მე მქვია ია, ვარ 19 წლის. დავიბადე და გავიზარდე ერთ რიგით თბილისურ ოჯახში, სადაც მუდამ სიცივე და შიმშილი იყო გამეფებული. ისეთი დღეებიც მახსოვს, პურის ნამცეციც რომ არ მოგვეპოვებოდა. მთელი ჩემი ბავშვობა კოშმარივით მახსოვს, რადგან ეს უკიდურესი გაჭირვება წლების განმავლობაში გრძელდებოდა. მაგრამ, ამის მიუხედავად, მაინც ძალიან კარგად ვსწავლობდი. საერთოდ, თავიდანვე სხვანაირი ვიყავი, ჩემი ოჯახის წევრებისგან განსხვავებული აზროვნება მქონდა. ვიღაცისთვის ამას, შეიძლება, განდიდების მანია ჰქვია, მაგრამ, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ჩემი ოჯახის წევრები ჩემთვის უცნობი ადამიანები იყვნენ: არ მომწონდა მათი დაბალი დონის საუბარი, აზროვნება, ჩაცმა-დახურვა, უბრალოება, ტრადიციებისადმი რაღაცნაირი მონური დამოკიდებულება; ის, რომ არ ჰქონდათ არანაირი განათლება, არანაირი დიდი მიზანი; რომ აკმაყოფილებდათ ის უბადრუკი სამსახური, სადაც მუშაობდნენ. მათი შემხედვარე, ვფიქრობდი, რომ გავიზრდები და ამათ სამუდამოდ გავეცლები, წარმატებას მივაღწევ და საკუთარი ბედის მმართველი თავად ვიქნები-მეთქი. მაგრამ, კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო, ნათქვამია. თუ იცით, ვინ ვარ ახლა? წარმატების ნაცვლად, იმას მივაღწიე, რომ მეძავი გავხდი. თავიდან, როცა ეს ნაბიჯი გადავდგი, ვფიქრობდი, ცოტა ფულს ვიშოვი და მერე სხვა ცხოვრებას დავიწყებ-მეთქი, მაგრამ, აგერ უკვე ორი წელია, მეძავი ვარ და სხვა გზა ჩემს ცხოვრებაში არ გამოჩენილა.

თავის ქებაში არ ჩამომართვათ და, ძალიან კარგი გარეგნობა მაქვს. როგორც ყველა ლამაზი გოგო, მეც მოდელობაზე ვოცნებობდი, მაგრამ, ამის ნაცვლად, ეგრეთ წოდებული „ვიპ ქალი“ ვარ, ძვირად ღირებული მეძავი. ჩემთან ერთი საათის გატარება 300 დოლარი ღირს. თუმცა, ახლა სულ სხვა რამის შესახებ უნდა გიამბოთ.

შემიძლია, თავისუფლად ვთქვა, რომ, ფსიქიკა საერთოდ დამენგრა. რამდენჯერმე დავანებე კიდეც თავი ამ საქმეს, შევეცადე, რამე სამსახური მეპოვა, მაგრამ, არც განათლება მაქვს, არც ენები ვიცი და, შესაბამისად, მიმტანის ადგილის მეტი ვერაფერი ვიშოვე. მიმტანის ხელფასით კი ამდენი ხალხი როგორ ვარჩინო?! ყველას ფეხი ფეხზე აქვს გადადებული, თითის განძრევა არავის უნდა და მთელი ოჯახის რჩენა მე ამკიდეს. ყველანაირი ხარჯი ჩემზეა: ჭამა-სმა, ჩაცმა, გადასახადები. არც არავინ მეკითხება, სად ვმუშაობ, საიდან მომაქვს ფული. ოჯახის მონად ვიქეცი. მე რომ არ ვიყო, ზუსტად ვიცი, შიმშილით დაიხოცებიან. ასეთი ცხოვრების წყალობით, დავკარგე ღირსება, ნერვები... საკუთარი თავი მძულს. გარდა ოჯახის წევრებისა, მისახედი და გასაზრდელი მყავს ჩემი შვილი, რომელიც ჯერ მხოლოდ 3 წლისაა (15 წლის გავთხოვდი და ერთ წელიწადში დავქვრივდი). ჩემი დამხმარე არავინაა. ქმრის ოჯახიც იქითაა დასახმარებელი. ჩემი სული წაშლილია, მე აღარ ვარსებობ. ამ საქმეს რომ შევეშვა, ბავშვი შიმშილით მომიკვდება. აღარ ვიცი, რა გამოსავალი მოვძებნო. ვხვდები მხოლოდ მდიდარ მამაკაცებს, ღარიბებისთვის მიუწვდომელი ვარ. არც მეგობარი მამაკაცი მყავს. ვინც მყავდა და გაიგო, რას ვსაქმიანობდი, შევატყვე, რომ ჩემგან მხოლოდ ფული აინტერესებდა და არა მე თვითონ. კლიენტებიდან ბევრი მომწონებია და ბევრს მოვწონებივარ, მაგრამ, მაინც ერიდებიან ჩემთან ურთიერთობას. მე არ მაქვს უფლება, ვინმეს დავურეკო ან ვინმეს მიმართ სიმპათია გამოვამჟღავნო, მათ თავად უნდა დამირეკონ.

