მაშინ 21 წლის გასათხოვარი გოგო ვიყავი, არ ვტრაბახობ მაგრამ ჩემი სილამაზის წყალობით უამრავი თაყვანისმცემელი მყავდა, მახსოვს ვიღაც პროკურორის შვილს მირიგებდნენ მშობლები რადგან დიდი სიმდიდრის პატრონი იყო, რომელიც არ მომწონდა, საერთოდ და არც ვაგდებდი რამედ. ყველაზე ნაკლები შანსი იმათ ქონდათ, რომლებიც ჩემი მშობლების ან ნათესავების მხრიდან ცდილობდნენ ჩემი გულის მოგებას, ერთი ფულიანი პაკლონიკი თვალებს არ უჯერებდა, როცა მისი მორთმეული უზარმაზარი ვარდების თაიგული ნაკუწებად ვაქციე, სულ დაიბნა საწყალი რომელიც ბიცოლაჩემის სიტყვით პირიქით ჩემ აღფრთოვანებას ელოდა. სიმართლე რომ ვთქვა ნამდვილად თავში მქონდა ავარდნილი და ერთხელაც უნივერსიტეტში მორიგი უმსგავსობა ჩავიდინე. ჩემი პარალელურ ჯგუფელს სახელად ბესოს(მდიდარ და გავლენიან ოჯახის შვილს) ძალიან უყვარდი, სულ უკან დამდევდა რასაც ვეტყოდი მისრულებდა და საჩუქრებით მავსებდა. იმ დღეს სამაჯური მაჩუქა, დიდის ამბით გამოვართვი და ჩემ თანაკურსელს მივეცი. ძალიან შეწუხდა ბესო მაგრამ თქმით არაფერი უთქვამს, შეტრიალდა და უხმოდ გამცილდა. მეორე დრეს ჩვენ ჯქუფში ძალიან სიმპატიურმა ბიჭმა შემოყო თავი და ლექტორს მიესალმა, მანაც უთხრა დერეფანში დამელოდეო. გოგოები მის დანახვაზე სულ დადნენ, წავიდა ჩურჩული “არა მე შემომხედა არა მეო” ჩანთიდან “ კოსმეტიკა” ამოალაგეს ვინ პომადას ისმევდა, ვინ თმებს ისწორებდა, ვინ თვალებს იხატავდა. ის ბიჭი დერეფანში იდგა და დასვენებაზე ხომ უნდა ყველა თავისებურად გაპრანჭვოდა. ლექცია დამთავრდა თუ არა გარეთ გამოვედით, უცხო ბიჭი ლექტორს ელაპარაკა მერე შემოტრიალდა და პირდაპირ ჩემსკენ წამოვიდა, კურსელი გოგოები სულ გულზე დასკდნენ როცა რექტორის კაბინეტის ჩვენება მთხოვა, მეც დავთანხმდი. სანამ მესამე სართულზე ავიყვანდი ერთმანეთი გავიცნეთ, მას ლაშა ერქვა და იქვე უნივერსიტეტთან ცხოვრობდა. ერთი შეხედვით ძალიან მომეწონა, მანამდე არავინ მაინტერესებდა ისე რომ ვინაობა პირველს მეკითხოს, პირიქით სულ ისინი იჩენდნენ ინიციატივას. ჩვენი საუბარი მოკლე გამოდგა, კაბინეტთან მადლობა მომიხადა და უკან წამოვედი. მეორე დღეს უნივერსიტეტის ეზოში დამხვდა, ცოტა ვილაპარაკეთ და მერე ჩემ დაქალთან ერთად კაფეში დამპატიჟა რაზეც უხვეწნელად დავთანხმდი. ლაშა კარგი მოსაუბრე გამოდგა, ბევრი გვაცინა და გვამხიარულა ორივე, შემდეგ სახლამდე მიგვაცილა. ასე დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა, იმის მერე სულ მაკითხავდა, ხან ყვავილებს მჩუქნიდა ხან კაფეში დავყავდი, ბევრს ვსეირნობდით, მახსოვს მთაწმინდაზე გალაქტიონის ლექსი წამიკითხა თან ისე მხატრულად ისეთი მონდომებით რომ გული ამიჩუყდა და კინაღამ ვაკოცე. სხვადასხვა ძვირადღირებული მანქანებით მოდიოდა და იდგა კარებთან სანამ მე ლექციებს მოვრჩებოდი, ფული სულ ქონდა და ყველაფერს მყიდულობდა რაც უნებლიედ მომეწონებოდა, როცა ვკითხე ეს ყვალაფერი საიდან გაქვსო, მიპასუხა “ხილი იხილე და მებაღეს რას კითხულობ”ო. მეც არ ვკითხულობდი საიდუმლოებით მოცულ “მებაღეს” და უბრალოდ მივყვებოდი დინებას, რადგან მასთან ერთად თავს შესანიშნავად ვგრძნობდი. მოკლედ სულ ცოტა ხანში ისე შემიყვარდა, რომ უიმისოდ ერთ დღესაც ვეღარ ვძლებდი, ისიც ყურადღებას არ მაკლებდა, ყოველ წუთს მიმეორებდა მიყვარხარო, ძალიან მეძვირფასებიო ამ დროს უბედნიერესი ადამიანი ვიყავი. ამ ყველაფრიდან სამი თვის შემდეგ გადავწყვიტეთ ოჯახი შეგვექმნა. გადავწყიტეთ და სულ მალე აღვასრულეთ კიდეც. ჯვარი სვეტიცხოველში დავიწერეთ, ქორწილში უამრავი ხალხი მოვიდა მთელი ჩემი ნათესავები, მეგობრები კურსელები მეზობლები ყველა იქ იყო, მისგანაც ბევრი ხალხი მოვიდა, ოღონდ სულ ახალგაზდები. გაოცებულმა ვკითხე:
-საყვარელო მშობლები ან ნათესავები რატო არ მოვიდნენ?
