მინდა ერთი სევდიანი სიყვარულის ამბავი მოგიყვეთ, სკოლ რომ დავამთავრე იმავე წელს მოვეწყვე უნივერსტეტში.სასწავლო წლის პირველ დღეს, სასწავლებლის კარები რომ შევაღე, ფოიეში დავინახე ძალიან სიმპატიური და მომხიბლელი ბიჭი, ისე დავიბენი რო აუდიტორიის კარებს ვერ მივაგენი, ბიჭმა ეს შენიშნა და ირონიულად მიტხრა, იქეთ წადი პატარა და მიმითითა კარებისკენ.ეს ბიჭი დანახვისთანავე შემიყვარდა, აღმოჩნდა რომ, ის უნივერსტეტის ყველა გოგოს უყვარდა, რის გამოც თავში ჰქონდა ავარდნილი.გადავწყვიტე ყურადღება არ მიმექცია მისთვის და ამით დამესაჯა.ამ მეთოდმა გაჭრა .ჩემით დაინტერესდა, მთელი წლის განმავლობაში უკან დამსდევდა, მე ვთამაშობდი გულგრილობას, მაგრამ ბოლოს სიყვარულმა თავისი გაიტანა.ამის შემდეგ 3 წელი ერთმანეთს ვხვდებოდით, მიუხედავად იმისა რომ ჩვენი მშობლები სასტიკი წინააღმდეგი იყვნენ, მაგრამ ჩვენმა სიყვარულმა მაინც გაიმარჯვა, გადავწყვიტეთ გავპარულიყავით და ასეც მოვიქეცით, ჩვენ გადაწყვეტილებას ასე თუ ისე მშობლები შეეგუენ.გაპარვიდან 1 თვეში ქორწილი უნდა გვქონოდა, მაგრამ ჰოი სასტიკო ბედის წერავ, ჩემი სიყვარული სასტიკ ავარიაში მოხვდა, 2 მეგობართან ერთად, მეგობრები დაიღუპნენ, ის გადარჩა ეს ამბავი რომ გავიგე სიცოცხლე აგრა მინდოდა მაგრამ ის მახარებდა რომ ცოცხალი იყო მაგრამ 2 თვე კომაში იყო და ის მაიმედებდა ომ ოდესმე დამიბრუნდებოდა, მაგრამ ბედმა არ დამინდო და 2თვის შემდეგ გარდაიცვალა და ზუსტად იმ დგეს გავიგე რომ, თურმე ფეხმძიმედ ვიყავი, სიცოცხლე არ მინდოდა თავის მოკვლასაც ვფიქრობდი მაგრამ იმ აზრმა რომ მისგან შვილი უნდა მყოლოდა ამ ამბავმა ცხოვრებისკენ მომაბრუნა, ეხლა ჩემი ბიჭი არის 3 წლის და მამამისის სახელს ატარებს და იმედი მაქვს მამასავეთ ვაჟკაცი გაიზრდება.მაგრამ ძალიან მაკლია ჩემი სიყვარული და ძალიან მენატრება.დიდი მადლობა თუ ვინმემ გულთან მიიტანა ჩემი ამბავი და განიცადა