ახალგაზრდობაში დაინტერესებული ვიყავი ინდოელი სულიერი მასწავლებლის (გურუ) ოშოს მოძღვრებით... არა, მისი სწავლების მიმდევარი არასდროს ვყოფილვარ, უბრალოდ მისი ფილოსოფიით ვიყავი გატაცებული. ბევრმა წყალმა ჩაიარა, ბევრი რამ მისი სწავლებიდან დავიწყებას მიეცა, მაგრამ ეს შეგონება არასოდეს დამავიწყდება-

"ადამიანის გული მუსიკალური ინსტრუმენტია, იგი შეიცავს უდიდეს მუსიკას, მას ძინავს, მაგრამ იგი აქ არის, ელოდება შესაფერის მომენტს, რათა აენთოს, იქნას გამოხატული, იქნას ნამღერი, იქნას ნაცეკვი. ეს წამი წარმოიშობა სიყვარულიდან. უსიყვარულოდ ადამიანი ვერასოდეს გაიგებს, თუ როგორ მუსიკას ატარებდა თავის გულში. მხოლოდ სიყვარულიდან ხდება ეს მუსიკა, ცოცხალი, გაღვიძებული...გააგრძელეთ სიყვარულში უფრო ღრმა და ღრმად სვლა და ერთხელაც წააწყდებით თქვენს შინაგან მუსიკას, ამის შემდეგ ცხოვრება არარასოდეს იქნება იგივე...ფაქტიურად ცხოვრება იწყება ამის მერე"