მეცნიერები დიდი ხანია სწავლობენ ადამიანის ტვინის ამოუცნობ შესაძლებლობებს, მაგრამ ტვინის შესაძლებლობები არაფერია ადამიანის შინაგანი სულის სიძლიერესთან მიმართებით, რომელიც ხანდახან მართლაც შეუძლებლის ჩადენაში გვეხმარება.

მინდა ამასთან დაკავშირებით ერთი ცნობილი ისტორიული ამბავი გაგახსენოთ:
1336 წელს მეფე ლუდვიგ ბავარიელმა სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანა თავად დიც ფონ შაუმბერგს (Diez von SchauMburg) და ოთხ მის თანამოაზრეს იმისათვის, რომ ისინი აუჯანყდნენ მის უდიდებულესობას და დაარღვიეს ქვეყნის სიმშვიდე. ბრალდებულებისათვის თავი უნდა მოეკვეთათ. სიკვდილით დასჯის წინ, ტრადიციის თანახმად, ლუდვიგ ბავარიელმა ჰკითხა დიც ფონ შაუმბერგს, თუ რა იყო მისი უკანასკნელი სურვილი. დიცმა მეფეს თხოვა შეეწყალებინა მისი მეგობრები, თუკი სიკვდილის შემდეგ ის შეძლებდა მათ წინ თავმოჭრილი გარბენას. ამასთანავე ფონ შაუმბერგმა დააზუსტა, რომ ბრალდებულები უნდა მდგარიყვნენ მწკრივში ერთმანეთისაგან რვა ნაბიჯის დაშორებით. შეწყალება შეეხებოდა მათ, ვის გასწვრივაც დიცის თავმოჭრილი სხეული ჩარბენას მოახერხებდა. მონარქმა გადაიხარხარა, როცა სიკვდილმისჯილის ეს ბოდვა მოისმინა და დათანხმდა აესრულებინა მისი უკანასკნელი სურვილი.

დიცმა თავისი მეგობრები დააყენა მწკრივში ერთმანეთისაგან ზუსტად რვა-რვა ნაბიჯის დაშორებით და მორჩილად დაიჩოქა მუხლებზე ჯალათის წინ. გაისმა ხმლის შხუილი და დიც ფონ შაუმბერგის ქერა თავი ჯალათის ფეხებთან დავარდა, აი სხეული კი წამოხტა ფეხზე და გაოცებული და შიშისაგან ფერდაკარგული მეფისა და მისი ამალის თვალწინ სირბილით გაიქცა სიკვდილმისჯილების გასწვრივ, რწყავდა რა მიწას მოჭრილი კისრიდან წამოსული სისხლით.
როცა მეოთხე სიკვდილმიჯილს გაცდა, სხეული შეჩერდა და ძირს უსულოდ დაეცა. მან 32 ნაბიჯზე მეტის გავლა შეძლო...
შეძრწუნებულმა მეფემ შეასრულა თავისი პირობა და დიცის მეგობრებს თავისუფლება აჩუქა.
აი, ასე იხსნა მამაცმა რაინდმა თავის მეგობრები უცილობელი სიკვდილისაგან.