18 წლის ასაკში მინდა გაგიმხლოთ საშინელი სიმართლე, რომელიც თავს გადამხდა.იქნებ ჩემი თანატოლებისთვის მაინც იქცეს ეს ამბავი კარგ გაკვეთილად და ჩემსავით არ დაინგრიონ ცხოვრება.მარტო ლამაზი სიტყვები არ არის საკმარისი, რომ გაიგო ადაიანს როგორ უყვარხარ.ის გასაჭირშიც უნდა გამოცადო.მოკლედ მოგიყვებით ჩემ ტრაგიკულ ისტორიას და დასკვნები თავად გააკეთეთ

.რამდენიმე წელი ვხვდებოდი ერთ ბიჭს–დიმას.ერთმანეთი თითქოს თავდავიწყებით გვიყვარდა, ვოცნებობდით ოჯახზე, შვილებზე და მომავალზე...ერთი სიტყვით ოცნების კოშკებს ვაგებდი, როგორც ყველა შეყვარებულ ადამიანს ჩვევია.ერთი დღეც ვერ ვძლებდით ერთმანეთის გარეშე.(თურმე როგორ ვცდებოდი)

ერთ დღეს კი ყველაფერი შეიცვალა.ივნისის საღამო იყო, ტესტი ვიყიდე და..2 ხაზი.თვალებს არ ვუჯერებდი.დილით ისევ გადავამოწმე–იგივე შედეგია.ხელებმა კანკალი დამიწყო, მუცელიც კი საშინლად ამტკივდა ნერვიულობისგან.იატაკზე ჩამოვჯექი და თვალებიდან თავისით მოედინებოდა ცრემლები, მაგრამ არ ვიცი ეს სიხარულის ცრემლებია იყო თუ მწუხარების.გამიხარდეს თუ მეწყინოს?თავში მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებს:“რა ვქნა?"

იმ დღეს დიმას შევხვდი, შევატყობინე ჩემი ფეხმძიმობის ამბავი, გაოცებით შემომხედა და მითხრა, რომ მისთვის სულერთია გავაჩენ თუ მოვიცილებ ბავშვს.“მე არ ვარ მზად ამისთვის, შენ რაც გინდა ის გადაწყვიტე იანა, გააჩენ?"მეკითხებოდა და დავინახე, რომ ამ დროს მის თვალებში უსულგულობა მეფობდა.ჩემ წინ ჩემთვის აქამდე უცნობი ცივი და უგრძნობი ადამიანი იდგა და არა ის მამაკაცი რომელიც სიყვარულს მეფიცებოდა...

მეორე დღეს კლინიკაში წავედი, გამოკვლევა გავიკეთე, რომელმაც ტესტის შედეგი დაადასტურა.გინეკოლოგმა ერთ კვირაში დამიბარა ისევ, რადგან გადავწყვიტე ბავშვი მომეშორებინა და დამისახელა თანხა რომელიც აბორტს დაჭირდებოდა. ჩვენი შეხვედრის შემდეგ დიმა სულ დამშორდა.მართალია მომცა აბორტისთვის საჭირო თანხა, მაგრამ ამის შემდეგ საბოლოოდ მაქცია ზურგი.

ეს კვირა ჩემთვის უსასრულოდ გაგრძელდა.მთელი ღამეები არ მეძინა, დილით კი ისე მერეოდა გული, საწოლიდან ადგომასაც კი ვერ ვახერხებდი.ჭამაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტი იყო.მეორედ როცა მივედი გამოკვლევაზე, მონიტორზე ექიმმა დამანახა პატარა “ლაქა" და გავიგონე მისი სიტყვები, რომელიც არასოდეს არ დამავიწყდება“შეხედე, ეს შენი პატარაა, როგორ კარგად ვითარდება და მალე უფრო დიდი გაიზრდება".მაგრამ მე მეშინოდა...

მეორე დღეს უკვე უნდა მივსულიყავი აბორტის გასაკეთებლად.სახლში რომ დავბრუნდი, მაინც დავურეკე დიმას და მოვუყევი ჩვენი შვილის შესახებ.მეგონა ახლა მაინც მოუბრუნდებოდა გული ბავშვისკენ, მაგრამ ყურმილში სამარისებული სიჩუმე იყო, არავითარი რეაქცია.ძალიან მეწყინა.ვერ წარმოვიდგენდი თუ ეს პატარა, უსუსური არსება ასე შეცვლიდა და დამაშორებდა ჩემს საყვარელ მამაკაცს.

მეორე დღეს ჩემი გინეკოლოგი მელოდებოდა საჭირო მედიკამენტებით და იარაღებით აღჭურვილი.გადაწყვეტილება საბოლოო იყო.უნდა გამეწირა შვილი.რაღაც წამალი დამალევინეს, ნემსიც გამიკეთეს და მომამზადეს საშინელი “მკვლელობისთვის".მალე მუცლის არეში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და სისხლდენაც დამეწყო.სასწრაფოდ გადამიყვანეს საოპერაციო ბლოკში და იქ რაც გადავიტანე, ამას უკვე ენა ვერ აღწერს.ტკივილებისგან ისე ვყვიროდი, მთელ განყოფილებას ესმოდა.ექიმი პირზე ხელს მაფარებდა და მეუბნებოდა:“დაწყნარდი სულელო, ეს შენი არჩევანია, არავის დაუძალებია".უკვე ტირილით დავიღალე.ცრემლებიანი თვალებით ვერაფერს ვხედავ.ფიზიოლოგიურად გამოვდევნე პაწაწინა ნაყოფი.ექიმს გაუხარდა რომ როგორც იყო განვთავისუფლდი.აიყვანა მაშით პაწაწინა არსება და მაშინ დავინახე ულუსგულო დედის წყალობით მოკლული საცოდავი ჩემი პატარა, ჩემი სისხლისა და ხორცის ნაწილი.ამას კი მართლა ვეღარ გავუძელი და გონება დავკარგე.

ექიმმა წამლები დამინიშნა რომ გართულება თავიდან ამეცილებინა და კლინიკიდან გამომწერა.ჩემი სახლი საკმაოდ შორს იყო.მე კი ძალიან სუსტად ვიყავი გადატანილის შემდეგ, ბევრი სისხლიც დავკარგე.მარტო ვიყავი, სრულიად მარტო.იმდენი მქონდა ფული, რომ მხოლოდ სამარშრუტო ტაქსს თუ გავყვებოდი.ამის ძალა კი არ მქონდა.სხვა გზა არ იყო.დავურეკე ისევ დიმას.“დიმა წამიყვანე გთხოვ კლინიკიდან.მე ძალიან სუსტადა ვარ, სისხდენა მაქვს და ჩემი ფეხით ვერ მოვდივარ".“იანა მე ვმუშაობ"–მოჭრილად და მკვახედ მიპასუხა მან...

დღეს სულ მარტო ვარ, მენატრება ჩემი პატარა და სულ სიზმრად ვხედავ და ვიტანჯები უსასრულოდ...

მე ვთხოვ ყველას, ვინც წაიკითხავს ჩემ საშინელ ისტორიას, დამიჯერეთ მეც და სხვებსაც, ვინც თავის თავზე გამოცადა ანალოგიური საშინელება...ნუ წაართმევთ სიცოცხლეს თქვენს პატარას! არ გვაქვს ჩვენ ამის უფლება!