ჩვენ ერთნი ვართ, ბაბუა და შვილიშვილი, ერთნაირი, ერთი და იმავე თიხისგან მოზელილნი

ჩემი პატარა ანასტასიას, ჩემი პატარა შვილიშვილის წყალობით, სამყაროს ისევ პატარა ბავშვის თვალით აღვიქვავ. ბავშვურად მწყინს, ბავშვურად მიხარია, ბავშვურად ვმეტყველებ. თურმე ასაკის და ათასი უბედურების მიუხედავად ისევ შემორჩა ჩემში ბავშვი, ისევ ცოცხლობს, ისევ სუნთქავს-აი, ეს მახარებს ყველაზე მეტად.