ბუნებრივია, თავისი თაობა ყველას უყვარს, არც მე ვარ გამონაკლისი. წარსულს არ მივტირი, მაგრამ ძალიან მენატრება ჩემი ახალგაზრდობის დროინდელი თბილისი, მისი ქუჩის ინტონაცია, თბილისური ჟარგონი...სულო ცოდვილო, მაშინდელი წიწკვები (აქ-ღიმილის ღიმილაკი). სამწუხაროდ, დაკარგა თბილისმა ძველი და განუმეორებელი ხიბლი, თუმცა საქმე მთლად ასე მარტივად არ არის, რადგან თავის დროზე, ასევე ენატრებოდა ჩემს საყვარელ და თბილ ბებიას ლეჩაქი, ხოლო ბაბუას ფართე ქართული შარვალი . ასე რომ, ვაჟასი არ იყოს: "წუთისოფელი მიდის, მიდის და მიდისა"