კიდევ ერთი დიდი ტკივილი მაქვს: უნივერსიტეტთან რომ ჩავივლი და ვხედავ, როგორ გამოდიან იქიდან სტუდენტები, მათ შორის წარმოვიდგენ ხოლმე თავს და მაშინ განსაკუთრებით ვგრძნობ, როგორი უბედური ვარ. ზოგჯერ მგონია, რომ, ცოტაც და – შევიშლები. ჩემს ოჯახს სულ არ ვაინტერესებ. როცა მინდა, რამე ვთქვა ან მოვყვე, ვთქვათ, ცუდად ვარ-მეთქი, დედაჩემი უსიტყვოდ დგება და ოთახიდან გადის, არც კი მომისმენს. წარმოიდგინეთ, საერთოდ არავინ მყავს გულშემატკივარი. დაქალებსაც დავშორდი – ნერვები ისე გამიფუჭდა, რომ მათი მოსმენაც კი აღარ შემიძლია. ზოგჯერ მეჩვენება, რომ მთელი სამყარო მძულს. სულ რაღაც 19 წლის ვარ და, მგონია, რომ უკვე დავამთავრე ცხოვრება.

მართალია, ყველას თავისი ცხოვრება აქვს და თვითონ იცის, როგორ უნდა მოიქცეს, მაგრამ, მაინც მინდა, გოგონებს ვურჩიო: არასდროს არავის არ გაასულელებინოთ თავი; არ გეგონოთ, რომ „გულაობაში“ და ბიჭების გამოცვლაში რამე კარგი ყრია, ეს მხოლოდ ფსიქოლოგიურად გაგანადგურებთ, ხელში კი არაფერი შეგრჩებათ. პატიოსნება ყველაზე დიდი სამკაულია. ბევრი ისწავლეთ და არავის მისცეთ ნება, მონად გაქციონ. ადრე ნუ გათხოვდებით და ისწავლეთ ბიჭების ამოცნობა. ნუ მოიხიბლებით ცანცარა, უსწავლელი ან ზედმეტად თავში ავარდნილი ბიჭებით და ნურც იმას იფიქრებთ, რომ, თუ „ტუსოვკებს“ ან ღამის ბარებს დააკლდებით, ამით რამეს დაკარგავთ. ეს ყველაფერი მხოლოდ გარედან ჩანს კარგი, შიგნიდან კი ცარიელი ფუტლარია, ნივთების მარიაჟი და ინტელექტს მოკლებული ადამიანების ამბიციები. იყავით დამოუკიდებელი და ძლიერი. თუ ასეთი იქნებით, მამაკაცები თვითონ მოიხრიან ქედს თქვენ წინაშე. მენდეთ, მე ამ რჩევებს საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე გაძლევთ. ეს აზრი და გამოცდილება კი, სამწუხაროდ, მაშინ მივიღე, როცა თავი დავკარგე – ურემი რომ გადაბრუნდა, გზა მერე დავინახე. ამიტომ, გაფრთხილებთ, თქვენც ასე არ მოგივიდეთ.

ია, 19 წლის.