ნეიტრონული ვარსკვლავები, პულსრები ( მაგნეტიზებული მბრუნავი ნეიტრონული ვარსკვლავი ან თეთრი ჯუჯა, რომელიც ელექტრომაგნიტურ რადიაციას ასხივებს. ), როგორც მათ ასევე უწოდებენ, წარმოიქმნება მზეზე დიდი მასიური ვარსკვლავების აფეთქების შედეგად, რომლებიც იყენებენ თავიანთ თერმობირთვულ საწვავს.

აფეთქების შემდეგ ვარსკვლავის გარე გარსი იშლება და კოსმოსში იფანტება. მისი შიდა ნაწილი შეკუმშულია კომპაქტურ, მკვრივ და წარმოუდგენლად მძიმე ბურთად. მისი დიამეტრი დაახლოებით 20 კილომეტრია, წონა კი 500 000 ჩვენი პლანეტის მსგავსის წონისაა. ბურთი სწრაფად ბრუნავს წამში ათობით ან თუნდაც ასობით ბრუნის სიჩქარით, ყოველი ბრუნის დროს ასხივებს გამა სხივებს, პულსირდება მუდმივი სიხშირით.

ორი წლის წინ, ჰარვარდ-სმიტსონის ასტროფიზიკის ცენტრის ასტრონომებმა თავად აღმოაჩინეს მოძრავი ნეიტრონული ვარსკვლავი და მიაკვლიეს მის ტრაექტორიას. დაკვირვებებმა აჩვენა, რომ "გასროლა" მზის სისტემისკენ მოხდა დაახლოებით 2000 წლის წინ.

ახლა „ბირთვი“ გვიახლოვდება საათში ორ მილიონ კილომეტრზე მეტი სიჩქარით (2, 62 მილიონი კილომეტრი საათში). ეს 20-ჯერ აღემატება დედამიწის სიჩქარეს მზის გარშემო ორბიტაზე.

„ჩვენ პირდაპირ ვნახეთ პულსარის მოძრაობა რენტგენის სხივებში“ - ამბობენ ასტრონომები, რომლებმაც დაკვირვებები ჩაატარეს ნასას ჩანდრას რენტგენის ობსერვატორიის გამოყენებით.

სუპერაფეთქება, რომელმაც ნეიტრონული ვარსკვლავი გააჩინა, დედამიწიდან 20 ათასი სინათლის წლის მანძილზე მოხდა. ის ასტრონომიულ წრეებში G292.0+1.8 სახელით აღინიშნა.

ასტრონომებმა გამოთვალეს, თუ როგორ მოძრაობდა პულსარი სხვადასხვა წლებში სურათების შედარებით და გამოთვალეს მისი სიჩქარე. კვალმა, რომელიც პულსარმა დატოვა აფეთქებისას ღრუბელში, შესაძლებელი გახადა იმის დადგენა თუ სად წარმოიქმნა.

აფეთქების ღრუბელი და თავად ნეიტრონული ვარსკვლავი პირველად 2006 წელს აღმოაჩინეს. მას შემდეგ მათ თვალყურს ადევნებდნენ.

რა საფრთხეს ქმნის ნეიტრონული ვარსკვლავის მზის სისტემაში შეჭრა?

მიახლოების დროსაც კი, ობიექტს შეუძლია გაანადგუროს მთელი სიცოცხლე მძიმე გამა გამოსხივებით. ის მოძრაობს ჩვენი მიმართულებით, წინააღმდეგ შემთხვევაში ნეიტრონული ვარსკვლავი არ გამოჩნდებოდა.

ჩვენს სისტემაში შემოფრენის შემდეგ, დაუპატიჟებელი სტუმარი თავისი კოლოსალური გრავიტაციით სამყაროს სტრუქტურაში არეულობას გამოიწვევს. ან შესაძლოა დაანგრიოს რომელიმე პლანეტა, როგორც მასიური იუპიტერი აკეთებს მოახლოებულ კომეტებზე.

ძნელი სათქმელია, დაზარალდება თუ არა თავად მზე. ის ადვილად "ყლაპავს" კომეტებს, მაგრამ ამ ობიექტის წონა არის 500 000 დედამიწის ხელა მასა.

ჩვენს პლანეტას, ნებისმიერ შემთხვევაში, გაუჭირდება. მინიმუმ, დიდი ასტეროიდების მიერ დაბომბვის თავიდან აცილება იქნება შეუძლებელია.

დამამშვიდებელია, ის რომ 20000 სინათლის წელი ჯერ კიდევ ძალიან შორს არის და 2 მილიონზე მეტი სიჩქარე კი ძალიან დაბალია კოსმოსური დისტანციებისთვის. ნეიტრონულმა ვარსკლავმა ჩვენამდე რომ მოაღწიოს, ძალიან დიდი დრო დასჭირდება ამას.