1979 წლიდან 2015 წლამდე ჩინეთში წესი იყო „ერთი ოჯახი, ერთი შვილი“. შეიძლება ითქვას, რომ ეს იყო სოციალური ექსპერიმენტი, რომლის მონაწილეც მთელი ერი გახდა. რა თქმა უნდა, იყო შედეგები, რომლებიც კატასტროფული იყო რამდენიმე თაობისთვის.

ერთიდან სამამდე

ჩინეთში სოფლად ცხოვრება ძალიან რთულია. ადრე ასეთი რეგიონების მაცხოვრებლებს პენსიას არ უხდიდნენ და მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი უნდა ჰქონოდათ. ამიტომ ბავშვები ყოველთვის ეხმარებოდნენ მშობლებს სახლის მართვაში. მაგრამ ერთი შვილის პოლიტიკის შემოღების შემდეგ ბევრი მარტოხელა მოხუცი გამოჩნდა. თუ ერთადერთი ვაჟი გარდაეცვალა ან დატოვა სახლი, მაშინ მოხუც მშობლებს არავინ უვლიდა.
ამ ვითარებამ აიძულა ხელისუფლება დაეწყოთ საპენსიო გადახდის პოლიტიკა და სოფლის მოხუცებმა დაიწყეს მინიმალური მინიმალური მიღება. ხელისუფლებამ გააცნობიერა, რომ ქვეყანას ემუქრება დაბერებული მოსახლეობა, რასაც მოჰყვება ყველა უარყოფითი შედეგი. ახლოს არის ნათელი მაგალითი - იაპონია. ეს არის მოხუცების ქვეყანა, სადაც ახალგაზრდები იძულებულნი არიან გადასახადებით დაუჭირონ მათ მხარი. ამავდროულად, ბევრი ახალგაზრდა იაპონელი ვეღარ ახერხებს ოჯახის რჩენას. ეს, თავის მხრივ, ხელს უწყობს მოსახლეობის შემდგომ დაბერებას. ჩინეთი გონს მოვიდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. 2015 წელს ერთი შვილის პოლიტიკა გაუქმდა და დაბადების ლიმიტი ორ შვილზე გაიზარდა. მაგრამ შობადობის კლების და ერის დაბერების შემცირება ვერ მოხერხდა. ამიტომ, 2021 წელს ჩინურ ოჯახებს სამი შვილის ყოლის უფლება მიეცათ.
მაგრამ წლების შეზღუდვებმა კვალი დატოვა. ჩინელები არ ჩქარობდნენ სამი შვილის გაჩენას, რადგან უკვე მიჩვეული იყვნენ საკუთარი თავისთვის ცხოვრებას. ჩინეთის მოსახლეობამ შეცვალა ცხოვრებისეული შეხედულებები და ახლა უმრავლესობა ორიენტირებულია კარიერაზე და შემოსავალზე.

ეკონომიკური სასწაულის საიდუმლო

70-იანი წლების დასაწყისამდე ჩინეთში ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ბევრ ოჯახს ჰყავდა 5 ან მეტი შვილი. 1979 წლისთვის ქვეყნის მოსახლეობამ გადალახა მილიარდი ზღვარი და განაგრძო სწრაფი ზრდა. შედარებისთვის შეგვიძლია ვთქვათ, რომ 1949 წელს რესპუბლიკის მოსახლეობა მხოლოდ 542 მილიონი იყო. როდესაც 1980 წელს შემოიღეს შემზღუდველი კანონი, ბევრმა თქვა უარი მის შესრულებაზე. ზოგიერთ რეგიონში ეს იძულებით აბორტებამდეც კი მივიდა

