იმ ღამით, როდესაც სახლში მივედი, ჩემმა მეუღლემ სუფრის გაშალა დაიწყო, იფიქრა რომ მოშიებული ვიქნებოდი.მე მასთან ახლოს მივედი, ხელზე ხელი დავადევი და ვუთხარი რომ სერიოზულად უნდა გვესაუბრა.თავდაპირველად ის წყნარად მიუჯდა გაშლილ სუფრას და ჭამა დაიწყო, თუმცა მის თვალებში დიდი ტკივილი ვიგრძენი.უცებ ენა დამებლუკა, ხმა ვერ ამოვიღე და არც კი ვიცოდი როგორ დამეწყო, მაგრამ უნდა სცოდნოდა რასაც ვფიქრობდი...

-''განქორწინება მინდა...''-წამოვაყენე თემა შეძლებისდაგვარად მშვიდად.

ის არც ისე შეწუხებული ჩანდა ჩემი წინადადებით, მხოლოდ მშვიდად მკითხა:

-'' რატომ?''

პასუხის გაცემას თავი ავარიდე რამაც მისი გაბრაზება გამოიწვია.მაგიდიდან ყველაფერი ძირს გადმოყარა საჭმელი ჩხირით დამთავრებული და დამიღრიალა:

-''არაკაცი ხარ!''

იმ ღამით ერთმანეთისთვის ხმა აღარ გაგვიცია.ის ტიროდა...ვიცოდი აინტერესებდა მიზეზი, თუ რა მოუვიდა ჩვენს ტკბილ ქორწინებას...თუმცა დამაკმაყოფილებელი პასუხის მიცემა არ შემეძლო...მას ხომ ჩემი გული ჯეინიმ წაართვა...ცოლი კი უბრალოდ აღარ მიყვარდა, მის მიმართ მხოლოდ სიბრალულს ვგრძნობდი...

ვიგრძენი რა თავი დამნაშავედ, განქორწინების ხელშეკრულებაც შევადგინე რის მიხედვითაც ჩვენი სახლი მას რჩებოდა, ასევე ჩვენი მანქანაც და ჩემი კომპანიის 30%-ის მფლობელიც ის გახდებოდა.მან ზერელეთ გადაავლო თვალი ხელშეკრულებას და გაბრაზებულმა წამში ნაკუწებად აქცია.ქალი რომელმაც ჩემს გვერდით 10 წელი გაატარა ჩემთვის სრულიად უცხო გამხდარიყო.ძალიან ვწუხდი მის ჩემთან დაკარგულ დროზე თუმცა ვერაფერს ვეღარ შევცვლიდი, ჯეინი უზომოდ მიყვარდა.ბოლოს როგორც იქნა მან ხმამაღლა ტირილი დაიწყო, რასაც მოველოდი კიდეც...ჩემთვის მისი ტირილი ერთგვარი განტვირთვა იყო.ჩემთვის, რომელიც გაყრის იდეით შეპყრობილი რამოდენიმე კვირაა უკვე ვიყავი, ყველაფერი უფრო ცხადი და ნათელი გახდა.

მეორე დღეს, სახლში გვიან დავბრუნდი.დავინახე ის მაგიდასთან იჯდა და რაღაცას წერდა.არც ვახშამი მიჭამია პირდაპირ ლოგინში შევწექი და მალევე ჩამეძინა, რადგან ჯეინთან შესანიშნავი დრო გავატარე და დაღლილიც ვიყავი.როდესას გამეღვიძა დავინახე ის კვლავ მაგიდასთან იჯდა და წერდა, არც მაინტერესებდა რას წერდა, გადავბრუნდი და ძილი გავაგრძელე.
დილით მან განქორწინების პირობა განმიცხადა-მას ჩემგან არაფერი უნდოდა, უბრალოდ განქორწინების გადადება მთხოვა 1 თვით და ამ ერთ თვეში უნდა გაგვეძლო, ერთმანეთი აგვეტანა და ნორმალური ოჯახის როლი უნდა გვეთამაშა.მიზეზიც სრულიად გასაგები იყო-ამ ერთი თვის მანძილზე ჩვენს შვილს გამოცდები ქონდა და არ უნდოდა ამას ბავშვის გამოცდებზე ცუდად ემოქმედა და ხელი შეშლოდა.

ეს ჩემთვის მისაღები იყო.მაგრამ შემდეგ მას რაღაც უფრო მეტი მოუნდა.მთხოვა გამეხსენებინა თუ როგორ ავიყვანე ხელში სულ პირველად იგი და როგორ შევიყვანე ჩვენს ოთახში ქორწინების დღეს.მან აგრეთვე მთხოვა ამ ერთი თვის მანძილზე ყოველ დილით ხელში ამეყვანა იგი და ჩვენი საძინებლიდან აივანზე გამეყვანა ხოლმე.ვიფიქრე რომ გაგიჟდა, თუმცა ბოლო დღეები იყო და ოღონდ გავშორებოდი, მის ამ უცნაურ თხოვნასაც დავთანხმდი.

