ყველა მორწმუნე დარწმუნებულია, რომ ლოცვას უზარმაზარი ძალა აქვს. ეს რწმენა ლოცვის სასწაულებრივი ძალის შესახებ დადასტურდა მრავალი თაობისა და მათი გამოცდილებით. მეცნიერებსაც სჯერათ ამ ძალის და ცდილობენ დაამტკიცონ, თუ რას უკავშირდება ის მეცნიერულად. მრავალმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ შესაძლოა არსებობდეს აუხსნელი კავშირი აღსრულებულ ლოცვასა და ლოცვის დროს ადამიანის ტვინში მომხდარ ცვლილებებს შორის.

ჩვენ ვართ ჩვენი სამყაროს ცენტრი

ადამიანის რეალობა მხოლოდ მისი ტვინის მუშაობის პროდუქტია. ადამიანს არასოდეს ავიწყდება რა ხდება მის ცხოვრებაში. პრობლემები, საზოგადოებაში ჩვენი ადგილის პოვნა, სურვილები - ყველაფერი ყოველთვის ჩვენს ფიქრებშია. მაგრამ არიან ისეთებიც, რომლებიც სუფთა სულით ლოცულობენ სხვა ადამიანის ბედნიერებისთვის. მის მოტივს შეუძლია კიდევ უფრო დიდი ძალა შეიძინოს. თუ ამას მეცნიერული თვალსაზრისით შეხედავთ, რა ცვლილებები ხდება მლოცველის სულსა და ტვინში?

ტვინი რეალობის მიღმა

პროფესორი ნიუბერდი 10 წელზე მეტია სწავლობს იმ ადამიანების ტვინის მდგომარეობას, რომლებიც მთლიანად კონცენტრირებულნი არიან ლოცვაზე. ამ მიზნით ის ატარებს ექსპერიმენტებს, რომლებშიც მლოცველთა ტვინს სკანირებს. ექსპერიმენტში მონაწილეობა მიიღეს მხოლოდ რელიგიურმა ადამიანებმა, რომლებიც ყოველდღიურად ლოცულობდნენ მინიმუმ 15 წლის განმავლობაში. ექსპერიმენტის დაწყებამდე მონაწილეთა ვენებში შეჰყავთ სპეციალური კათეტერი, რომელიც ზომავს თავის ტვინში სისხლის ნაკადს.

პროფესორი იღებს სურათებს ექსპერიმენტატორების ტვინს სრული დასვენების დროს, შემდეგ კი ლოცვის დროს. ექსპერიმენტში რამდენიმე დამ და ბერმა მიიღო მონაწილეობა. მონაწილეები ლოცულობდნენ და მედიტირებდნენ ერთი საათის განმავლობაში, რის შემდეგაც მკვლევარებმა მლოცველთა სისხლში რადიოიზოტოპები შეიყვანეს.

სკანირების შედეგებმა მეცნიერები გააოცა. მონაწილეებში, რომლებიც ასრულებდნენ ლოცვას, ტვინის პარიეტალური რეგიონი, ორიენტაციაზე პასუხისმგებელი ნაწილი, მთლიანად "გამორთულია". კვლევის შედეგების ახსნა შეუძლებელია, რადგან როგორც გაირკვა, ლოცვის დროს ადამიანი ადვილად სცდება რეალობის ფარგლებს.

მეოცე საუკუნის ბოლოს ერთ-ერთმა ნეიროფიზიოლოგმა ვალერი სლეზინმა ჩაატარა ექსპერიმენტი. ამისთვის მან ჩაწერა მონაწილეთა ტვინის ენცეფალოგრამა, როცა ისინი ლოცვას ასრულებდნენ. პროფესორმა შეძლო დაემტკიცებინა, რომ როდესაც ადამიანი ლოცულობს, მისი ტვინის აქტივობა შეიძლება 10-ზე მეტჯერ შემცირდეს.

ტვინის ეს აქტივობა უგონო მდგომარეობაში მყოფი ადამიანის ტვინის აქტივობის ტოლია. მლოცველის ტვინის აქტივობის სიხშირე ბავშვის ტვინის მსგავსია. აქედან გამომდინარეობს, რომ ლოცვას შეუძლია დააბრუნოს ადამიანი იმ სიხშირეზე, რომელიც იყო დაბადებისას.