როგორც მონატრებულ სხივებს დაეძებს ახლად აშლილი კვირტები ნუშის, ისე ვეძებდი შენს სითბოს ცხოვრებისგან გაყინული და გარიყული. ყველაზე მძიმე, საზარელი წუთების შემდეგ მქონდა იმედი ციცქნა და წმინდა, გულს სჯეროდა, გულს თავისი დაკარგული ნაწილი ეგონე, ორგანულად შესატყვისი და ძალიან ნაცნობი. ოჰჰ როგორრ დნება და შავ ნაპრალებში იკარგება საზარელი მოჩვენებასავით წარმოსახული ბედნიერებაა...

კვლავვ სევდა და ცრემლებიი ერთმანეთში შეზავებული, ძლიერი საწამლავით შემოდის ჩემში და მანადგურებსსს...

კვლავ ტყუილები სერავს გულსს ჩემო სიცოცხლევვ და აღარ ვიცი რა მიშველისს....

ცრემლებიი...

ცრემლებიი...

გახურებული მართულებივით სერავს ლოყებს...

ნუთუუ მხოლოდ იმისთვისს უნდა იცხოვრო ადამიანმა რომ გულიი ქვად აქციოო...

ნუთუუ შეუძლებელიაა წუთისოფელში გული ანდოო ვინმესს..

რისი უნდა მჯეროდესს ამის შემდეგგ...

ტანჯვაა ცხოვრება რადგან ადამიანებმა დაკარგესს ყველაზე მნიშვნელოვანი, ყველაზეე ძვირფასიი, არსი და ნიჭი სიყვარულისააა.