ცოლი სამი კვირის მოყვანილი მყავდა, როცა მშობლებმა ნათესავები დაპატიჟეს. წვეულებაზე ჩემი მეუღლის დაქალებიც მოვიდნენ. ხმაურიანი, მხიარული გოგონები იყვნენ, კარგად მოვილხინეთ. როცა ქეიფი ეშხში შევიდა, ეკა, ჩემი მეუღლის დაქალი დათვრა, ალბათ, ალკოჰოლმა აწყინა და ოთახიდან საპირფარეშოში გავიდა. კერძო ბინა მაქვს და ნასვამმა გზა ვეღარ გაიკვლია. აღარ მახსოვს, მგონი, ღვინისთვის გამოვედი გარეთ, როცა გზააბნეულ ეკას გადავეყარე. ჯერ საპირფარეშომდე მივაცილე, შემდეგ სააბაზანოში შეყოლა მთხოვა. კი გამიკვირდა, მაგრამ უარს ხომ ვერ ვეტყოდი. პირზე წყალი შეისხა და იქვე ჩამოჯდა, ერთხანს უსიტყვოდ მიყურებდა, უცებ ცრემლები წამოუვიდა, შენ არ იცი, მე რა მარტო ვარ, როგორ მინდა, ვინმეს სითბოს ვგრძნობდეო. თან ჩემკენ იწევდა, ბოლოს კალთაში ჩამიჯდა და ხელები მხრებზე შემომხვია. თავი ვეღარ შევიკავე, მეც მოვხვიე ხელი და ვაკოცე. უცებ კარი გაიღო და ჩემი ცოლი შემოვიდა. რამდენიმე წამი გაოგნებული იდგა, შემდეგ კარი გაიხურა და გავიდა. ოთახში შესვლას ვერ ვბედავდი, მეგონა, იქ აღარ დამხვდებოდა, თუმცა შევცდი. ის სუფრასთან მომღიმარი სახით იჯდა, თითქოს არაფერი დაუნახავს. როცა საძინებელში შევედით, ირონულად გაიცინა, ლოგინი ცალკე გაიშალა და ზურგი მაქცია. მე ავყვირდი, ალბათ კახპა დაქალები გყავს, თორემ კისერზე არ ჩამომეკიდებოდა მეთქი. არ შემეპასუხა, უსიტყვოდ დაიძინა. მას შემდეგ სამი თვე გავიდა. დღისით ჩემი ოჯახის წევრებთან ისე იქცევა, თითქოს ყველაფერი წესრიგშია, ღამე მარტო იძინებს. ვერც ვეჩხუბები, არადა, მეტის მოთმენა არ შემიძლია. მისი დუმილი ყველაზე ანჩხლი ქალის ისტერიკებზე უარესია. მინდა, დედამისს დაველაპარაკო, მაგრამ ისიც გამამტყუნებს. მითხარით ვინ არის დამნაშავე იმაში, რომ ასეთ მდგომარეობაში ვარ, რა ვქნა, ოჯახი დავანგრიო?