- "ვფიქრობ...ფიქრის მეტი არაფერი დამრჩა ქვეყანაზე. ვფიქრობ, დავწერო თუ არა რამე. ჯერ გადაწყვეტილი მქონდა, არასოდეს შემოვსულიყავი აქ. მერე ვიფიქრე, რომ ინფორმაციის ვაკუუმს ვერ გავუძლებდი და იმის გამო, რომ უამრავი ადამიანი მწერს და პირადად პასუხს ვერ ვუბრუნებ, მიჯობს აქ დავწერო რას განვიცდი ერთი დღის შემდეგ, რაც ჩემი პატარა მიწას მივაბარე...
არ განმიკითხოთ, რა ეწერებაო...არ იცით ეს რა განცდაა და არც იფიქროთ, გამოსცადოთ...დაგიფაროთ ყველამ და ყველაფერმა...
ტკივილზე წერას არ ვაპირებ. ეს ჩემშია და ჩემია..
პირველ რიგში ყველას, ვინაც ჩემი ტრაგედია გულთან მიიტანა, მოვიდა თუ ვერ მოვიდა, ვინაც ოდნავი სინანული გამოთქვა, უდიდესი მადლიერება მათ..
ვინც გვერდით მედგა ტრაგედიის გაგების პირველივე წამიდან და არ მომშორებია გვერდიდან, მადლობა ავთანდილ ჯღარკავას, გულწრფელი მადლობა.
ვინაც ჩემი სახლის კარი შემოაღო და არა ერთხელ ამ დღეებში .მადლობა მათ, ეკუთვნოდათ თუ არ ეკუთვნოდათ მოსვლა.
მადლობა ჩემი სოფის სანაცნობოს თუ სამეგობროს, რომელთაც დამანახვეს, თუ რაოდენ დიდი და სიყვარულით სავსე გული ჰქონია ჩემს შვილს...
მადლობა ყველას და ყველას, მთელი საქართველოს ადამიანებს, ვინაც წამიერად მაინც ამოთქვა “ვაი შვილო“
ახლა კი დავწერ იმას, რასაც განვიცდი, როგორც გამწარებული და შეურაცხყოფილი დედა, რომელსაც შვილი მიწასაც კი არ მქონდა მიბარებული, როცა ვინმე ნანა კოსტავას დაწერილი პოსტის შესახებ გავიგე:
ნანა კოსტავა! უფალმა ისე გაგამწაროს შენს საყვარელ შვილზე, რომ მისი ცხედარიც სანატრელი გქონდეს დასატირებლად! ყოველი ლოცვის შემდეგს, ჩემს შვილს რომ წავუკითხავ, ამ წყევლას გამოგიგზავნი შენ, არაქალო!
მანამდე კი, ლაგოდეხში პოლიციის განყოფილებში ძირს დაგდებულ გამწარებულ დედას, რომელიც უკანასკნელ იმედს ებღაუჭებოდა, იქინებ შვილი ცოცხალი ეპოვათ სადმე, როგორ მესმოდა სკოლა ალბიონის დირექტორი, როგორ მოძღვრავდა თავის თანამშრომლებს, რომ მათ ყველაფერი წესრიგში ჰქონდათ, ექიმი ახლდათ.ავტობუსი საბუთით და გამართული და ა. შ. ანუ საკუთარი ტრაკის გადარჩენაზე იყო ბაასი.მოგმართავთ ალბიონელო გარეწრებო!(ყველას არ ეხება რა თქმა უნდა)
შვილი მომიკალით უყურადღებობით. დილით ჩაგაბარეთ და დამიღუპეთ. აქ ყველაფერი ნათქვამია და გამოძიება მიხედავს.
და ბოლოს, უდიდესი მადლობა ნავთლუღის ყვავილების ბაზრობის თანამშრომლებს ასეთი თანადგომისა და გულისტკივილის გამოხატვისათვის, რასაც უბრალოდ არ ველოდი....არ მაქვს ლაპარაკი ჩემი სკოლის თანამშრომლებზე, მოსწავლეებზე, მათ მშობლებზე, სალომეს სამეგობრო-სანაცნობოზე, საბას სამეგობროზე და ა. შ. უამრავ ადამიანზე.
არ შემიძლია, არ გამოვხატო პატივისცემა აგარაკის სამეზობლოზე, რომელთაგანაც მხოლოდ რამდენიმეს ვცნობდი...უამრავი ადამიანი მოვიდა, ვისთანაც სოფის ჰქონდა ურთიერთობა ან არ ჰქონდა მაგრამ შორიდან გვცნობდნენ.
ეს ის მომენტია, როცა ფიქრობ, არაფერი გშველის, მაგრამ მაინც მარტო არ ხარ...
დავკარგე შვილი მასწავლებლების უყურადღებობით და ამ საქმისთვის ვიბრძოლებ ბოლომდე, რათა ყველამ აგოს პასუხი".