მესამე მსხვერპლი კარგად მახსოვს. ეს გოგო ჩემი მეზობლის გუბერნანტკა გახლდათ, ლამაზი მოუსვენარი და რათქმა უნდა უტვინო კიკიმარი. სანამ ერთ ფინჯან ყავას სიგარეტს დააყოლებდა შეძლო სიცილ_ხარხარში მთელი თავისი ისტორია მოეყოლა. თავიდან არანაირ ყურადღებას არ ვაქცევდი არც რამე ინტერესი მქონდა. მისი მოკვლის სურვილი მის მერე გამიჩნდა როცა სულ შემთხვევით სადარბაზოში თავის დამქირავებელს დაუწყო კოცნა, მერე დავაკვირდი და აღმოვაჩინე, თითქმის ყოველ დღე ქვრივი კაცი მაშინ ბრუნდებოდა სანამ ბავშვი სკოლაში იყო, ერთ-ორ სათს ატარებდა ახალგაზდა მომვლელთან და ისევ სამსახურში მიდიოდა. ყველაზე მეტად მაშინ შემზიზღდა როცა ეს ცარიელი არსება კაი ნატყნაურები ჩამოვიდა და თვალთმაქცურად გადაეხვია თავის ალალ მეუღლეს. როცა მის ადგილზე წარმოვიდგენდი თავს, ჭკუიდან ვიშლებოდი, გული მერეოდა და ნერვებისგან კანკალს ვიწყებდი, თანაც ერთხელ გამოველაპარაკე როცა დაღლილ-დაქანცული სადარბაზოს შესასვლელში მყოფ უხეირო კიბეზე იჯდა. ისეთი კეთილშობილი, ზრდილობიანი და მიამიტი კაცი იშვათად შეხვდება ადამიანს. თუმე მთელი დღე მშენებლობაზე მუშაობდა რომ ცოლისთვის შეძლებისდაგვარად არაფერი მოეკლო, ცოლი კი თითქმის ყოველ დღე ამ მამის ტოლა კაცთან გორაობდა. იმ დღიდან მოსვენება დავკარგე და გადავწყვიტე ბობლო მომეღო ერთი უნამუსო ადამიანისთვის.
ყოველთვის დილის ათ სათზე მოდიოდა კვირა დღის გარდა, პირველ სათამდე დაკავებული იყო, სახლს ალაგებდა და საჭმელს ამზადებდა, მერე ზუსტად ორის ნახევარზე ბავშვი მოყავდა სკოლიდან, რეზო (დამქირავებელი) თორმრტიდან პირველამდე მოდიოდა სახლში თითქმის ყოველდღე და ის ერთი საათი ერთად იყვნენ, მერე კაცი მიიპარებოდა ქალი კი სკოლაში გარბოდა. ეს ყველაფერი დაწვრილებით შევისწავლე. დღის მეორე ნახევარში სამშაბათს და ხუთშაბათს ბავშვი მამიდას მიყავდა ცეკვაზე თავის შვილთან ერთად და მაშინ უსაქმოდ რჩებოდა ჩვენი კიკიმარი, რომელიც ყავაზე უარს არ მეტყოდა შეილებ არც სხვა რამ ეუარა, მაგრამ მე ამის სურვილი ნამდვილად არ მქონდა. ასეთ დროს თუ მოვიგდებდი ხელში თორემ სხვა გამორიცხული იყოო, თანაც მასთან უნდა მივსულიყავი სახლში და ყველაფერი ერთ საათში უნდა მომესწრო. თანდათან მემატებოდა ზიზღი რაც უფრო უახლოვდებოდი განკითხვის ვნებიან დღეს. ეს კი ზეგ უნდა მომხდარიყო ანუ სამშაბათს.
ყველაფერი ისე მოხდა როგორც ვგეგმავდი, კარები თვითონ გამიღო და ცარიელ სახლში შემიძღვა. როგორც კი შეტრიალდა კისერში სკამის ფეხი ჩავახცე რომელიც ზურგს უკან მარცხენა ხელში მეჭირა, დარტყმისგან ადგილზე მოწყდა და იატაკზე პოლის ტილოსავით გაეფინა. ხელები უკან გაუკარი, პირზე სკოჩი დავახვიე და ზალაში დიდ ჭაღის კაუჭზე თავქვე დავკიდე. Mმერე გამოსაფხიზლებლად სველი ტილო მოუსვი შუბლზე, მინდოდა ეგრძნო ის ტკივილები რომლის მიყენებას ვუპირებდი. მახსოვს მისი შეშლილი თვალები მემოუდარებოდა არ მომკლაო, შიშისგან სულ გალურჯებული გველივით იკლაკნებოდა. ბინდი გადამეკრო თვალებზე როცა გავიხსენე მისი უნამუსო ფუფუნებისკენ მიდრეკილი ცარიელი ცხოვრება და გული გაქვავდა, გაითოშა, სიბრალულის მაგივრად ახლა მხოლოდ ზიზღს ვგრძნობდი, სისასტიკეს და სიძულვილს.
ჩანთიდან დენის ხერხი ამოვიღე, ამის დანახვაზე თვალები გადმოკაკლა და კიდევ უფრო დაიწყო უსწორმასწორო ხვარხვალი, დრო არ მხოლოდ ნახევარი საათი მქონდა ბავშვის მოსვლამდე და ყველაფერი უნდა მომესწრო. სწრაფად შემოვახიე კაბა და ხერხი პირდაპი საშოზე დავადე, ჯერ გამჭირვალე, ტრაკში ამოდებული საცვლები დაასველა სისხლმა და ორ ხაზად დაეშვა მუცლისკენ. მერე როცა უფრო დავაწექი ნაპორით გაასხა და მთელი სახე ჩამომბანა, უკვე აღარ ფართხალებდა კანკალზე უფრო მზლავრად არხევდა ტანს და ვგრძნობდი მის საშინელ კივილს, მართალია პირი შეკრული ქონდა მაგრამ მე მესმოდა, მესმოდა და მსიამოვმნებდა მისი განწირული კივილი. ეს სხვა გრძნობაა ამ ხმას ხმაურის გარეშეც გრძნობ, ოღონდ რეალურად ჩაგესმის ყურებში. ჭიპთან შევაჩერე ჭრა. ძლივს ამოვიღე ხერხი მკვდარი სხეულიდან რომელსაც სისხლით სავსე თვალები იატაკისკენ გადაეყარა. ტანსაცმელი მეორე ოთახში გამოვიცვალე და ცელოფანში ჩავაწყვე, ხელ_პირი რამოდენიმეჯერ რავიბანე საპნით და პატარა ფურცელზე თავსატეხი წინადადება დავწერე, რომელიც ცხედარს გაუკეთე პირში, ის გამოძიების ერთადერთი ხელჩასაჭიდი სამხილი შეილება გამხდარიყო თუ კარგად იაზრებდნენ. “სამართლიანობა მოითხოვს ჩემ მკაცრ ხელს და ლიციმერების სიკვდილს” ეწერა იმ პატარა ქაღალდის ნაგლეჯზე.