"ვინც მიც­ნობს, ყვე­ლამ იცის, რომ დიდი ტყა­ვის ჩან­თით დავ­დი­ვარ. რა მი­ლა­გია, რას და­ვა­ტა­რებ, ეს ცალ­კე ამ­ბა­ვია და სხვა დროს მო­გიყ­ვე­ბით, დღეს მისი უც­ნა­უ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბის შე­სა­ხებ გი­ამ­ბობთ. 15 წლის წინ მი­უნ­ხენ­ში ძველ­მა­ნე­ბის ბაზ­რო­ბა­ზე ვი­ყი­დე ძვე­ლი, სას­კო­ლო, ტყა­ვის ჩან­თა. სამ­ხრე­ე­ბი მოვხსე­ნი, გავ­წმინ­დე და მას მერე ბედ­ნი­ე­რად ვი­ყე­ნებ. შიგ­ნი­თა მხა­რეს ტყავ­ზე მელ­ნით აწე­რია Ziglinde Neuman, Schteinekschtrase 171... არ და­მე­ზა­რა, დავ­წე­რე მოკ­ლე წე­რი­ლი და გავ­გზავ­ნე ფოს­ტით: "ქალ­ბა­ტო­ნო ზიგ­ლინ­დე, მე თქვე­ნი ყო­ფი­ლი სას­კო­ლო ჩან­თა ბაზ­რო­ბა­ზე შე­ვი­ძი­ნე, ვცხოვ­რობ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, თბი­ლის­ში, ვარ მე­ბა­ღე, კმა­ყო­ფი­ლი და მად­ლი­ე­რი ვარ..."

სამი თვის შემ­დეგ წე­რი­ლი და­მიბ­რუნ­და უკან, სხვა სა­პა­სუ­ხო წე­რილ­თან ერ­თად: "ბა­ტო­ნო შე­ვარ­დნა­ძე, თქვე­ნი წე­რი­ლის ად­რე­სა­ტი, ქალ­ბა­ტო­ნი ნო­ი­მა­ნი 35 წე­ლია აღარ ცხოვ­რობს ამ მი­სა­მარ­თზე, მაგ­რამ მე ვიც­ნობ მის შვილს, თუ სურ­ვი­ლი გექ­ნე­ბათ, შე­მიძ­ლია თქვე­ნი წე­რი­ლი მას გა­ვუგ­ზავ­ნო..."

აზარ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ, მაგ­რამ არ გავ­ჩერ­დი. გავ­გზავ­ნე წე­რი­ლი ახა­ლი წე­რი­ლით უკან: "რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მად­ლი­ე­რი დაგ­რჩე­ბით..." რამ­დე­ნი­მე თვის შემ­დეგ უკვე ვი­ღებ ქალ­ბა­ტო­ნი ნო­ი­მა­ნის ვა­ჟიშ­ვი­ლი­სა­გან წე­რილს, "ბა­ტო­ნო შე­ვარ­დნა­ძე, მე არ ვიცი, რა გა­კავ­ში­რებთ დე­და­ჩემ­თან, მაგ­რამ თუ ისურ­ვებთ, შე­მიძ­ლია თქვე­ნი წე­რი­ლი გა­ვუგ­ზავ­ნო მას. დედა უკვე მეშ­ვი­დე წე­ლია ცხოვ­რობს "სი­ნი­ო­რე­ნ­ჰა­უს­ში" (მხო­ლოდ გერ­მა­ნე­ლებს შე­უძ­ლი­ათ ასე.)

არ და­ვი­ზა­რე "ბა­ტო­ნო ჰოლცმან, მად­ლი­ე­რი დაგ­რჩე­ბით..." იმ წლის ბო­ლოს, ახა­ლი წლის წინ მი­ვი­ღე ქალ­ბა­ტო­ნი ნო­ი­მა­ნის თბი­ლი, ემო­ცი­უ­რი პა­სუ­ხი.. კულ­ტუ­რუ­ლად, ლა­მა­ზად წერს თა­ვის ბავ­შვო­ბა­ზე, სკო­ლა­ზე, გავ­ლილ რთულ და სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა­ზე. რა თქმა უნდა, ვუ­პა­სუ­ხე, მი­პა­სუ­ხა... სა­ინ­ტე­რე­სოა ცხოვ­რე­ბა... ვფიქ­რობ, ეს წე­რი­ლი და­ბეჭდ­ვას, გა­სა­ჯა­რო­ე­ბას იმ­სა­ხუ­რებს.

