დიმიტრიმ გვიან შეირთო ცოლი. ასე მისი ახლობლები ფიქრობდნენ, თორემ თვითონ სჯეროდა, რომ კაცი 40 წლის მერე იწყებს ნამდვილ ცხოვრებას. პატარაობიდანვე მიეჩვია შრომას და მონდომებითა და გამჭრიახობით 30 წლისა უკვე დიდი კორპორაციის პრეზიდენტი იყო. ბევრს გაუმართა ხელი. ყველა ემადლიერებოდა, ამიტომაც წუხდნენ მის "მარტოხელობაზე" და დიმიტრიმაც, როგორც იქნა, შეუსრულა ახლობლებს სურვილი - მამიდაშვილის ოჯახში საგანგებო წვეულებაზე, საგანგებოდ დაპატიჟებული 20 წლის ეკა თვალში მოუვიდა და ორი კვირის მერე დანიშნა კიდეც. ეკას მშობლები გახარებულები იყვნენ - მათ ქალიშვილს ლაღი ცხოვრება ელოდა.

ქორწილის მერე ორი კვირა პარიზში გაატარეს. შინ დაბრუნების მერე დიმიტრიმ ცოლს უთხრა: ნუ იმუშავებ, არაფერში შეგზღუდავ, როცა გინდა, მეგობრებთან წადი, შინაც დაპატიჟე ხოლმე, ოღონდ უნდა ვიცოდე, სად და ვისთან ხარო.

წელიწად-ნახევარში პატარა ელენე მოევლინა ქვეყანას, მერე გიორგიც გაჩნდა. დიმიტრი უსაზღვროდ ბედნიერი იყო, ცოლ-შვილს თავს ევლებოდა. მესამე შვილიც უნდოდა, მაგრამ ეკამ - სანამ ამათ არ წამოვზრდი, მესამეს ვერ გავაჩენო. ბავშვები რომ წამოიზარდნენ, ეკამ მეუღლეს სთხოვა, მანქანის ტარება მინდა ვისწავლო, ძალიან მალე დამჭირდება შვილების წასაყვან-წამოსაყვანადო. დიმიტრიმ - კურსებზე სიარული არ გინდა, ჩემს ერთ-ერთ მძღოლს ვთხოვ, გასწავლოს, მერე "გამოცდაზე" გახვალ და მანქანის ტარების მოწმობას შინ მოგიტანენო.

აქედან დაიწყო მათი ოჯახის ტრაგედია. ეკას მძღოლი შეუყვარდა. მძღოლს სოსო ერქვა. ახალგაზრდა, უცოლო ბიჭი იყო. სოსო ბევრ საქმეში გამოსდგომია დიმიტრის, დიდად უერთგულია, ამიტომაც ანდო ცოლი, თუმცა...

ერთ მშვენიერ დღეს კი ეკა გაუჩინარდა. გოგონა ბალეტზე წაიყვანა, ბიჭი დატოვა ვაკის მოედანზე, სადაც უმცროსი ასაკის ბავშვების შეჯიბრება უნდა გამართულიყო. რამდენიმე ხნის შემდეგ თავისიანებს დაურეკა, ბავშვებთან მისვლას ვერ ვახერხებ, თქვენ წამოიყვანეთ, ლიკას (მისი მეგობარი იყო) რაღაც უჭირს და უნდა მივიდეო. ეკას უმცროსმა დამ პატარები შინ წაიყვანა. დიმიტრი ყოველთვის გვიან ბრუნდებოდა სახლში. ეკას რომ შეაგვიანდა, შეშინდა. მობილურზე დაურეკა, გამორთული ჰქონდა. ლიკას შეეხმიანა. იმან - დღეს კი დამპირდა, გამოგივლიო, მაგრამ არ მოსულაო.

ეკას დამ და დიმიტრიმ ყველა საავადმყოფოსა და საგზაო პოლიციის უბანზე მოიკითხეს ეკა, მაგრამ ბაიბურში არავინ იყო. საგონებელში ჩავარდნილმა დიმიტრიმ ერთი გაფიქრება ისიც იფიქრა, ალბათ მოიტაცეს, რომ გამოსასყიდი მომთხოვონო. მერე უცებ სოსო გაახსენდა - ეკას "მასწავლებელი". სამსახურის ავტოსადგომში უთხრეს, დღეს არ გამოჩენილაო. სოსოს მობილურიც გამორთული იყო და რატომღაც ეჭვმა გაკეწლა.

ორი დღის მერე გაირკვა, რომ ეკა და სოსო ბათუმში გაპარულიყვნენ.

დიმიტრი შინ ჩაიკეტა, გარეთ გასვლაც არ უნდოდა. მერე მიხვდა, რომ ეს სუსტი კაცის საქციელი იყო და თავს მოერია.

ეკა და სოსო შეუღლდნენ. როცა ეკამ ბავშვების ნახვა მოინდომა, დიმიტრიმ მათთან მიახლოებაც აუკრძალა. ეკას მშობლები და ახლობლები არ ამართლებდნენ, მაგრამ როცა ნახეს, შვილების უნახოაბამ რა დღეში ჩააგდო, ურჩიეს, სასამართლოთი მოეთხოვა ბავშვების დაბრუნება. სასამართლო შედგა და შვილები მამას დაუტოვეს.

გავიდა ორი წელი. ეკამ და სოსომ ოჯახი ვერ ააწყვეს. ეკა გულდამდუღული ეხვეწებოდა ყოფილ ქმარს, მაპატიე და შემირიგდიო, მაგრამ დიმიტრიმ ახლოსაც აღარ გაიკარა. მხოლოდ იმის ნება დართო, კვირაში ერთხელ შვილები მოენახულებინა. მათი ოჯახის ახლობელმა (ვინც ეს მიამბო) ისიც მითხრა, რომ დიმიტრი ცოლის შერთვას აპირებს. ეს ამბავი ეკას გაუგია და თავი მოუწამლავს. სულზე მიუსწრეს და გადაარჩინეს. ეკა საბოლოოდ დარწმუნდა, რომ შეცდომის გამოსწორებას ვეღარ შეძლებს...