დაქორწინებიდან მერვე წელს სრულიად შემთხვევით გავიგე, რომ ჩემს ცოლს, ეგრეთ წოდებული, სამსახურებრივი რომანი ჰქონია თავის თანამშრომელთან. უფრო სწორად, შემთხვევით კი არ გავიგე, დავეჭვდი, ვუთვალთვალე, მივიკითხ-მოვიკითხე და ყველაფერი გავარკვიე და დავადგინე. ეჭვი კი იმიტომ გამიჩნდა, რომ ბოლო ხანებში ჩემმა ცოლმა ძალიან დაიწყო გაპრანჭვა: უმაკიაჟოდ სახლიდან არ გადიოდა, ყოველ მეორე დღეს სილამაზის სალონში ივარცხნიდა თმას, რაღაც დიეტაც წამოიწყო. აღარაფრის გამო არ მაწუხებდა, მათ შორის არც საწოლში და, რაც მთავარია, ბოლო ხანებში ძალიან ბედნიერი სახით დადიოდა - რაღაცნაირად გაბრწყინებული, სხივიანი.

ერთი სიტყვით ყველაფერი დავადგინე და სერიოზული სკანდალი მოვუწყვე, ისე რომ საქმე გაყრამდე მივიდა. ყველა ახლობელი - მეგობრებიც, ნათესავებიც, მეზობლებიც - ჩემს მხარეზე იყო. ბევრი იმასაც მეუბნებოდა სახლიდან გააგდეო. მე უკვე გაყრაზე შევიტანე განცხადება, მაგრამ ერთ დღეს თინიკო სახლში აბღალვებული დაბრუნდა და არც დაუმალავს ტირილის მიზეზი - თურმე, მისი სატრფო ცოლთან დაბრუნებულა, ეს კი მიუტოვებია და სამსახურიდანაც წასულა. ისე განიცდიდა, სიმართლე გითხრათ შემეცოდა. ვიცი, ბევრი "ჩმორად" ჩამთვლის, მაგრამ რა ვქნა, ვერ გავწირე, ვერ გავიმეტე და ვაპატიე. თანაც, ისე შევეჩვიე, ვერც წარმომიდგენია, უმისოდ როგორ უნდა ვიცხოვრო. ამაზე ბევრი ვიფიქრე და განქორწინებაზე შეტანილი განცხადება უკან გამოვიტანე. მართალია, ახლობლებისა და მეგობრების, ცოტა არ იყოს მრცხვენია, მაგრამ გადავწყვიტე, ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ, ვითომ არაფერი მომხდარა. ჩემი ნათესავები კი გადამკიდებიან, რადგან ერთხელ გიღალატა, არც შემდგომში მოიშლისო. როგორ დავარწმუნო, რომ თინიკო ამორალური ქალი კი არ არის, არამედ ერთხელ შეცდა.

ან, იქნებ, ისინი მართლები არიან და ასეთი რამის პატიება მართლაც არ შეიძლება?!