ალბატ ყველა ჩვენგანს აქვს ისეთი ფოტო თავისი ბავშვობიდან რომელიც დიდად არ ეამაყება, ამ პოსტში კი მსურს წარმოგიდგინოთ სწორედ ასეთი ფოტოსურათები თავისი მოკლე ისტორიებით სხვადასხვა ადამიანებისა.

ეს ერთადერთი ბავშვობის ფოტოა, რომელიც გამაჩნია. რატომ?

ჩვენ ვიღებდით ჩვენს საოჯახო საშობაო ფოტოს და სიმართლე ვთქვათ, ჩვენი ძაღლები სულაც არ იყვნენ სიხარულით განწყობილნი ამ ფაქტისადმი. ბიძაჩემმა, ანუგეშა მამაჩემი, 1969 წლის შობის დილას, მისი საყვარელი სათამაშოს გატეხვის შემდეგ. ეს არის ძმური სიყვარული.შობა 2009. ჩვენ მოლში გავედით სანტასთან სურათის გადასაღებად და, როგორც ჩანს, არაფერი მომხდარა უცნაური ... ჩემს შვილს არ უტირია, მაგრამ სანტას ყურადღება სხვაგან იყო გამახვილებული.ჩვენ გადავწყვიტეთ საშობაო ოჯახური ფოტოსურათის გადაღება, შევძრწუნდით როდესაც აღმოვაჩინეთ ჩვენი ქალიშვილის გაღიმებული სახე და ამოწეული შუა თითიჩვენმა ფოტოგრაფმა გამოგვიგზავნა ყველა სურათი ჩვენი სადღესასწაულო ფოტო სესიიდან, მათ შორის ესეც . და მე ის მიყვარს!
მამაჩემი შობის დილას

იმ მომენტში, როდესაც დედაჩემმა გააცნობიერა, რომ რაღაცას ჩავებღაუჭეყველა რუმინელი ბავშვის შობა ერთ სურათში შობა იუგოსლავიაში საშიში იყომამაჩემმა ეს ააშენა ნაძვის ხის კატისგან დასაცავად
ეს არის ჩემი და მამაჩემის სურათი შობის ღამეს. მამა სიგარეტს ეწეოდა და რაღაცას კითხულობდა
ეს არის ჩემი სურათი 3 ან 4 წლის ასაკში, პოლონეთში. ამით აიხსნება ჩემი შიში ჯამბაზების მიმართშობა ფრანკფურტში, გერმანია, 1998. ბებიამ მოქსოვა სვიტერები ბებიაჩემის, ბიძაშვილის, ძმისა და ჩემთვისეს ფოტო არის აზერბაიჯანიდან.მე 6 წლის ვიყავი 1999 წლის ბოლო დღეს. სასიამოვნოა იმის დანახვა, თუ როგორ ერწყმის აღმოსავლეთი და დასავლეთი ერთ ფოტოსურათშიერთი წლის მე, სანტა ბეწვიანი ჩუსტებით და ყველაზე შემაშფოთებელი და საშინელი ბეფანა . იტალია, 1996 წელი. ( იტალიაში Befana სავარაუდოდ ძველი, კეთილი ქალია, რომელიც ნათლისღების დღესასწაულს ბავშვებს გადასცემს საჩუქრებს)შობა დაახლოებით 90-იანი წლების დასაწყისში . ეს მე ვარ და ჩემი ორი და. ჩემი მეზობელი მუშაობდა Marlboro სიგარეტის კომპანიაში და დედაჩემმა გადაწყვიტა, რომ რადგან მათი კომპანიის მაისურები წითელი იყო, ყველას უნდა ჩაგვეცვა საშობაო სურათებისთვის