1958 წელს მაო ძედუმა პირობა დადო, რომ მომდევნო სამი წლის განმავლობაში ჩინელები ბევრს იმუშავებდნენ და იცხოვრებდნენ პურითა და წყლით, მაგრამ ამ დიდი შრომისა და მოთმინების საზღაური ფუფუნება და განცხრომა იქნებოდა მომავალში, რასაც მოკლებული იქნებოდა ყველა დასავლელი მდიდარი იმპერიალისტი. სამი წლის შრომა ათი ათასი წლის ბედნიერების სანაცვლოდ.
მაგრამ ამ ყველაფერს წინ ეღობებოდა ერთი გარემოება - მთავარი დაბრკოლება დიდი ჩინელი ხალხის ბედნიერებისა და კეთილდღეობის გზაზე იყო ... ჩვეულებრივი ბეღურები. ზოოლოგებმა გაარკვიეს, რომ თესლი და მარცვლეული, რომელსაც 3 მილიარდი ჩინური ბეღურა ყოველწლიურად ჭამდა, საკმარისი იქნებოდა მინიმუმ 36 მილიონი ადამიანის გამოსაკვებად.
1958 წლის 18 მარტს CPC-ს ცენტრალური კომიტეტის მე-8 ყრილობაზე მაო ძედუნგმა გასცა ბრძანება დაუყოვნებლივ დაეწყოთ ფრინველების და ამავე დროს ბუზების, ვირთხების და კოღოების განადგურება.
ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენება ძალიან ძვირი ჯდებოდა, მომწამლავი ნივთიერება კი ძალიან საშიში იყო ადამიანებისა შინაური ცხოველებისთვის. საზრიანმა ზოოლოგებმა გადაწყვიტეს არ მიეცათ ბეღურებისთვის ციდან დაშვების საშუალება, რადგან ისინი ჰაერში 15 წუთზე მეტს ვერ ჩერდებიან. ამ დროის შემდეგ ფრინველი უბრალოდ მიწაზე დაეცემოდა, სადაც მას მონადირეები ელოდნენ.
ყველა ჩინელს, იქნებოდა ის ბავშვი, მოხუცი თუ ვინმე სხვა, უბრძანეს გამუდმებით ეზოში, ქუჩაში და სახლში ხმაურის ატეხა. რათა ბეღურებისთვის დაჯდომის უფლება არ მიეცათ. რაც მაშინ დაიწყო ჩინეთში, დღესაც საშინლ ეპოქად ითვლება. პატარა ბავშვები, სწავლის ნაცვლად, ქუჩებში გამოდიოდნენ და ჩიტების ბუდეებს ანადგურებდნენ. ერთი სიტყვით, ჩინეთი ნამდვილმა ისტერიამ მოიცვა.
ასე რომ, 1958 წლის ზაფხულში სამი დღის განმავლობაში პეკინსა და შანხაიში ჩინელებმა მილიონამდე ბეღურა გაანადგურეს. წარმატებებით შთაგონებულებმა დაიწყეს ნებისმიერი პატარა ფრინველის განადგურება. სასოწარკვეთილმა ჩიტებმა პეკინის დიპლომატიურ კვარტალში დამალვა სცადეს - ერთადერთი ადგილი, სადაც მონადირეები ვერ მოხვდნენ. მაგრამ ჩინელებმა საელჩოები ალყაში მოაქციეს და განაგრძეს ჩიტების დევნა. დიპლომატიური მისიების თანამშრომლები ეზოებს ნიჩბებით ასუფთავებდნენ, თითქოს ეს უბრალო თოვლი ყოფილიყოს.
ბუდეების წარმატებული განადგურებისთვის საპატიო სიგელები გაიცა. ჩინური გაზეთების ყველა წინა გვერდე ნახავდით მკვდარი ბეღურების ფოტოებს. განადგურებული ფრინველების საერთო რაოდენობამ 2, 5 მილიარდ ინდივიდს გადააჭარბა.
საინტერესოა, რომ თავიდან ნადირობამ გაამართლა. 1959 წელს უფრო მეტი მარცვლეულის შეგროვება მოხერხდა. ეს იყო ნამდვილი რეკორდი. მაგრამ შემდეგ ყველა მწერი მავნებელი, რომლებსაც ბეღურები ანადგურებდნენ საოცრად გამრავლდა. მათ შეჭამეს მთელი მოსავალი. საქმე იმაშია, მხოლოდ იმ ერთ წელს იყო გამოზამთრებული კალიების შემოსევის სეზონი. შემდგომში მინდვრები დაუცველი დარჩა. არცერთ სხვა ფრინველს არ შეეძლო ბეღურების ნიშის დაკავება - ასეთი ყოვლისმჭამელები არ არსებობენ.
ასე რომ, ბეღურას გენოციდის შედეგი იყო შიმშილობა, რომელმაც მილიონობით ადამიანის სიკვდილი გამოიწვია. PRC-ის ხელმძღვანელობას სხვა გზა არ ჰქონდა, გარდა იმისა, რომ შეეძინა რამდენიმე ვაგონი ცოცხალი ბეღურებით სსრკ-დან და კანადიდან. საინტერესოა, რომ პრიმორიეში და საბჭოთა ტრანსბაიკალიაშიც დაიწყო ნადირობა, მაგრამ მათ ცოცხლად იჭერდნენ. თითოეულ ცოცხალ ბეღურაში ერთ რუბლს იხდიდნენ, ეს საკმარისი იქნებოდა ნაყინისთვის, ლიმონათისთვის და კარუსელისთვის.
არსებობს მოსაზრებაც კი, რომ ბეღურებთან ომმა უფრო მეტი ზიანი მოუტანა ჩინეთს, ვიდრე ომმა იაპონიასთან 1930-იან და 1940-იან წლებში. "ბეღურას" შიმშილობამ 15-დან 30 მილიონამდე სიცოცხლე შეიწირა. მაომ აღიარა თავისი შეცდომა მხოლოდ 1960 წელს და შემდეგ გადაწყვიტა მწერებისთვის გამოეცხადებინა ომი ქვეყნის მასშტაბით. ჩინელებმა კი ბეღურები მფარველობის ქვეშ აიყვანეს და სოფლის მეურნეობის პროდუქტების მთავარ ექსპორტიორად აქციეს.
