1941 წლის ერთ მშვენიერ დღეს „სახელგამში“, იგივე „სახელმწიფო გამომცემლობაში“, მყოფი „ქართული პოეზიის მეუფე“ – გალაკტიონ ტაბიძე გენიალურ ქართველ ენათმეცნიერსა და რუსთველოლოგს აკაკი შანიძეს შეხვდა. გალაკტიონმა და აკაკიმ გულთბილად მოიკითხეს ერთმანეთი და ის იყო, უნდა გამომშვიდობებოდნენ ერთმანეთს, რომ დიდმა პოეტმა დიდ მეცნიერს მერვე კლასის ლიტერატურის სახელმძღვანელო უჩ– აი, ლიტერატურის სახელმძღვანელო მერვე კლასისთვის. სხვადასხვა პოეტების ათ-ათი ლექსია შიგ და ჩემი კი – მხოლოდ ერთი.

– ეგ სრულებით არაფერს ნიშნავს. ერთხელ ერეკლე მეფე გლეხის ოჯახში მოხვდა. ამ გლეხს ათი ვაჟი ჰყავდა. ერეკლემ მასპინძელს უთხრა: რა ბედნიერი ხარ, რომ ათი შვილი გყავსო. მასპინძელმა თავის მხრივ ამოოხვრით უპასუხა:

– ეჰ, დიდო ბატონო, ნეტავი ერთი შვილი მყავდეს და თქვენისთანაო.

ამ სიტყვებით გაამხნევა დასევდიანებული გალაკტიონი სახელოვანმა ქართველმა მეცნიერმა.ვენა და შესჩივლა: