"გენუა.. გენადი სულთანიშვილი ამ ერთადერთ ფოტოზე შემომრჩა. მაშინაც კურორტ შოვში მზარეულად მუშაობდა. თავისთან მიმიპატიჟა, ხინკალი მოახვია, აკარდიონი გაწელა და რაჭული სიმღერები მოაყოლა. გლოლის კოლორიტი გენუა, ჩემი მეზობელი, სისხლი და ხორცი, უწყინარი და საიმედო. გრძელ ზამთარს ყელამდე თოვლში თითზეჩამოსათვლელი გლოველი თუ გადააგორებს, ერთ-ერთი მოზამთრე მისი ოჯახი იყო. მუდამ ფუსფუსებდა, ჭირსა თუ ლხინს თავკაცობდა, მოყვარეს მასპინძლობდა. ზაფხულში კურორტზე მზარეულად მუშაობდა, მერე მთაში გაიქცეოდა, საქონელს მოუთიბავდა, აქეთ სოფელში გამოიქცეოდა-ჭირისუფალს ვერ უღალატებდა, მერე თივას ჩამოიტანდა, შეშას მოიმარაგებდა..ვერც კონცერტი თუ ფოლკლორული საღამო ჩაივლიდა უმისოდ.გლოლის ანსამბლის, "ბუბას" მომღერალი იყო, თავისი ხმით სოფელს შნოსა და ლაზათს მატებდა.აურაცხელი ამბავი იცოდა და მოყოლას არ დაგზარდებოდა, ტკბილად ენამოუბრობდა. მერე ისევ გლოლის გრძელ ზამთარს შეეჭიდებოდა, დარდის გასაქარვებლად ჭიანურს ჩამოიღებდა და მომავალ ზაფხულს იმედით დაელოდებოდა.. ოთხი დღის წინ ტალახმა დაფარა შოვთან დაკავშირებული ყველა ჩემი ბედნიერი მოგონება. ლაფმა დამიმარხა გენადი!

აი, ასე ცხოვრობენ და კვდებიან მთის რაჭაში! მთის უძღები შვილი შოვის მიწამ ჩაიხუტა. მიცხონე, ღმერთო!" - წერს კომენტარში დარეჯან რეხვიაშვილი.