მა­დო­ნა წი­ტა­იშ­ვი­ლი ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტია. 50 წლის ქალი წლე­ბია სამ­შობ­ლო­დან შორ­საა - ამ­ჟა­მად აშშ-ში ცხოვ­რობს და მუ­შა­ობს. ეს სა­ინ­ტე­რე­სო და ემო­ცი­ურ­ი ის­ტო­რი­ა 80-იანი წლე­ბის ბო­ლოს თბი­ლი­სის ერთ-ერთ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოხდა.

აი, რას გვიყ­ვე­ბა მა­დო­ნა წი­ტა­იშ­ვი­ლი:

- 1987 წლის შე­მოდ­გო­მა­ზე მე­ო­რე შვი­ლი შე­მე­ძი­ნა. მა­შინ დი­ღომ­ში, ბავ­შვთა მე­ექ­ვსე სა­ა­ვად­მყო­ფო იყო და იქ მოვ­ხვდით ახალ­შო­ბილ­თა ქი­რურ­გი­ა­ში. 3 ნო­ემ­ბრის ღა­მით ბავ­შვის ტი­რი­ლი მო­მეს­მა, გა­ვა­ხი­ლე თვა­ლი, ჩემი შვი­ლი არ იყო. ჩა­ვი­ძი­ნებ­დი და ისევ მეს­მო­და ბავ­შვის ტი­რი­ლი.

მი­ვა­ყუ­რა­დე და აშ­კა­რად დე­რეფ­ნის ბო­ლო­დან ის­მო­და. ავ­დე­ქი, გავ­ყე­ვი ამ ხმას და დე­რეფ­ნის ბო­ლო­ში ვნა­ხე - ინ­კუ­ბა­ტორ­ში ახალ­შო­ბი­ლი ბიჭი იწვა, სულ და­ლურ­ჯე­ბუ­ლი და მი­სუს­ტე­ბუ­ლი. გან­წი­რუ­ლი ხმით ტი­რო­და... ბავ­შვი ხე­ლოვ­ნურ სუნ­თქვა­ზე იყო შე­ერ­თე­ბუ­ლი. შე­მე­შინ­და, გა­მო­ვი­ხუ­რე კა­რე­ბი და მედ­დას­თან შე­ვე­დი.

ვუ­თხა­რი, ჩვი­ლი გან­წი­რუ­ლი ხმით ტი­რის, რამე უშ­ვე­ლეთ-მეთ­ქი. მედ­დამ მი­თხრა, ეს ბავ­შვი სამ­შო­ბი­ა­რო­დან გად­მო­იყ­ვა­ნეს, სა­სიკ­ვდი­ლო დი­აგ­ნო­ზი აქვს, ნაწ­ლა­ვე­ბი არ აქვს, და­ღუპ­ვის­თვის არის გან­წი­რუ­ლიო. ამის შემ­დეგ, ექიმ­თან და­ლა­პა­რა­კე­ბა მო­ვინ­დო­მე, მაგ­რამ ოპე­რა­ცი­ა­ზე იყო. მედ­დას შევ­თა­ვა­ზე, ძუ­ძუს ვა­წო­ვებ-მეთ­ქი, მაგ­რამ უარი მი­თხრეს.

მა­შინ მე­ექ­ვსე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში ექთ­ნად ვმუ­შა­ობ­დი და ორი შვი­ლის დედა ვი­ყა­ვი, ამ­დე­ნად გარ­კვე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა და ცოდ­ნა მქონ­და. ექიმ­საც ვთხო­ვე, ბავ­შვს ვაჭ­მევ, ტი­რის და თუ გან­წი­რუ­ლია, მში­ერს ნუ გა­ვუშ­ვებთ-მეთ­ქი. ექიმ­მა მი­თხრა, რამე რომ მოხ­დეს, მერე ძა­ლი­ან გა­გი­ჭირ­დე­ბა ემო­ცი­უ­რად და გირ­ჩევ, ნუ აჭ­მე­ვო. თა­ნაც ისე­თი დი­აგ­ნო­ზი აქვს, კვე­ბას აზრი არ აქ­ვსო. ბავ­შვს ნაწ­ლა­ვე­ბი არ აქვს და ყვე­ლა­ფე­რი პირ­და­პირ ცა­რი­ელ მუც­ლის ღრუ­ში გა­და­ვაო...

შვილებთან ერთად

ძა­ლი­ან შე­მე­ცო­და, გულ­მა არ გა­მიძ­ლო და ჩუ­მად ვა­ჭა­მე ძუძუ. ისე ვაჟ­კა­ცუ­რად და ძლი­ე­რად ექა­ჩე­ბო­და, იმე­დით აღ­ვივ­სე! წინ კონ­სი­ლი­უ­მი და გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი იყო და რამ­დე­ნი­მე დღე უჭ­მე­ლი რო­გორ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო?! მე­ო­რე დღე­საც ვა­ჭა­მე ძუძუ, მშვი­და­დაც და­ი­ძი­ნა. მთე­ლი პა­ლა­ტა, ექი­მე­ბი, მედ­პერ­სო­ნა­ლი, ყვე­ლა გვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და.

მე­ო­რე დღის ბო­ლოს ბავ­შვმა უცებ ძილ­ში შეჰ­კივ­ლა - გავ­ხსე­ნი სა­ფე­ნი და ჩვი­ლი სულ სის­ხლში იყო მოს­ვრი­ლი. მერე გა­ირ­კვა რაც ყო­ფი­ლა - ახალ­შო­ბილს ყვე­ლა­ფე­რი წეს­რიგ­ში ჰქონ­და, წვრი­ლი და მსხვი­ლი ნაწ­ლა­ვე­ბიც ჰქო­ნია, მაგ­რამ უკა­ნა ტა­ნის ხვრელ­ზე კანი ჰქონ­და გა­და­ფა­რე­ბუ­ლი, ეს გა­და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი საკ­ვე­ბი მო­აწ­ვა კანს, გა­ხეთ­ქა და სის­ხლდე­ნაც აქე­დან წარ­მო­იქ­მნა. სას­წრა­ფოდ წა­იყ­ვა­ნეს, და­ა­მუ­შა­ვეს და ისევ მო­მიყ­ვა­ნეს ჩვი­ლი. ოთხი დღე არა­ვინ აკი­თხავ­და და მთლი­ა­ნად ჩემი იყო. ჩე­მებ­მაც გა­ი­გეს, ორ­მა­გი მოჰ­ქონ­დათ ყვე­ლა­ფე­რი, ორი ბავ­შვის სამ­ყო­ფი.

შემ­დეგ მო­ა­კი­თხეს ბი­ჭუ­ნას ბე­ბი­ამ და მა­მამ. რო­გორც გა­ირ­კვა, დე­დას მძი­მედ უმ­შო­ბი­ა­რია... განაგრძეთ კითხვა <<<