თითქოს გუშინ იყო 2008 წლის 7 აგვისტო...რამდენი ხანიც უნდა გავიდეს, ყოველთვის

მძაფრი სიცხადით მემახსოვრება ის საშინელი დღეები, როცა ჩემი ქვეყანა მარტო აღმოჩდა გამძვინვარებული მტრის წინაშე...

მხოლოდ ღმერთს მინდობილი საქართველო, თავგანწირვით იბრძოდა გადარჩენისთვის...

მაშინ 18 წლის ვიყავი, მომავლის იმედებით აღვსილი და ბედნიერი ახალგაზრდა,

რომელსაც არასოდეს ენახა ომი...

არ მეგულება ნორმალური ქართველი, რომელსაც არ ახსოვს რა ხდებოდა მაშინ...

მაგრამ ბოლო დროს ხშირად ხდება საჭირო, ვიღაც-ვიღაცეებს შევახსენოთ მაშინდელი

ჯოჯოხეთი, განსაკუთრებით იმ ხალხს, ვისაც რუსეთთან მეგობრული ურთიერთობის

ილუზია გააჩნია და თავგამოდებით მიიწევს მისი იდეოლოგიისკენ!

ასეთ ხალხზე გულწრფელად ვბრაზდები და მგონია რომ მათ მაშინდელი ომი სათანადოდ ვერ აღიქვეს...

7 წელი ცოტა არაა, მაგრამ არც იმდენად ბევრია, რომ მსგავსი საშინელება დაივიწყო

და რუსეთს კუდი უქიცინო!

ყოველდღიურად საზღვრის გადმოწევის ფონზე, ხელისუფლების მხრიდან რუსეთთან დალაგებულ ურთიერთობაზე საუბარი, გამაღიზიანებელია...

ნუთუ ერთი პროცენტით მაინც ვერ აცნობიერებენ რა არის სუვერენიტეტი და

თავისუფლება!

რა პასუხს სცემენ დაღუპულ ჯარისკაცებს?! რისთვის იბრძოლეს? რატომ დაიღვარა მათი სისხლი?!

ყოველი წლის ამ დღეს, მუდმივად მაქვს ის განცდა, რაც 2008 წლის 7 აგვისტოს მქონდა!

ასეთი განცდა ვერც ერთ ხელისუფალს ვერ ექნება, ვერ იგრძნობს იმ ყველაფერს, რაც

მაშინ ჩვენს თავს ტრიალებდა!

მარტივად შეუძლიათ მტერთან მეგობრობაზე საუბარი!

ეხლა, ამ სიტყვებს ემოციებისა და აღელვების გარეშე ვერ ვწერ და მკითხველს ბოდიშს

ვუხდი, თუკი რაღაც დოზით გადავაჭარბე...