ჩუმიი, მდუმარე სევდის საფარში

ირწევა ჩემი მწუხარე გრძნობა

დაუფარავად ვგრძნობ რომ ბოლომდე

ადამინის დავკარგე ნდობა.

ხოლო სხივები მთვარესთან ერთად

ცურავენ ბნელში...

და მშვენიერი ცის ანარეკლი

ირხევა ჩრდილში.

ზოგჯერ ეს მთელი ამაოება

ეტევა მინდვრის ციცქნა გვირილში

და გადის ასე მთელი სიცოცხლე

ჩხუბში, კამათში, უშნო ყვირილში.

არ ვიცი რა დავამატოო რომ სამასი სიმბოლო გახდესს..... განა პატარა ლექსიი ნაწარმოებად არ ითვლებაა ვერ გამიგიაააააააააა