„ჩემი შვილი ედუარდი ცეკვაზე 55-ე სკოლაში დადიოდა, ჩემი ალისა ძალიან ხშირად თამაშობს ვაკის პარკში. შეძრწუნებული ვარ იმით, რაც მოხდა და რაც ნებისმიერ ჩვენგანს შეიძლება დამართნოდა.

ჩემი გულწრფელი, მამობრივი სამძიმარი მშობლებს“-(მიხეილ სააკაშვილი.)

„ჩემთვისაც კი, გიჟ დედად რომ ვითვლები, დღემდე მანქანით მიმყავს და მომყავს შვილები დანიშნულების ადგილას და იქიდან სახლში, ვერ ვიტან ექსკურსიებს, რადგან გონება დაუნდობლად მიხატავს ყველა შესაძლო უბედურებას, რაც იქ შეიძლება მოხდეს, მიკროავტობუსის ავარიიდან დაწყებულს, ბავშვის კლდიდან გადაჩეხვით და წყალში ჩავარდნით დამთავრებულს, სრულწლოვანი ელენე, თავისი ოქროს მედლით, სამი ენით და სხვა ბონუსებით, პრაქტიკულად ძალით რომ დავტოვე თბილისში ბაკალავრიატის აქ დასამთავრებლად და უკვე ღამის კოშმარები მტანჯავს იმის წარმოდგენით, მაგისტრატურა საზღვარგარეთ რომ უნდა გაიაროს, რომელიმე შვილს რომ დაერეკა და ეთქვა, დედა, შატალოზე ვართ ვაკის პარკში და არ შეგეშინდესო, ცხადია არ გამიხარდებოდა სკოლიდან გაპარვის ფაქტი, მაგრამ იმ მხრივ მაინც ვიქნებოდი მშვიდად, რომ ბავშვები უსაფრთხო ადგილას იყვნენ და ჩავთვლიდი, რომ ალიკაპის გარეშე სასეირნოდ გამოყვანილი უპასუხისმგებლო მოქალაქის მგლისხელა ძაღლი თუ შეაშინებდათ, თორემ სხვა რა შეიძლებოდა მომხდარიყო პარკში, დღისით მზისით, სადაც მთელი ბავშვობა და სტუდენტობა მაქვს გატარებული.(თეა გვასალია)

„ძალიან პატარა ვიყავი, როდესაც ახლობლის ბავშვი გარდაიცვალა. ფილარმონიის წინ მირბოდა, წვიმდა. გუბეში ფეხი ჩააჭყაპუნა, ამ გუბეში თურმე ელექტრობოძიდან ჩამოვარდნილი სადენი იყო ჩავარდნილი.

ბავშვს დენმა დაარტა და იქვე გააშეშა. ეს იყო ჩემი ბავშვობის კოშმარი. მას შემდეგ გუბეებს ვერ ვიტან. სულ გვერდს ვუვლი.

ამ ტრაგედიიდან 30 წელი გავიდა, ალბათ უფრო მეტიც და მთელი ამ დროის განმავლობაში ასეთი ბრმა და გაუთვალისწინებელი ტრაგედიები გვეჩეხება თვალწინ.(მარიკა ბაკურაძე)

„წამოვიდა ახლა ელექტრო ინჟინერიის ექსპერტული დასკვნები... მესმის, რომ მოქალაქეებს ცდილობენ, ერთგვარი გამოსავალი ნახონ... მაგრამ, ღმერთმანი, ვეღარ შემიძლია ტრაგედიიდან - ტრაგედიაზე და ექსპერტობიდან ექსპერტობაზე მარადიული პორტირება ... იცით რატომ ვართ მთელი ფეისბუკი მუდმივად სამძიმარში მყოფი ელექტრიკოსები, სამხედროები, ხან პოლიცია, ხან მაშველები, ხან მეხანძრეები, ხან მშენებლები და ხანაც ექიმები??? იმიტომ, რომ ქვეყანაში არც ერთი ჩამოთვლილი სფერო გამართულად არ მუშაობს. გამართულად კი იმიტომ არ მუშაობს რომ პასუხისმგებლობა არ არსებობს. პასუხისმგებლობა იმიტომ არ არსებობს, რომ მგონია, სწორი კითხვები არ არსებობს. მზად ვართ მთელი სერიოზულობით ვიმსჯელოთ სატრანსპორტო კოლაფსის ტექნიკურ ნიუანსებზე, მიმოვიხილოთ ტოკიოს და სიდნეის გადაწყვეტები მაგრამ აქვე, დიდ დიღომში რა ხდება, ვინაა პასუხისმგებელი და რაზე, არ ვიცით. ელექტრო გაჟონვისა და მოკლე ჩართვის დამცველებზე თავ-პირის დავამტვრევთ ერთმანეთს, მაგრამ რატომ დაიხარჯა პარკის განახლებაზე 30 მილიონი, ვისი იყო ეს ფული და ვის ჯიბეში წავიდა - არა, არ ვიკითხავთ... მსოფლიოს მასონურ შეთქმულებაზე დისერტაციას დავიცავთ - აგერ, ჩვენსავე ქალაქსა თუ სოფელში, ვისი ტენდერი ვის ბიუჯეტშია, ვერ ვიტყვით... და ივსება ქალაქი უზარმაზარი ასიათასიანი ჯიპებით, რომლებსაც ათიათასიანი ნომრები უკეთიათ... ფეისბუკიც ივსება პოსტებით, სადაც დედები შვილის სამკურნალოდ ფულს ითხოვენ... და დიახ, ყველაფერი ერთმანეთთან კავშირშია - რატომ კვდება ბავშვი პარკში, როცა მის რეაბილიტაციაზე 30 მილიონი დაიხარჯა, რატომ დაიხარჯა 30 მილიონი პარკზე, როცა ერთი გამართული კლინიკა არ გვაქვს, და როცა კლინიკა არ გვაქვს, რატომ დადიან ქალაქში ჩინოვნიკები ასიათასიანი პერსონალური და დაცვის ჯიპებით...“, - (დაჩი გრძელიშვილი.)

„ბევრი სისულელე გავაკეთე ამ ამბის მერე… თითქოს არც ესმოდა ჩემს ყურს. მეგობრებთან ერთად ვიყავი, მათი მორიდებული მზერაც მახსოვს, რომ მითხრეს და ჩემს რეაქციას დაელოდნენ. მე კი უაზროდ ვიცინოდი, ვხუმრობდი და თითქოს არაფერს ვგრძნობდი. თუმცა ვერ გავუძელი, გადავხედე ინფორმაციას, კადრებს. უმძიმეს კადრებს, საკუთარ შვილს საბოლოოდ რომ იკრავ გულში (ჯერ კიდევ თბილს) და ემშვიდობები. რა სიმწარეა, რა უსუსურობაა. და ეს ტკივილი უსასრულოდ რომ გრძელდება“, – (თიკო ჩხეიძე.)

"