მიუხედავად ბევრი წყენისი გაბუტვისა და გულის ტკენისა მე დღეს შევედი ტაძარში და შენზე ვილოცე სანამ სანთელი არ დაიღვენთა, მერე კი უხალისოდ შეუყევი შეღმართს სადაც ჩვენ ერთდროს მივდიოდით ჩახუტებულნი, ბაღმა გამახსენა ვარსკვლავებით მოჭედილი ცაა და შენს თვალებში მოციმციმე ოცნების სხივები. სადარბაზოსთან შევდექი კაი ხნით აქ ჩვენ ვემალებოდით სამყაროოს, აქ ჩვენ ვკოცნიდით ერთმანეთს მთელი ძალით და შიშნარევი მოფერება ლესავდა ვნებასს. სანამ კარი გავაღე გული დამძიმდაა გაახსენდა როგორ გელოდებოდა თითქმის ყოველ საღამოს, სხვის ფეხისხმაზეც ისე თრთოდა როგორც მაშინ შენ რომ შემოაბიჯებდი სახლში. მეზობლის ბავშმა მიხსნა ცრემლისგან და ნახევრად ღია კარში შევაბიდჯე ისე თითქოს სამძიმარზე ვიყავი მისული. ჩემს სიცოცხლეს დავემშვიდობე დღეს სამუდამოდ, ის მოკვდა და ახლა უცხო სხეული დადის არხეინად. ჩვენი სულები იმ სავსე მთვარის ხიზნები გახდნენ რომლის სხივებშიც ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეეხოო.
ა.ვ. 2013წ 25 მაისი
