ისეთი ღამე მიყვარს დღეს რომ გავს. ძილს რომ გავიწყებს, ცხელ ჩაის განდომებს და ლამაზი მუსიკის ფონზე, ოცნებას, ფიქრს და თავისუფლებას გაჩვევს.

რაღაცით გავს ეს ღამე, თუმცა რაღაც აკლია, მაგალითად სითბო, თან ძალიან ბევრნაირი, სითბო მზის, სითბო სიტყვის, ხელის, გულის... ზოგჯერ იმასაც ფიქრობ, რომ ეს არ უნდა იფიქრო, ეს არ უნდა დაგაკლდეს, მაგრამ ხვდები რომ არც არაფერი, უბრალოდ გათენდება და ვსო...

წამების გასვლას სულ ვერ ვგებულობ,
წუთებიც ალბათ მალე გაივლის,
მაგრამ საათებს რას მოვუხერხებ?
ან იმ წლებს, დღეებს რას მოვუფიქრებ?
აქ რომ არიან ჩემ გონებაში და ესე მწარედ მეტკივებიან...
წყალს ვერ ვუყვები, არ ესმინება,
ქარსაც არ მიაქვს, ნიავიც არ ქრის,
მთვარეს მივანდო?მზეს ეწყინება,
სწორედ ამიტომ ჩემში რჩებიან
და ამაყები მე დამცინიან...