სახელწოდება მომდინარეობს ფრანგული სიტყვიდან “მემუარ", რაც მოგონებას ნიშნავს.მემუარების ავტორი იხსენებს და აღწერს ისეთ ამბებს, რომელთა მოწმეც თვითონ ყოფილა; გაივლის დრო და მის მიერ ოსტატურად დაწერილი მემუარების გაცნობით ზოგი ცნობისწადილს დაიკმაყოფილებს, ზოგიც ძველი დროის ამბებს ღრმად ჩაწვდება, შეისწავლის. მემუარული ლიტერატურის სატავეებს ძველ საბერძნეთსა და რომში პოულობენ. შემდგომ იგი ბევრ ქვეყანაში გავრცელდა. მემუარების აუცილებელი ნიშანია:ფაქტებზე დაყრდნობა და მათი ცოცხალი, დამაჯერებელი აღწერა. ამავე დროს, მემუარისტი მხოლოდ თავის გამოცდილებას კი არ გვაცნობს, არამედ თავის განცდებს, ფიქრებს, გრძნობებსა და დამოკიდებულებასაც გვიზიარებს.არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ მემუარებში აღწერილ მოვლენებს, ფაქტებს და ადამიანებს ჩვენ მთხრობელის თვალით ვუყურებთ.