვრას ცოლიც მოახერხებს.

ერთხელ შინ ვბრუნდებოდი. კიბეებზე ჩემი რძლის ყვირილი მომესმა. კარი შევაღე და რას ვხედავ - მოსჯდომია დედამთილი რძალს და გამეტებით ურტყამს. ვეცი ცოლს, რას აკეთებ მეთქი და გადავათრიე. ჩემმა რძალმა ამით ისარგებლა, ფეხზე წამოდგა და ახლა დედამთილი გაშხლართა იატაკზე. ერთი-ორი მუშტი მეც მომხვდა, როგორც გამშველებლს, მეც მითავაზეს. სწორედ, იმ დღეს მივხვდი, რომ ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო. ცოლი რომ თავზე არ წამომესვა, ბიჭიც ნორმალურ გარემოში გაიზრდებოდა, რძალსაც ჯანსაღი გარემო დახვდებოდა და ამ სამარცხვინო სცენებს თავიდან ავირიდებდით.

- კარგი დასკვნაა, ოღონდ დაგვიანებული...

- სწორედ იმიტომ, რომ დაგვიანებული იყო, პირდაპირი იერიშის მიტანას შემოვლითი გზა ვარჩიე. ვიღაც გოგოს სურათი ვიშოვე, ჩემს ცოლს მივუტანე და ვუთხარი, ბესო ამ კახპას გადაეკიდა, მისგან ბავშვს ელოდება, უნდა სოფიკო გააგდოს და ვაგზლის მეძავი მოიყვანოს მეთქი. ის სურათი რძალსაც ვაჩვენე, თან დავაფიცე, რომ საიდუმლო შეენახა. ბესო ქორწინებამდე ერთ ქალთან დადიოდა, მასთან შვილი შეეძინა და ახლა ბავშვისთვის წილს ითხოვს, თუ დედამთილი შემოირიგე (სახლი მასზე იყო გაფორმებული), შეიძლება ქუჩაში არ აღმოვჩნდეთ მეთქი. ორთაჭალაში სამსართულიანი, კეთილმოწყობილი კერძო სახლი გვაქვს, რომელი რძალი მოინდომებდა მის დაკარგვას? ან რომელი დედამთილი ისურვებდა კაპასი, მაგრამ ლამაზი და პატიოსანი რძლის ნაცვლად ვაგზლის კახპას, თანაც ფეხმძიმეს?!

როცა გეგმის პირველი ეტაპი შევსარულე, ბესო ცალკე გავიხმე და სიტუაციაში გავარკვიე. თან ვთხოვე, ცხოვრებაში ერთხელ მაინც არ მომბაძო, თავი ისე დაიჭირე, კითხვის დასმაც ვერ გაბედონ მეთქი.

- გაჭრა?

- მეორე დილით ვდგები საწოლიდან და რას ვხედავ, რძალი სამზარეულოში გაზქურასთან ფუსფუსებს, დედამთილი კი მაგიდაზე ტკბილეულსა და ყავის ჭიქებს აწყობს, თან სოფლის რაღაც ამბებს უყვება. იქვე ზის ბესო და კოპებშეკრული სულმოუთქმელად სვამს ჩაის. უნდა, შინიდან მალე გავიდეს, სანამ კითხვის დასმას გაბედავენ, თორემ შეიძლება გამბედაობამ უმტყუნოს. საბედნიეროს ისე მოხდა, რომ ბესო მომდევნო რამდენიმე დღე სამსახურიდან მივლინებაში გააგზავნეს და ცოლს და დედას მისი "დამუშავების" საშუალება არ მისცემიათ. ამასობაში რძალ-დედამთილის ურთიერთობა კიდევ უფრო დათბა. უკან დაბრუნებულ ბესოს შეეძლო ყველაფერი გაეფუჭებინა, მაგრამ მას დედასა და ცოლზე მეტად უკვე იმის შეეშინდა, რომ ოჯახური იდილია ხუხულასავით თავზე არ დამხობოდა. ის დედის თანდასწრებით ტელეფონით რამდენჯერმე "ელაპარაკა" უცნობ ქალბატონს, ცოლთან ერთად თავისივე ფირმაში რეკავდა, მემკვიდრეობის საკითხების გასარკვევად.

- კი, მაგრამ, ტყუილი შიში როდემდე გასტანდა?

- არც ისე დიდხანს, მაგრამ ეს პერიოდი საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ რძალ-დედამთილს საერთო ენაზე ლაპარაკი ესწავლა. როგორც გაარკვიეს, ნორმალური ურთიერთობა შეუძლებელი ნამდვილად არ იყო. ტყუილი რამ არ გამოაშკარავებულიყო, რამდენიმე თვეში სოფო და მეუღლე ახალი, შედარებით უწყინარი გამონაგონით დავამშვიდე.

- კონფლიქტი რომ თავიდან დაწყებულიყო?

- მეც მეშინოდა, მაგრამ ცხოვრებაში პირველად გამიმართლა. ჩვენს ოჯახში დღემდე სიმშვიდეა.