გა­ზა­ფხულ­ზე მი­უნ­ხენ­ში ჩა­ვე­დი, დარ­ჩე­ნი­ლი გა­მოც­და მქონ­და ჩა­სა­ბა­რე­ბე­ლი. ჩემს მას­პინ­ძელს, მე­გო­ბარს ვთხო­ვე: - ან­დრე­ას, გამ­ყე­ვი მო­ხუ­ცე­ბულ­თა სახ­ლში, მე­გო­ბა­რი უნდა მო­ვი­ნა­ხუ­ლო. გა­ვაკ­ვირ­ვე ადა­მი­ა­ნი. შევ­კა­რი მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი, ფე­რა­დი ბა­ი­ე­ბის თა­ი­გუ­ლი და ვეწ­ვიე ქალ­ბა­ტონ ზიგ­ლინ­დეს ჩან­თით მხარ­ზე. სი­ტყვე­ბით ძნე­ლია გად­მოვ­ცე ემო­ცია, არც შე­ვეც­დე­ბი.

დავ­მე­გობ­რდით, მი­უნ­ხენ­ში თუ ჩავ­დი­ვარ, მას­თან სტუმ­რო­ბა ერთ-ერთი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი და სა­სი­ა­მოვ­ნო ამ­ბა­ვია. "სი­ნი­ო­რე­ნ­ჰა­უ­ზის" კა­ფე­ტე­რი­ა­ში ვხვდე­ბით და ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო რა­მე­ზე ვსა­უბ­რობთ, იქ უკვე ყვე­ლა მიც­ნობს, მე­ლო­დე­ბი­ან. ათი წელი მა­ინც გა­ვი­და ამ უც­ნა­უ­რი მე­გობ­რო­ბი­დან. შარ­შან გა­გა­ნია პან­დე­მი­ის დროს მი­ვი­ღე მე­ი­ლი, იუ­რის­ტი­სა­გან, რო­მე­ლიც მა­ტყო­ბი­ნებს, რომ ქალ­ბა­ტო­ნი ნო­ი­მა­ნის ან­დერ­ძის სი­ა­ში ვარ მოხ­სე­ნი­ე­ბუ­ლი რი­გით მეშ­ვი­დე.

იმ დღეს­ვე მივ­წე­რე ვა­ჟიშ­ვილს, სა­დაც ვწერ­დი, რომ თავს უხერ­ხუ­ლად ვგრძნობ, არ მინ­და მათ­თან, შვი­ლებ­თან უსი­ა­მოვ­ნე­ბა და ასე შემ­დეგ. ქალ­ბა­ტო­ნი სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ ღირ­სე­უ­ლი სამი შვი­ლი გა­ზარ­და. მათი პა­სუ­ხით ეს ჩემ­თვის და­დას­ტურ­და. ვა­ჟიშ­ვი­ლი მე­მად­ლი­ე­რე­ბა ინ­ფორ­მა­ცი­ის­თვის და მპა­სუ­ხობს.

"გა­ვა­ცა­ნი თქვე­ნი წე­რი­ლი ჩემს ორი­ვე დას. მინ­და გი­პა­სუ­ხოთ ჩვე­ნი, სა­მი­ვეს სა­ხე­ლით. ბა­ტო­ნო შე­ვარ­დნა­ძე, დე­დას სი­ტყვას და მის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ჩვენ ყო­ველ­თვის პა­ტივს ვცემ­დით და ვას­რუ­ლებ­დით. ასეა ახ­ლაც მისი ღრმა მო­ხუ­ცე­ბუ­ლო­ბის­და მი­უ­ხე­და­ვად, მისი სი­ტყვა ჩვენ­თვის კა­ნო­ნია, ასე ისურ­ვა? ესე იგი ასეა სა­ჭი­რო...

"არ ვიცი (ამის კი­თხვა ძა­ლი­ან უხერ­ხუ­ლია) ქალ­ბა­ტო­ნი ზიგ­ლინ­დე­სა­გან სა­სახ­ლეს მი­ვი­ღებ მემ­კვიდ­რე­ო­ბით მი­უნ­ხენ­ში, თუ ერთ წინ­დას ან წიგნს, მაგ­რამ ეს ამ­ბა­ვი რჩე­ბა ჩემ­თვის ამ ერის, ამ ხალ­ხის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლო­ბის მა­გა­ლი­თად. რამ­დე­ნი რამ მას­წავ­ლეს, რამ­დე­ნი... რა მა­გის პა­სუ­ხია და ჩან­თა ისე­თი ხა­რის­ხი­საა, კი­დევ ჩემი და ზიგ­ლინ­დესნა­ირს ცხრას მო­ა­ხუ­ცებს..."