ჯეინს ყველაფერი ვუამბე ჩემი მეუღლის უცნაური პირობების შესახებ...მან ხმამაღალი სიცილი დაიწყო და თქვა რომ აბსურდი იყო.რა ხერხსაც არ უნდა მიმართოს აღარაფერი ეშველება, იძულებულია რეალობას თვალები გაუსწოროს და გაყრაზე დაგთანხმდეს!-წარმოთქვა მან ზიზღით!რაც გაყრის შესახებ ჩემს მეუღლეს განვუცხადე, მის მერე არანაირი ფიზიკური ურთიეთობა არ გვქონია, ალბათ ამიტომ, როდესაც პირველ დღეს მე ის ხელში აყვანილი გარეთ გამოვიყვანე, ძალიან უხერხულად და მოუქნელად ვჩანდით.ბავშვმა რომ დაგვინახა ტაში შემოჰკრა, მამიკომ დედიკო ხელში აიყვანა.მისი ამ სიტყვების გაგონებაზე გულში რაღაც ტკივილი ვიგრძენი.საძინებლიდან მისაღებ ოთახამდე, შემდეგ კი ეზომდე, თითქმის 10 მეტრზე მეტი ხელში აყვანილმა ვატარე.მან თვალები დახუჭა და ჩამჩურჩულა რომ ბავშვისთვის გაყრის შესახებ არაფერი მეთქვა.მე თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად, რაღაც უხასიათოდ გავხდი.სახლთან ძირს ჩამოვსვი, ის ავტობუსების გაჩერებისკენ წავიდა სამუშაოდ, მე კი ჩემი ოფისისკენ გავეშურე მანქანით.

მეორე დილით, ორივემ გაცილებით მარტივად ვიმსახიობეთ, ხელში რომ ავიყვანე თავი მკერდზე ჩამომადო.მისი საროჩკის სურნელი ვიგრძენი.გავაცნობიერე რომ დიდი ხანია ამ ქალისათვის ნორმალურად არც კი შემიხედავს, მხოლოდ ეხლაღა მივხვდი რომ ის უკვე არც ისე ახალგაზრდა იყო, სახეზე ნაოჭები შევნიშნე და თმებზე ჭაღარებიც მომრავლებოდა.ჩვენს ქორწინებას მისი წილი მისგან წაუღია...წამიერად გავიფიქრე თუ რა დავმართე მას...

მესამე-მეოთხე დღეს, როდესაც იგი კვლავ ხელში ავიყვანე, ვიგრძენი რომ გრძნობა ბრუნდებოდა...ეს ხომ ის ქალი იყო რომელმაც თავისი ცხოვრების ათი წელი მე მომიძღვნა.მეხუთე და მეექვსე დღეს მე გავაცნობიერე რომ გრძნობა თანდათან უფრო ძლიერდებოდა...ჯეინისთვის ამის შესახებ არაფერი მითქვამს.გაირბინა რა მთელმა თვემ, მისი ხელში აყვანა სულ უფრო და უფრო მიადვილდებოდა, ან ალბათ ყოველდღიურმა ვარჯიშმა უფრო ძლიერი გამხადა.

ერთ დღეს ის არჩევდა თუ რა ჩაეცვა.რამოდენიმე კაბა გადმოეწყო ცალკე თუმცა ვერ აერჩია რომელი ჩაეცვა.შემდეგ დარდიანად ამოიხვნეშა:

-''ყველა კაბა დიდი მაქვს.''

უცებ მივაშტერდი და მხოლოდ ეხლა შევნიშნე როგორ გამხდარა...აი თურმე რატომ მიადვილდებოდა მისი ხელით ტარება...ალბათ რამდენი ცრემლი და ნაღველი ჩაუკლავს გულში...-გამიელვა უცებ თავში.ქვეცნობიერად მასთან მივედი და თავზე შევეხე.ამ დროს ჩვენი შვილი შემოვიდა და მითხრა:

-''მამა, დროა დედიკო აიყვანო და გარეთ გამოიყვანო''

მისთვის ეს სცენა ხომ განუყრელ ნაწილად იქცა ამ ერთი თვის განმავლობაში.ჩემმა ცოლმა ბავშვს ანიშნა ახლოს მისულიყო მასთან და თბილად ჩაეხუტა.მე გვერძე გავიხედე, რათა შემეშინდა...ამ ბოლო წუთს არაფერი გადამეფიქრებინა...შემდეგ კვლავ ხელში ავიყვანე და საძინებლიდან მისაღების გავლით დერეფანში გავედით.მას ხელები ჩემს კისერზე ისე ბუნებრივად და ნაზად შემოეჭდო...მეც ისე მშვიდად და მოხდენილად მეჭირა იგი...ზუსტად ისე, როგორც ჩვენი ქორწინების დღეს...თუმცა მისმა სიმჩატემ დამთრგუნა...

