სამწუხაროდ, გურამ შარაძის დახვრეტის 16 წლისთავი არ გახსენებია არცერთ მედიას, საერთოდ არავის - ნინო მიქიაშვილისა და “ალტ-ინფოს“ გარდა. აქედან დასკვნა - მის მკვლელობას ისევ ტაბუ ადევს და არც კი რცხვენია არავის.

ახლა ერთი განცხადება უნდა გავაკეთო - 30 აპრილის აქციიდან ორ დღეში, 2 მაისს, ზედიზედ დამიკავშრიდა სამი კაცი “ოცნებიდან“ (მესამე და მასთან ერთად მეოთხე - ჩემი ბავშვობის ამხანაგი, ვნახე). რაღაც სასწაულებრივი ძალით, სამივეს ერთ დღეს, ერთდროულად გასჩენია იდეა, რომ თბილისის რომელიმე ქუჩას ეწოდოს გურამ შარაძის სახელი. რასაკვირველია, გულითადი და გულწრფელი მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის ამ უსაყვარლესი ადამიანების მიმართ აქვე მათ ვუხდი უდიდეს ბოდიშს, მაგრამ რა ვქნა - “ოცნების“ არაფერი მინდა! ქუჩა კი არა, ოქროს ძეგლი რომ დადგან, არ მინდა და მორჩა! ჯერ საქმე გამოიძიონ, მინიმუმ, ხმა ამოიღონ. ამიტომ უარს ვამბობ! ცალი ხელით ტაბუ ადოთ, ცალი ხელით ქუჩა გახსნათ - ასე სადაა?! ამას არასდროს დავუშვებ.

.

ჭინკებს და დაბოღმილებს ტყუილად არ გაგიხარდეთ - სანამ ნაცები და მამაჩემის მკვლელები არ ამოიძირკვებიან, ჩემს სამშობლოს ზურგში მახვილს არასდროს ჩავცემ. აქედან გამომდინარე, არასდროს ვუმტრობ ირაკლი ღარიბაშვილს, თუ თავად არ შეირყა და არ გადაუხვია არჩეულ გზას. ნამდვილად მაქვს იმის ძალა, მოთმინება და ნებისყოფა, რომ დაველოდო და ვისიც საჭიროა, იმის საფლავებზე ვიხტუნო.

.

აქვე შალვა რამიშვილს ვეტყოდი - ძალიან კი იკეკლუცე ეთერში რომ ვიყავი შენთან, - მიუხედავად მამაშენთან ოპონენტობისა, ზღვარს არასდროს გადავსულვარო. ჰოდა, მე გადავალ ახლა ზღვარს - ხომ შეგხვდები ცხოვრებაში როდესმე, სად წამიხვალ, შე @@@ო!

გმადლობთ, ნახვამდის! - წერს შარაძე.

.