მივმართავ ნუგზარ კვაშალს.
პატივცემულო თქვენ ბრძანეთ, რომ მოსკოვში კვლავ გამართავთ კულტურულ ღონისძიებებს, ეს მომწონს, კარგია, მაგრამ უპასუხისმგებლო და არასწორი იყო თქვენი კომენტარი, რომ ერთი სიმღერა 15 ტანკის ტოლფასია... გემღერათ მაშინ აფხაზეთის ომში, ჩვენი თაობის საომრად და საოცნებოდ რომ დატოვეთ მიწა-წყალი ... გემღერათ მაშინ ცხინვალში... 15 ტანკის ტოლფასი თუ თქვენი 1 სიმღერაა, გემღერათ და 1 ქართველი ვაჟკაცი მაინც გადაგერჩინათ ტანკებით რომ გადაუარა რუსებმა...
მაგრამ პრობლემა იმაშია, რომ გაწუხებთ კომპლექსები და ვერ ეგუებით თავისუფლებას, რადგან იგი მართლაც რომ ლომთა ხვედრია, თქვენ ისევ იმ დროს მისტირით 37 მანეთად რომ დაგრიალობდით რუსეთში, თქვენ იმ დროს მისტირით მოსკოვში კონიაკის ან ჭაჭის სანაცვლოდ მორიგ კახპა რუს გოგონასთან რომ გორაობდით, თქვენ იმ დროს მისტირით...
კ ა რ გ ა დ დ ა ი მ ა ხ ს ო ვ რ ე თ, არც რამდნიმე ჰექტარზე დაკრეფილი ციტრუსის რუსულ ბაზარზე რეალიზება და არც ღვინის ემბარგოს მოხსნა, არც ერთი რუსი კახპა და არც მოსკოვში გრიალი არ მიღირს საქართველოს სისხლით და ცრემლით მოპოვებული დ ა მ ო უ კ ი დ ე ბ ლ ო ბ ი ს ფასად. თქვენთვ
ის თუ 1 სიმღერა 15 ტანკის ტოლფასია, ჩემთვის 1 სიტყვა - დამოუკიდებლობა, სუვერენიტეტი - მთელი ჩემი ცხოვრების ტოლფასია და არ მოგცემთ უფლებას ცხოვრება და თავისუფლება დამიკარგოთ ...
პატივისცემით,
ირაკლი ღლონტი
იმასაც გეტყვით, რომ ნუგზარ კვაშალის სიმღერები, მისი მეგობრების შემოქმედება დღემდე მიყვარს და პირდაპირ კავშირშია ჩემს ბავშვობასთან, დღემდე მის სიმღერებს ჩემს შვილს ვასმენინებ, მაგრამ სახელმწიფო ინტერესები უნდა გავმიჯნოთ პირადი ურთიერთობებისგან და სიმპატიებისაგან.
თუ ვინმეს მართლა გაინტერსებთ, გეტყვით, რომ ეს კაცი მიყვარდა და ახლაც ძალიან მიყვარს, მაგრამ ახლაც მზად ვარ ღიად დავუფიქსირო მის ნათქვამზე ჩემი უკმაყოფილება, რაც საზოგადოების დიდმა ნაწილმა სწორად გაიგო.