ბოლო დღეს როდესაც იგი ჩემს მკლავებში საბოლოოდ ამყავდა, ერთი ნაბიჯი ძლივს გადავადგი...ბავშვი უკვე სკოლაში წასულიყო...ხელებში ძლიერ მივიხუტე და ვუთხარი რომ არ ვიცოდი თუ ჩვენი ურთიერთ ცხოვრება სიახლოვის ნაკლებობას განიცდიდა...

ოფისში წავედი...მანქანის კარი გავაღე და გარეთ გადმოვხტი ისე რომ კარები არც ჩამიკეტავს, შემეშინდა რაიმე დაბრკოლებას ჩემს საბოლოო გადაწყვეტილებაში ხელი არ შეეშალა...კიბეებზე უცებ ავირბინე და კარებზე ზარი მივეცი, კარი ჯეინმა გამიღო თუ არა, ვუთხარი: -

-''ჯეინ, ვწუხვარ, ცოლთან გაყრა აღარ მინდა''.

მან გაოგნებულმა შემომხედა და შუბლზე შემეხო.

-''სიცხე ხომ არ გაქვს? ''-შემეკითხა ის.

ჩემი შუბლიდან ხელი ჩამოვაღებინე და გავუმეორე:

-''ვწუხვარ ჯეინ, გითხარი აღარ მსურს ცოლთან გაყრა.შეიძლება ჩემი ცხოვრება მოსაწყენი იმიტომ იყო რომ უბრალო დეტალებს ყურადღებას არ ვაქცევდი, და არა იმიტომ რომ მე ის აღარ მიყვარს...ეხლაღა ვაცნობიერებ, ავიყვანე რა ის პირველად ხელში ჩვენი ქორწინების დღეს და პირველად შევიყვანე ჩემს სახლში, მის მერე ესე უნდა მოვქცეულიყავი სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებდა...''

ჯეინი უცებ გონს მოვიდა და მიხვდა ამ ყველაფერს სერიოზულად ვამბობდი, მომვარდა, სილა გამაწნა, ღრიალი მორთო და კარები თვალწინ მიმიჯახუნა.

კიბეები უცებ ჩამოვირბინე და მანქანით სახლისაკენ გავეშურე.გზად ყვავილების მაღაზიაში ყვავილების ბუკეტი შევუკვეთე.მომსახურე გოგონამ მკითხა თუ რა დაეწერა ბარათზე, მე გამეღიმა და კალამი გამოვართვი და მივაწერე:

''მე ყოველ დილით ხელში აგიყვან და დაუღალავად გასეირნებხოლმე სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს!

იმ საღამოს სახლში დავბრუნდი, ყვავილები ხელში, ღიმილი სახეზე...კიბეები ავირბინე და რატომ?მხოლოდ იმისთვის რომ ჩემი მეუღლე ლოგინში გარდაცვლილი მენახა!თურმე ჩემ ცოლს კიბო ჰქონია თვეებია, მე კი ისე ვიყავი გართული ჯეინისთან რომ არც კი შემინიშნავს მისი ავადმყოფობა...მან იცოდა რომ მალე მოკვდებოდა და რაც გააკეთა მხოლოდ იმიტომ რომ ბავშვისგან დავეცავი და მისი გარდაცვალება ჩვენს განშორებისთვის არ დაეკავშირებინა...ბოლოს და ბოლოს შვილის თვალში მაინც ხომ ვარ მოსიყვარულე მეუღლე...

P.S.გახსოვდეთ, ჩვენთვის პატარა დეტალები შეიძლება ურთიერთობაში ძალიან ბევრს ნიშნავდეს...ეს ხომ არც სასახლეა, არც რაიმე საკუთრება, არც ფული ბანკში განთავსებული...ესენი მხოლოდ გარემოებას გვიქმნიან ბედნიერებისთვის თორემ ნამდვილ ბედნიერებას ვერ მოგვიტანენ...ასე რომ ყოველთვის გამონახეთ დრო თქვენი მეორე ნახევართან სამეგობროდ და ყურადღემა მიაქციეთ იმ პატარა დეტალებსაც ახლო ურთიერთებას რომ აყალიბებს.