– მომიყევი როგორ ცხოვრობდი, როგორი ბავშვი იყავი...

– ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, ვცხოვრობდი ისე როგორც ყველა დანარჩენი ბავშვი. დანარჩენებისგან ალბათ იმით განვსხვავდებოდი რომ გავიზარდე მუსიკალურ ოჯახში, მოგეხსენებათ მამა მუსიკოსია, დედა ადრე მღეროდა. ბავშვობაში ვოცნებობდი პრინცესობაზე, მეგონა რომ ეს იყო პროფესია, ვერ წარმომედგინა რომ ეს იყო სტატუსი. როცა მეკითხებოდნენ რა გინდა ნინო გამოხვიდე მე ძალიან წყნარად ვპასუხობდი პრინცესა. თავი რომ დავანებოთ ბავშვობის ოცნებებს ვიყავი ძალიან ჯიუტი, ეგოისტი, თავნება, გათამამებული ბავშვი. ხშირად ვთამაშობდი ბიჭებთან ერთად ფეხბურთს. სკოლაში ვიყავი ძალიან ალქაჯი ბავშვი, ბიჭებთან ვჩხუბობდი ხოლმე.

– დაამთავრე თეატრალური ინსტიტუტი და მუსიკალური სკოლა..

– მუსიკალურ სკოლაში რომ არ შევსულიყავი, ეს ალბათ არც მამაჩემს ეპატიობოდა და არც დედაჩემს, ნუ როგორ შეიძლებოდა ასეთ მუსიკალური ოჯახიდან მუსიკას არ გაყოლოდნენ შვილები და რვა წლის ასაკში ჩავაბარე მეორე მუსიკალურ სასწავლებელში სადაც მყავდა ძალიან კარგი პედაგოგები. არასდროს არ მდომებია რომ გამოვსილიყავი მსახიობი, მინდოდა გამოვსულიყავი მხატვარი. ძალიან მიყვარდა მხატვრობა. 13–14 წლის ასაკში ტვინი გადამიბრუნდა და ვთქვი რომ მე მხატვრობა აღარ მინდა მე მინდა ბალერინობა. მართალია 13–14 წლის ასაკში სხეული უკვე იმდენად ჩამოყალიბებულია რომ ბალეტისთვის უკვე ძალიან დაგვიანებულია. მითხრეს რომ ვიზუალის გარდა ამ პროფესიისთვის არანაირი მონაცემი გაქვსო. შემდეგ უკვე დადგა დრო რომ პროფესია უნდა ამერჩია და გადავწყვიტე რომ ამერჩია ისეთი პროფესია რომელიც ყველაზე მეტად იქნებოდა ახლო სცენასთან.

– რით გავხარ შენს პერსონაჟს?

– ალბათ ვიზუალით.. თუმცა მეუბნებიან ცხოვრებაში როგორი გამხდარი ხარო და იქო როგორი ხორცსავსეო, რაც ძალიან არ მსიამოვნებს იმიტომ რომ არ მიყვარს მსუქანი ხალხი.