21-ე საუკუნეშიც არის ჩვენს პლანეტაზე ისეთი ადგილები, რომლებიც ცივილიზაციამ დაივიწყა. მათ შორისაა განა, ქვეყანა დასავლეთ აფრიკაში, გვინეის ყურის სანაპიროზე. ამ სახელმწიფოს მოქალაქეების უმეტესობამ არ იცის წერა-კითხვა, მაგრამ მათ სჯერათ ჯადოქრობისა და შავი მაგიის. ამავდროულად, ცრურწმენები იმდენად დომინირებს განის გონებაში, რომ ისინი ყველგან ხედავენ ჯადოქრების მაქინაციებს. სწორედ ამიტომ, აფრიკის სრულიად არასამოთხის კუთხეში არის ისეთი საშინელი და სამარცხვინო ფენომენი, როგორიცაა ალქაჯების ბანაკები.

განას სოფლებში მცხოვრები ქალების ბედი შესაშური ნამდვილად არაა. თითოეულ მათგანს ნებისმიერ დროს შეიძლება ეწოდოს ალქაჯი და დაისაჯოს ამისთვის. ასეთი ბრალდების მიზეზი შეიძლება იყოს ნებისმიერი რამ, მეზობლის ძროხის სიკვდილიდან დაწყებული, უამინდობამდე დამთავრებული.

ამერიკული ჟურნალის Newsweek-ის ერთ-ერთ ნომერში გამოქვეყნდა "ალქაჯის" ამბავი. ქალის ძმისშვილმა დაჟანგული ნემსით თითი დაიზიანა და ანთება განუვითარდა. ეს მოხდა სიუჟეტის გმირის არყოფნის დროს, მაგრამ, ამ ამბავში მაინც დაადანაშაულეს. ბიჭის მამამ თავისი და სასტიკად სცემა და სახლიდან გააძევა. ეს არ არის იშვიათი შემთხვევა - განას სოფლებში ყოველდღე ხდება მსგავსი რამ და ზოგჯერ მკვლელობით მთავრდება.
ალქაჯობაში ბრალდებულ ქალებს სხვა გზა არ აქვთ გარდა გადასახლებაში ცხოვრებისა. ისინი მიდიან ალქაჯების ბანაკებში - ესაა სოფლები, რომლებიც მდებარეობს სავანაში, სოფლებიდან შორს. ამ ბანაკებს სახელმწიფოსთან არანაირი კავშირი არ აქვს. ისინი დამოუკიდებლად ჩნდებიან და მათი მაცხოვრებლები შეძლებისდაგვარად ცხოვრობენ. რატომღაც, ითვლება, რომ მაგია არ მუშაობს ასეთი ბანაკების ტერიტორიაზე, ამიტომ ქალებს არ უნდა ეშინოდეთ თავდასხმების.

ერთ-ერთ ბანაკში 1000 დევნილი ქალი ცხოვრობს. ერთადერთი, ვინც მათზე ზრუნავს, ადგილობრივი შამანი ნვინი ბინამბაა. მისი მფარველობა არ არის უფასო. ბანაკის თითოეული მცხოვრები უხდის მას 60 სედის. (დაახლ. 13 ლარი). ღარიბი ქვეყნის სტანდარტებით რეგისტრაციის ღირებულება საკმაოდ დიდია, მაგრამ "ალქაჯებს" არჩევანი არ აქვთ. გადახდის შემდეგ ისინი გადიან სპეციალურ წმენდის რიტუალს და სვამენ მცენარეულ ნაყენს ფრინველის სისხლის დამატებით. ამის შემდეგ ახალმოსახლე ითვლება ჯადოქრობის ბრალდებებისგან თავისუფლად, თუმცა შინ დაბრუნებას ვერ ახერხებს.

ამგვარ ბანაკებში აბსოლუტურად არანაირი კეთილმოწყობა არ არის. მათმა მცხოვრებლებმა არ იციან რა არის კანალიზაცია, წყალმომარაგება და ელექტროენერგია. მიუხედავად ამისა, ისინი კმაყოფილნი არიან ყველაფრით, რადგან აღარ უნდა ეშინოდეთ თავიანთი სიცოცხლისთვის. ითვლება, რომ განაში ექვსი ასეთი დასახლებაა, მაგრამ, სავარაუდოდ, კიდევ ბევრია. გარდა ამისა, მსგავსი ბანაკები ქალებისთვის არის მეზობელ კოტ დ’ივუარში, ბურკინა ფასოსა და ტოგოში.