-გერმანიაში არიან და ვერ მოახერხეს მოსვლა. მიპასუხა მოკლედ
-როგორ ყველა გერმანიაშია??
-არა მაგრაა…….. არ დამთავრებინეს თქმა მეგობრებმა და საცეკვაოდ გადაიყვანეს მეც აღარ მომიკლია თავი ფიქრით, ბოლობოლო ჩემი ქორწილი ხალისით უნდა გამეტარებინა.
ბრწყინვალედ ჩაიარა ქორწილმა, მეცხრე ცაზე ვიყავი სიხარულისგან, როცა სუფრიდან გავიპარეთ და მანქანით მის უზარმაზარ სახლში მივედით. იმ ღამეს რაც მოხდებოდა ყველამ კარგად იციის და ამაზე ლაპარაკი რათ გვინდა. მეორე დილას ნეტარებით თავბრუდახვეულმა გავახილე თვალი, ჩემ სიყვარულს ვაკოცე და ყავის ასადუღებლად კუხნაში გავედი, ამ დროს ჩემთვის უცნობი ბიჭები მოვიდნენ და ლაშას უკითხავად ჩვენი მანქანა წაიყვანეს. ცოტა ხანში მათ ხნიერი კაცი მოყვა რომელმაც თავაზიანად ჩამომართვა ხელი და გვიბრძანა სახლი დაგვეტოვებია, ის იყო ბარგი შევკარით რომ კიდევ უცნობი ბიჭი მოვიდა და ლაშას ტანსაცმელი წაიღო. გაიგნებული შევყურებდი ამ ყველაფერს და ენა ვერ მომებრუნებინა, რომ მეკითხა რა ხდებოდა. სახლი დავტოვეთ და მატარებლით ზესტაფონში ჩავედით, იქ ჩემი ოქროს ბეჭედი გავყიდეთ რომ ტაქსით ავსულიყავით რომელიღაც სოფელში. ეს ყველაფერი იმდენად ბუნებრივად მოხდა, უმდენად ჩვეულებრივ რომ თავი სიზმარში მეგონა, მაგრამ როცა მანქანა ხის მორღვეულ ღიბესთან გაჩერდა, რომლის შიგნიდან ხის პატარა ქოხი და ადგილ-ადგილ კედლებ ჩამოშლილი ბოსელი მიყურებდა საცოდავად, მაშინ კი ვიყვირე
-რა ხდება ლაშა? აქ რა გვინდა?? ამიხსენი აქ რატო მოვედით?
-ეს არის ჩემი სახლი და დღეიდან აქ უნდა ვიცხოვროთ. მიპასუხა მან მოკლედ და მშვიდად. თქვენ ვერ წარმოიდგენთ რა დამემართა იმ წუთას, კინაღამ გავგიჟდი. ჩანთები ეზოში მოვფანტე, სახეში ხელებს ურტყამდი, ყველაფერს ვესროდი რაც ხელში მომყვებოდა მაგრამ რა, რაღა უნდა მექნა როცა უკვე მისი კანონიერი მეუღლე ვიყავი. რამოდენიმე ხნის მერე გავიგე, ლაშას საერთოდ არაფერი ებადა ამ სოფლის სახლის გარდა, ის ბესოს მეგობარი ყოფილა (იმ მდიდარი ბესოსი რომელსაც არაფრად ვაგდებდი) და ეს ყველაფერი ჩემი თვალის ასახვევად ათხოვა, ყველაფერი მანვე მოაწყო და ასე გადამიხადა სამაგიერო გულზვიად გოგოს. მაგრამ იმას ვერ მიხვდა რომ სიყვარული ქვაზეც ბედნიერად აცხოვრებს ადამიანს, ლაშას ქონება არ გააჩნდა თორემ ძალიან საყვარელი და სულით მდიდარი ადამიანი გახლდათ, რომლის წყალობით მალევე შევეგუე იქაურობას და სამი ბავშვი გავაჩინე. ასე მოტყუებით შემრჩა ხელში ღარიბ-ღატაკი ქმარი, როცა ქალი ვარსკვლავებს ვეთამაშებოდი და დიდი ოჯახის შვილებს აბუჩად ვიგდებდი.