მრავალი მილიონი წლის წინათ დედამიწაზე სპილოების შორეული წინაპრები ცხოვრობდნენ: ხორთუმის ნაცვლად მათ ოდნავ გამოწეული ცხვირი და ზედა ტუჩი ჰქონდათ. ასეთ ცხვირ-პირით სპილოები ხეებიდან ტოტებს და ფოთლებს გლეჯდნენ.

გადიოდა დრო, იბადებოდნენ სპილოები სულ უფრო და უფრო გრძელი ზედა ტუჩითა და ცხვირით. ბუნება თითქოს არჩევდა ცხოვრების პირობებისადმი შეგუებულ ყველაზე გრძელცხვირა სპილოებს. ასეთი ბუნებრივი გადარჩევის წყალობით ტუჩ-ცხვირი ჯერ პატარა, ხოლო შემდეგ გრძელ, ძლიერ და მოქნილ ხორთუმად გადაიქცა. დროთა განმავლობაში ხორთუმის წვერზე გაჩნდა პატარა წანაზარდი, ეგრეთ წოდებული თითი, რომლის დახმარებითაც სპილო ბალახის ღეროებსაც კი ადვილად წყვეტს.