თეთრი სხივი გამოეპარათ ყორნისფერ ღრუბლებს და ფიფქივით დაადნა ვარდისფერ ტუჩზე ლამზთვალება გოგნას, ის შეცბა, შეჩერდა და ალმაცერად ახედა ცას რომელიც უფრო ნათელი ჩანდა ვიდრე ოდესმე. გაეღიმა გოგონას, პატარა თაიგული ფაერში აისროლა მთელი ძალით და გზა განაგრძო. გაკვირვებული ხალხი მხრებს იჩეჩდა რადგან თაიგული მიწაზე აღარ დაბრუნებულა.
გაოცებული, თან სევდიანი იყო ასევე ბუთხუზა თაკო რომელიც ქალაქის მეორე ბოლოში იდგა და ავტობუს ელოდებოდა. მხოლოდ მას არ ქონდა თაიგული, უფრო სწორედ მას არავინ მიართვა და აი სასწაულებავვ..., უეცრად ჩაუვარდა ხელში ყვავილები და სანამ მისი გახარებული თვალები ცას შეყურებდა რათა ამოეცნო ასეთი მშვენიერი საჩუქრის მიზეზი, მოულოდნელად შეეჯახა იქვე მდგარ ბიჭს. დაბნეული იბოდიშებოდა, რომ ყმაწვილმა თბილად გაუღიმა და სიყვარულის დღე მიულოცა, მათ ავტობუსისთვის აღარ დაუცდიათ, ფეხით შეუყვნენ სახლის გზას და შორს ფორიზონტზე გამოჩნდ როგორშეერთდნენ მათი თითებიი..
ეხლაც დადის ცაზე თაკოს გახარებული თვალების ანარეკლი და ყოველ შეყვარებულს გაუქარვებს ხოლმე ამქვეყნიურ სევდას.