დიდი თამარის ძე ქართველ მეფეებს შორის ერთადერთია, რომლის მეფობის შესახებად უფრო ნაკლებს საუბრობენ, ვიდრე პირად ცხოვრებაზე. მის შესახებ ისტორიკოსებსაც და საზოგადოებასაც არაერთგვაროვანი აზრი აქვს: ბევრი ურწმუნოსა და თავნება უწოდებს, ბევრისთვის კი ერთგულების მაგალითს წარმოადგენს; ბევრი უზნეო დიაცთა მოყვარულად მოიხსენიებს, ბევრი კი პროგრესულ და ახალი, აღორძინების ეპოქისთვის დამახასიათებელი თვისებების მქონე მეფედ მიიჩნევს.

ისტორიული წყაროებით დასტურდება, რომ ლაშა-გიორგის დაბალ ფენებთან საერთო ენის გამონახვის საოცარი ნიჭი ჰქონდა. თავისი დიდი წინაპრის, დავით აღმაშენებლისგან განსხვავებით იგი არ იყო დაუნდობელი და მკაცრი მონარქი. მისთვის უცხო იყო ადამიანის დასჯა - როგორც ამბობენ, მონისათვის მათრახიც კი არ დაურტყამს.

"ლაშა იყო არავისთვის მოშურნე, უხვი, მლოცველი, მმარხველი, განმკითხველი, მოწყალე... ტანითა ძლიერი, მხნედ მოისარი, ნადიმობათა შინა მოსწრაფე, ლაღი და თვითბუნებოვანი... ახოვანი დავითიანი და გორგასლიანი, " - ასე ახასიათებს ჟამთააღმწერელი ლაშა-გიორგის. თუმცა იმასაც დასძენს, რომ ახალგაზრდა მეფე არ ემორჩილებოდა თამარის დროინდელ ვეზირებსა და მრჩეველებს და დროს თავის მოასაკეებთან ერთად ღვინის სმასა და დიაცებთან სიარულში ატარებდა.

ჟამთააღმწერლის ამგვარი პოზიცია გასაგებიცაა, რადგან ლაშა არ იყო მორჩილი მართლმადიდებელი ქრისტიანი. მისი მრწამსი ახლოს იდგა ე.წ. რინდებთან, რაც ბევრის აზრით, საქართველოს მეფისთვის მიუღებელი იყო. "რიდები" ერთგვარ სექტას წარმოადგენდნენ და ტრადიციულისგან განსხვავებული თვისების, მრწამსისა და შეხედულების მატარებლები იყვენ. ისინი არ ცნობდნენ ორთოდოქსულ რელიგიებს, არ სწამდათ რელიგიური თვითგვემა და ასკეტიზმი და ღმერთან დაკავშირების საშუალებად ადამინური თავისუფლება მიაჩნდათ. ამ მრწამსის მიმდევარი იყო ცნობილი აღმოსავლელი მედიკოსი და ფილოსოფოსი იბნ-სინა, რომელიც დასავლეთში ავიცენას სახელით არის ცნობილი, ასევე ომარ ხაიამი, ჰაფეზი და სხვ. სხვათა შორის, რინდებს ყარაჩოღელთა წინაპრებად მიიჩნევენ.

ერის კიდევ ერთი ფაქტი, რომლის გამოც ლაშა-გიორგის მემატიანენი განსაკუთრებით აკრიტიკებენ. ცნობილია, რომ მას ველისციხელი აზნაურის ცოლი შეუყვარდა. არსებობს მოსაზრება, რომ "ცელისციხელი დიაცი" საერთოდ არ იყო გათხოვილი, თუმცა ეს მეფის "დანაშაულს" მაინც არ ამსუბუქებდა, რადგან საქართველოს მეფისთვის "მდაბიო" წარმოშობის ქალზე დაქორწინება დაუშვებელი იყო. ასეა თუ ისე, მეფემ დიდებულთა დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად საყვარელი ქალი მაინც წაიყვანა სასახლეში და ფაქტიურ ცოლად დაისვა. ეკლესია კი, ცხადია მათ ჯვარს ვერ დასწრედა. ველისციხელი ქალისგან ლაშა-გიორგის ვაჟი - დავითი შეეძინა (მომავალში მეფე დავით-ულუ).

ეკლესია და თავადაზნაურობა იმდენად იყო აღშფოთებული ამ ფაქტით, რომ ერთხელაც მეფის სასახლეში არყოფნით ისარგებლეს და ქალი სასახლიდან ძალით წაიყვანეს. ამჯერად მეფემ საყვარელი ქალის დაბრუნება ვეღარ შეძლო. თუმცა სიცოცხლის ბოლომდე მისი ერთგული დარჩა და სხვა ცოლი არ შეურთავს...

სწორედ ველისციხელი ქალის "მდაბიო" სისხლის ჩქეფდა ისეთი სახელოვანი მეფეების ძარღვებში, როგორებიც იყვნენ მათი შვილიშვილი, დემეტრე თავდადებული და მოგვიანებით - გიორგი ბრწყინვალე...

ასევე დაგაინტერესებთ:

1. ცეკვა "ქართული" - რა იმალება ყველა ქართველისთვის საყვარელი ცეკვის მიღმა

2. 7 პიკანტური ისტორიული ფაქტი, რომელსაც სკოლაში არ ასწავლიან

3. ვინ იყო თამარ მეფის შვილიშვილი, რომელზეც ისლამურ სამყაროში ლეგენდებს თხზავდნენ...

4. ლენინის საიდუმლო სიყვარული - ქალი რომელიც ბელადის მუზა იყო

5. რა ითხოვა სიკვდილის წინ სესილია თაყაიშვილმა და რატომ მოხვდა Pink Floyd-ის კლიპში

6. რატომ მოიკლა თავი სტალინის ცოლმა - სიყვარულის ისტორია, რომელიც დღემდე საიდუმლოა

7. საბჭოთა ეპოქის ყველაზე დაუჯერებელი ისტორია - მაიაკოვსკის სკანდალური სიყვარული