"ფილმი მოზრდილებისთვის", " დფილმი უფროსებისთვის" ეს გარკვევით და გამოკვეთილად ეწერა კინოაფიშას, რაც ნიშნავდა, რომ ფილმი შიცავდა ეროტიკულ ელემენტებს და არასაბავშვო იყო, მეოცე საუკუნის მეორე ნახევარში კინოდარბაზში შესვლისას ბილეთებთან ერთად მკაცრად კონტროლდებოდა ნახვის მსურველთა ასაკი. და ეს ნამდვილად არ იყო ცუდი განსხვავებით ჩვენი ეპოქისგან, როცა ინტერნეტით შუძლებელია აკონტროლო, რა ასაკის მაყურებელი ჰყავს ამა თუ იმ ფილმს, ფოტოს, სიუჟეტს და ა.შ. სრულიად უმტკივნეულო ინფორმაციის მოძიებისას "ოჯახში შემოგივარდება" პორნოგრაფიული კადრი, რომელიც ფსიქოლოგიურ ზეწოლას ახდენს მოზარდებზე. ეს თითქმის ფსიქოტერორივითაა ბავშვებისთვის.ზოგადად, ფილმები და შოუები ერთგვარ ქცევის მოდელს ამკვიდრებენ საზოგადოებაში, რამდენადაც მაყურებლის ფსიქიკისთვის დასაშვები ხდება ის, რასაც ეკრანზე უყურებს.

მეცხრამეტე საუკუნის ბოლოს და მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში ასეთი ფილმების ნახვა არათუ კინოდარბაზში იყო დაუშვებელი, არამედ მკაცრად იკრძალებოდა. მოდით, ვნახოთ, რა ითვლებოდა არასაბავშვო ფილმებად გასულ საუკუნეებში და შევადაროთ, რა ფილმები და სიუჟეტებია დღეს "უპრაგონოდ" ჩაშვებული ინტერნეტსივრცეში.

პირველი "არასაბავშვო" კინო გამოჩნდა პირველი მოკლემეტრაჟიანი ფილმის - "მატარებლის ჩამოსვლა" გამოსვლით. 1896 წელს ძმებმა ლუმიერებმა აჩვენეს ხალხს კინოს სამყარო.

პირველი არასაბავშვო სრულმეტრაჟიანი ფილმი „მარიამი დაიძინებს“საფრანგეთში გადაიღეს. ავტორი უცნობია. სამწუხაროდ, მხოლოდ 1, 5 წუთია შემორჩენილი დღემდე.

როგორც ხედავთ, ამ ფილმში არაფერია ასაკრძალი, მაგრამ ეს მხოლოდ თანამედროვე ადამიანის აზრით.

ასეთი ფილმების ფლობა დასჯადი იყო, მფლობელი შეიძლება ციხეშიც კი ჩაესვათ.

მომდევნო ფილმმა, რომელმაც არ დააყოვნა და ქარიშხალი და აღშფოთება გამოიწვია იმ წლების კრიტიკოსებში. ისინი აღშფოთდნენ ეკრანზე ქალისა და მამაკაცის ინტიმური ურთიერთობის ღია დემონსტრირებით.

მოზარდების ფილმებს წესიერი ხალხი არ უყურებდა.

მოგვიანებით, 10-15 წლის შემდეგ, დაიწყო მოკლემეტრაჟიანი ფილმების გამოჩენა, რომლებიც ასახავს სრულყოფილ სასიყვარულო სცენებს.

ფილმის გადაღების ძალიან ძვირი ღირდა. ამიტომ, მსგავსი თემატიკის რეტრო ფილმები ძალიან ცოტაა და ამ ცოტადან კიდევ ძალიან ცოტაა შემორჩენილი.

გარდა ამისა, აკრძალული იყო მსგავსი ვიდეოების გადაღება მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში. ჩვეულებრივ კინოში მსგავსი რამის ნახვა შეუძლებელი იყო. ეს არ იყო ხელმისაწვდომი რიგითი ადამიანებისთვის.

„ფილმები უფროსებისთვის“ გამოდიოდა მამაკაცთა კერძო კლუბებსა და ადგილებში, სადაც მამაკაცებს მსუბუქი ყოფაქცევის ქალთან შეეძლო დროის გატარება.

ეს ფილმები ვრცელდებოდა "იატაქვეშეთიდან", ჩუმად, ისევე, როგორც ნარკოტიკები ვრცელდება დღეს. ამასთან, დიდი სიფრთხილით. ცოტას სურდა ციხეში ჩაჯდომა ფილმის გამო. უფრო მარტივი იყო ასეთი ბარათების მოპოვება, რომელზეც გამოსახული იყო ქალები გამჭვირვალე ტანსაცმელში ან მის გარეშე, ან ქალებისა და მამაკაცების კოცნა და ჩახუტება.

ამ ბარათების ფლობაც უწესდობა იყო და სიძვისკენ მიდრეკილების ნიშნად ითვლებოდა. მათ ფლობას და ყურებას მკაცრად გმობდა, განსაკუთრებით, ეკლესია.

მაგრამ ცნობისმოყვარეობა და სურვილი თავის საქმეს აკეთებდა. საქმე იმაშია, რომ პროფესიონალი კინომსახიობები და მოდელები მაშინ უბრალოდ არ არსებობდნენ. როლებს მოხალისეები ასრულებდნენ. ფოტოებზე ხშირად „ზნედაცემული“ ქალები იყო გამოსახული. რეპუტაციის შელახვის მათ არ ეშინოდათ და ღიად აჩვენებდნენ სახესა და სხეულის სხვა ნაწილებს.

ასეა დღესაც, თუმცა უფრო ფართო მასშტაბით, რაც ურიგო არ იქნებოდა, რომ ინტერნეტსივრცეში, სადაც ფაქტობრივად ადამიანები რეალური სამყაროდან გადავსახლდით, მეტი ცენზურა არსებობდეს.

თეორიულად რომ წარმოვიდგინოთ, გასული საუკუნეების ადამიანი რომ გაცოცხლდეს და ნახოს თანამედროვე ფილმები, ალბათ თავიდან მოკვდებოდა. ის, რაც გასულ საუკუნეებში ითვლებოდა გარყვნილების დემონსტრირებად და მოზრდილებს შეეძლოთ მისი ყურება, დღეს ეს ჩვეულებრივ ფილმებშია. დღეს ბევრად უფრო გარყვნილი ფილმები დევს არასრულწლოვნების ცხვირწინ. ძებნაც არ სჭირდებათ...