ინდუსტრიული რევოლუციის დროს ინგლისში ბევრი უიღბლო ქორწინება იყო, მაგრამ განქორწინება იყო ხანგრძლივი და ძვირადღირებული პროცესი, რომელიც მიუწვდომელი გახლდათ დაბალი კლასებისთვის. ამიტომ ახალი ტრადიცია მოიგონეს: ცოლის გაყიდვა. მსგავსი კონცეფცია გაჩნდა დაახლოებით 1700-იანი წლების შუა ხანებში და პოპულარული გახდა მე-19 საუკუნეში. ეს არ იყო ოფიციალური პროცედურა და ფაქტობრივად, ქორწინება კანონიერად არ იშლებოდა.

ცოლის გაყიდვის საილუსტრაციო შემთხვევა აღწერილია თომას ჰარდის ნაშრომში „კასტენბრიჯის მერი“, სადაც მთავარი გმირი ყიდის თავის ცოლს და შემდეგ სინდისის ქენჯნას სიკვდილამდე მიჰყავს.

გაყიდვის ყოველი პროცედურა სტანდარტულად გამოიყურებოდა: ქმარს ცოლი მოედანზე მიჰყავდა, კისერზე მიმაგრებული საყელურით. ამის შემდეგ სცენაზე უშვებდა და აუქციონს იწყებდა. ცოლი ერგებოდა მას, ვინც ყველაზე მაღალ ფასს შესთავაზებდა.

იმდროინდელი გაზეთები ნათლად აშუქებდნენ ასეთ მოვლენებს. ერთ-ერთი ყველაზე ადრე დაფიქსირებული გაყიდვები თარიღდება 1733 წლით. ჩანაწერის მიხედვით, ვინმე სამუელ უაიტჰაუსმა მიჰყიდა თავისი ცოლი მერი უაითჰაუსი თომას გრიფიტსს ერთ ფუნტ სტერლინგად. მისტერ გრიფიტსს მოუწია „ქალის მიღება მთელი თავისი ნაკლით“. კიდევ ერთი ცოლი “გაიტანეს" გასაყიდად, საწყისი ფასი ერთი პენი ჰქონდა. გასაკვირი არ არის, რომ მარტოხელა ფერმერებმა ამ ქალის მოსაპოვებლად ლამის ჩხუბი დაიწყეს. საბოლოოდ აუქციონი ხუთ შილინგსა და ექვს პენსზე დასრულდა.