მაგრამ შემდეგ მათ მიატოვეს ძალიან მკაცრი ზომები და დაიწყეს დამრღვევების დაჯარიმება. გარდა ამისა, მშობლებსა და ბავშვებს, რომლებიც უგულებელყოფდნენ წესებს, გაუუქმდათ მათი უფლებები. წყვილს, რომელმაც მეორე შვილის გაჩენა გადაწყვიტა, სამსახურიდან ადვილად ათავისუფლებდნენ. ერთი შვილის პოლიტიკის ეფექტმა არ დააყოვნა. ჩინეთმა განიცადა უპრეცედენტო ეკონომიკური ზრდა. შრომისუნარიანი ბებია და ბაბუა არ უვლიდნენ მრავალრიცხოვან შვილიშვილებს, აეამედ მუშაობდნენ. ქალები სამსახურში ბრუნდებოდნენ ერთი დეკრეტული შვებულების შემდეგ. კიდევ ერთი დადებითი მოვლენა იყო მოსახლეობის მობილობის ზრდა. ქვეყანაში აქტიურად შენდებოდა ქარხნები და საწარმოები. ერთი შვილიანი ოჯახები უპრობლემოდ გადადიოდნენ ახალ სამუშაო ადგილებში.

შედეგები, რომელიც არ იყო მოსალოდნელი

მაგრამ სასწორის მეორე მხარეს იყო ადამიანის ბედი. 2010 წლისთვის მილიონმა ჩინელმა ოჯახმა დაკარგა ერთადერთი შვილი. ასეთი მოხუცების საფლავებზე აღარავინ მოვა. მშობლები ყოველთვის დიდ იმედებს ამყარებენ შვილებზე. ამიტომ გაიზარდა რეპროდუქციული ზეწოლა ახალგაზრდებზე. ისინი ცდილობდნენ, რაც შეიძლება სწრაფად დაექორწინებინათ ერთადერთი ვაჟი, რათა შვილიშვილი ჰ ყოლოდათოჯახის გასაგრძელებლად. გარდა ამისა, პოლიტიკამ გამოიწვია ეკონომიკური უთანასწორობის გაზრდა, რადგან მდიდარ ოჯახებს შეეძლოთ აეცილებინათ შეზღუდვები ჯარიმების გადახდით, ხოლო ღარიბი ოჯახები იძულებულნი იყვნენ დაეცვათ წესები.

ბიჭების ტრადიციული კულტურული უპირატესობის გამო, ჩინეთში ბევრი ოჯახი ისწრაფოდა ვაჟის ყოლაზე. ამან გამოიწვია აბორტებისა და მიტოვებული გოგონების რაოდენობის ზრდა, რამაც საბოლოოდ გამოიწვია მნიშვნელოვანი დისბალანსი: ქვეყანაში ბევრად მეტი მამაკაცი იყო, ვიდრე ქალი. შედეგად, სქესთა დახრილი თანაფარდობის გამო, ბევრი ახალგაზრდა ჩინელი უბრალოდ ვერ პოულობს მეუღლეს. ქალების დეფიციტმა გამოიწვია ქალებისა და გოგოების უკანონო ტრეფიკინგის ზრდა, როგორც შიდა, ისე საერთაშორისო დონეზე, სადაც ქალები მიჰყავდათ ქორწინების ან ექსპლუატაციის მიზნით.

ერთი შვილის პოლიტიკამ შექმნა ეგრეთ წოდებული „პატარა იმპერატორების“ თაობა, რომლებიც იმყოფებიან უზარმაზარი ზეწოლის ქვეშ, რათა მიაღწიონ წარმატებას, რადგან ისინი ოჯახში ერთადერთი შვილები არიან. ეს მიდგომა განსაკუთრებით არ უწყობს ხელს ახალგაზრდა თაობის ბედნიერებას. მშობლების ზეწოლა ხშირად იწვევს ბავშვებში დეპრესიასა და აპათიას. ისინი იძულებულნი არიან აიღონ პასუხისმგებლობის ტვირთი, რომელსაც საერთოდ არ იმსახურებენ. დღეს ჩინეთი იხდის თავის ეკონომიკურ სასწაულს და "ექსპერიმენტის" შედეგები ძალიან დიდხანს გასტანს. ქვეყანამ მომავლისგან „ისესხა“. ახალგაზრდა ოჯახებს ერთი შვილი ჰყავთ და ბევრი ახალგაზრდა არ ჩქარობს დაქორწინებას.