ყოველ წელს ათასობით ტურისტი ჩადის ინდონეზიაში, ქალაქ მახაბალიპურამში, რათა საკუთარი თვალით იხილოს 45 გრადუსით დახრილი 250 ტონა წონის ქვა, რომელიც აგერ უკვე 1300 წელია გამოწვევას უგზავნის გრავიტაციის კანონებს.

ადგილობრივები ჰყვებიან ლეგენდებს, რომ კრიშნას ზეთოვანი ქვა თავად ღმერთებმა დადეს ამ ადგილზე, რათა ადამიანებისათვის ეჩვენებინათ თავიანთი ძალა, მაგრამ მეცნიერები ირწმუნებიან, რომ ლოდი უბრალოდ ბუნების ქმნილებაა და მის შექმნაში ზეციური ხელი სულაც არ ურევია.

ყველაზე უშიშარი ტურისტები (აღარაფერს ვამბობ ადგილობრივ მოსახლეობაზე) სულ ახლოს მიდიან ქვასთან და მის ჩრდილქვეშ წამოწოლილებიც კი იღებენ სურათებს.

ლეგენდის მიხედვით, კრიშნა ხშირად იპარავდა ზეთს დედის დოქიდან და ეს ქვა-სწორედ ის მოპარული ზეთია, რომელიც წლების განმავლობაში ქვად იქცა.

გეოლოგები ამტკიცებენ, რომ ბუნებრივ კოროზიას არანაირად არ შეეძლო ქვის ლოდისათვის ასეთი უცნაური, ანომალიური ფორმა მიეცა.

ერთი შეხედვით გვეჩვენება, რომ ქვა ეს-ესაა ადგილიდან დაიძვრება და ფერდობზე ჩამოგორდება, მაგარმ უკვე 1300 წელია ეს ასე არ ხდება.

პირველი ადამიანი, ვინ შეეცადა ქვა ადგილიდან დაეძრა, იყო მეფე პალავი ნარასიხმა, რომელიც სამხრეთ ინდოეთში ცხოვრობდა 630-669 წლებში, მაგრამ მან ეს ვერაფრით ვერ მოახერხა; მეორე ცდა ეკუთვნის მადრასის გუბერნატორ არტურ ლოლის - ეს უკვე ხდება მე-20 საუკუნის დასაწყისში: ქალაქის მოსახლეობის უსაფრთხოებით შეწუხებულმა გუბერნატორმა შეეცადა შვიდი სპილოს დახმარებით ქვა ადგილიდან დაეძრა, მაგრამ მისმა მცდელობამ კრახი განიცადა.

იდუმალებით მოცული კრიშნას ქვის გამოცანა დღემდე გამოუცნობია და სავარაუდოდ, მეცნიერებს კიდევ დიდხანს მოუწევთ ტვინის მტვრევა მის შესახებ.