ეტაპი როცა იწყებ ფიქრს არსებულ და თან არარსებულ ადამიანზე. ეს ის დროა როცა რაღაც მხრივ თავს კარგად გრძნობ.გინდა ამის თქმა, ანუ იმის თუ რა შეიცვალა შენში ამით, თუ რას გრძნობ და თან გაქვს ამბიცია იმის რომ ეს პირადად მას უთხრა, თუმცა აქ ექცევი იმ ჩარჩოში რასაც ქალური კომპლექსი ქვია, ზოგიც მას ქალურ სიამაყესაც მიაწერს, თუმცა მე საამაყოდ ნამდვილად არ მაქვს საქმე. სასაცილოა, რომ გადაწყვიტო თქმა, რა უნდა თქვა? ან როდის უნდა თქვა, ან კიდე ვის უნდა უთხრა? ის ხომ უბრალოდ არ არსებობს ჩემ ცხოვრებაში. არა ის ვიცი რომ მე ის არ გამომიგონებია, ის არსებობს, მართლა არსებობს და ის ისეთია როგორებსაც იდეალურს ეძახიან. ყველას თავისი იდეალურობის, თავისი კრიტერიუმები აქვს, ის ჩემი კრიტერიუმების ერთობლიობა და მე ის ერთ მშვებნიერ დღეს დავინახე და დღესაც, იშვიათად, მაგრამ ვხედავ. ძალიან მინდა გაბევრდეს ეს „დანახვები” … ნეტა შენ რა გინდა????