პარადოქსია, მაგრამ ფაქტია: რუსეთს ოკუპირებული აქვს საქართველოს ტერიტორიების ოცი პროცენტი და მსოფლიოში ძნელად თუ მოიძებნება მეორე ქვეყანა, რომელმაც იმდენი უბედურება დაატეხა თავს საქართველოს, რამდენიც რუსეთმა, მაგრამ ამის მიუხედავად რუსეთის მოქალაქეები საქართველოში სარგებლობენ ყველაზე ლიბერალური სავიზო რეჟიმით, რასაც ანალოგი არ გააჩნია მსოფლიოში.

როგორც ვებგვერდი passportindex.org იუწყება, მსოფლიოში ერთადერთი ქვეყანა, სადაც რუსეთის მოქალაქეებს წელიწადში 360 დღის მანძილზე შეუძლიათ დარჩენა, ეს საქართველოა. სხვაგან არსად, თვით რუსეთის სატელიტი სომხეთის ჩათვლით, რუსებს ამდენი ხნით დარჩენა არ ძალუძთ. ზოგ ქვეყანაში დასარჩენად მათ დიდი ქრთამის გადახდა უწევთ (მაგ. უზბეკეთსა და ტაჯიკეთში), ზოგგან კი რუსებს ვიზითაც არ იღებენ (მაგ. ლიტვას, ლატვიასა და ესტონეთში).

მსგავსი სავიზო ლიბერალიზმი, რითაც საქართველო რუსეთის მოქალაქეებს ეგებება, აღმაშფოთებელია, მითუმეტეს იმის გათვალისწინებით, რომ ჩვენი თანამოქალაქეების მიმართ საკუთრივ რუსეთში უმკაცრესი სავიზო რეჟიმი მოქმედებს. რუსეთი ქართველებისთვის პრაქტიკულად ჩაკეტილია.

რუსეთის მოქალაქეები თავისუფლად დააბიჯებენ ჩვენს ქვეყანაში და მათი რიცხვი დღიდან დღემდე და საათიდან საათამდე მატულობს.

წელიწადში 360 დღე რუსები საქართველოში იმყოფებიან პრემიერ-მინისტრ ირაკლი ღარიბაშვილის 2015 წლის დადგენილების თანახმად. მანამდე რუსებს მხოლოდ 90 დღით ჰქონდათ საქართველოში ყოფნის უფლება. სწორედ პრემიერმა ღარიბაშვილმა და “ქართულმა ოცნებამ” მიანიჭეს რუსეთის მოქალაქეებს ეს უზარმაზარი უფლება.

მაგრამ ეს ჯერ კიდევ ყველაფერი არ არის. რუსეთის მოქალაქეს შეუძლია, საქართველოში ყოფნის 360 დღე უსასრულოდ გაიხანგრძლივოს. საამისოდ საჭიროა, თუნდაც 1 საათით საქართველოდან გადავიდეს სხვა რომელიმე ქვეყანაში (მაგ. სომხეთში). ამის შემდეგ მას შეუძლია დაბრუნდეს საქართველოში და კვლავაც 365 დღის მანძილზე მას ვერავინ შეეხება.

ნეოკოლონიალიზმის გარდა რა შეიძლება ამას ეწოდოს?

ბატონს ყოველთვის შეუძლია მონის საცხოვრისს მიაკითხოს, მონას კი იგივე არ ძალუძს.

“Бежали робкие грузины.” - ამბობს ლერმონტოვი თავის პოემაში “დემონი, ” რომელიც მან 1839 წელს გამოაქვეყნა. საინტერესოა, ამ პოემის გამოქვეყნებიდან 183 წლის თავზე გაქცევის უნარი მაინც თუ გვაქვს შემორჩენილი.

“როგორ არ გვაქვს?! გვაქვს და აკი გავრბივართ კიდეც?” სიამაყით იკითხავს რომელიმე გურჯაანელი ან ხაშურელი მიხო (იგივე მაიკლი), რომელიც რუსების უკონტროლო შემოდინებას მამაცურად გაექცა ნიუ-იორკში მექსიკის გავლით. ეს მიხო (აწ უკვე მაიკლად წოდებული) განცხრომით გადაკოტრიალდება თავის საწოლზე, მოწრუპავს კოკა-კოლას, ჩაკბეჩს ჰამბურგერს და დიდ თვითკმაყოფილებას იგრძნობს, როცა იმ ადამიანებზე დაფიქრდება, რომლებიც საქართველოში დავრჩით და რომლებსაც აზრადაც არ მოგვდის ქვეყნის დატოვება და ამერიკაში საცხოვრებლად გამგზავრება. ის ვერასოდეს ვერ მიხვდება, თუ რატომ ვრჩებით ჩვენ საქართველოში.

და იქნებ სწორედ ამაში მდგომარეობს ჩვენი ქვეყნის უდიდესი ტრაგედია?