1968 წლის აგვისტოში საბჭოთა არმიის ჯარები შეიჭრნენ ჩეხოსლოვაკიაში და დაამყარეს სამხედრო რეჟიმი.

1956 წლის უნგრეთის ცნობილი მოვლენების შემდეგ ეს იყო საბჭოთა კავშირის პირველი ცდა, ძალის გამოყენებით ჩაეხშო დემოკრატიული გარდაქმნები სოციალისტური ბანაკის შიგნით.

რამდენიმე დღის შემდეგ ხელი მოეწერა შეთანხმებას, რაც ნიშნავდა ჩეხოსლოვაკიაში ყველა დემოკრატიული ტრანსფორმაციის შეზღუდვას. დოკუმენტმა, რომელიც ფაქტობრივად აღმოფხვრა "პრაღის გაზაფხულის" ყველა მიღწევა, ნებაყოფლობით მოაწერეს ხელი ჩეხოსლოვაკიის დელეგაციის წევრებმა ალექსანდრე დუბჩეკის ხელმძღვანელობით, მაგრამ ამ ქვეყნის ხალხს, რა თქმა უნდა, არ მოეწონა სსრკ-ს ასეთი ძალადობრივი შემოჭრა და ძალის გამოყენება.

ანტისაბჭოთა განწყობები ჩეხოსლოვაკიაში უზომოდ გაიზარდა და ჰოკეი იქცა, ალბათ, ერთადერთ პლატფორმად, სადაც ჩეხოსლოვაკებს შეეძლოთ ღირსეული სამაგიერო გადაეხადათ საბჭოთა ოკუპანტებისთვის.

გრენობლის ოლიმპიადის მატჩის შემდეგ, სსრკ და ჩეხოსლოვაკიის ეროვნული გუნდები უნდა შეხვედროდნენ 1968 წლის დეკემბერში გაზეთ "იზვესტიას" პრიზზე, მაგრამ ჩეხოსლოვაკიის ხელისუფლებამ უარი თქვა ჰოკეის გუნდის გაგზავნაზე აგვისტოს მოვლენების გამო.

ცხადია, ჩეხოსლოვაკიის ლიდერები მოუთმენლად ელოდნენ 1969 წლის გაზაფხულს - ჩეხოსლოვაკიაა უნდა ემასპინძლა მსოფლიო ჩემპიონატისთვის.

მაგრამ ყინულის ჰოკეის საერთაშორისო ფედერაციამ არ დაუშვა, რომ ტურნირი გადაქცეულიყო პოლიტიკური წინააღმდეგობების საფუძველზე წარმოშობილი ბრძოლის არენად (იმ დროს ჩეხოსლოვაკიაში საბჭოთა ტანკები ისევ იდგნენ) და მსოფლიო ჩემპიონატი სტოკჰოლმში გადაიტანა.

ჩეხოსლოვაკიები, შვედეთში წავიდნენ ერთადერთი მიზნით, დაემარცხებინათ რუსები. სამშობლოდან ჰოკეითები გამოაცილეს სლოგანით: ”ისინი გვაძლევენ ტანკებს, ჩვენ ვაძლევთ მათ ბრენკებს (შაიბა)!”

1969 წლის მსოფლიო ჩემპიონატამდე მსოფლიო ჩემპიონატების ფორმატი გარკვეულწილად შეიცვალა - მონაწილეთა რაოდენობა რვიდან ექვსამდე შემცირდა და დაწესდა მეორე ტური. ამის გამო სსრკ-სა და ჩეხოსლოვაკიის ნაკრებებმა შვედეთში ორი შეხვედრა გამართეს და მთელი ჩეხოსლოვაკიის სასიხარულოდ საბჭოთა ნაკრებმა ორივე მატჩი წააგო.(0:2 და 3:4) პირველად ისტორიაში "წითელი მანქანამ" ორჯერ წააგო ერთ ტურნირზე ერთსა და იმავე მეტოქესთან.

თუმცა, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ 1969 წლის მსოფლიო ჩემპიონატამდე ვინმე სსრკ-ს წინააღმდეგ გამოვიდა არა სათამაშოდ, არამედ საბრძოლველად.

ჩეხოსლოვაკიების განწყობა უბრალოდ გიჟური იყო. „ჩეხოსლოვაკიის სოციალისტური რესპუბლიკის ლიდერმა ვაცლავ ნედომანსკიმ ბეისბოლის ჯოხივით აფრიალებდა ჰოკიჯოხს. თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩხუბის გარეშე ეს არ დასრულდებოდა. რუსები სასოწარკვეთილად იბრძოდნენ, მაგრამ ჩეხები ძალიან გაბოროტებულები იყვნენ. ”- ასე იხსენებს კანადელი ჟურნალისტი და ექსპერტი რედ ფიშერი პირველი თამაშს.

"ჩეხოსლოვაკთა განწყობა სიგიჟის ზღვარზე იყო. მოთამაშეები ორივე მატჩში ისე გავიდნენ, თითქოს ეს იყო მათი უკანასკნელი თამაში და პროტესტის ნიშნად წითელი ვარსკვლავზე შავი ლენტიც კი გადააკრეს.

"ჩვენ ისეთი ძლიერი მოტივაცია გვქონდა, რომ არჩევანი მხოლოდ ერთი იყო:ანუ უნდა გაიმარჯვო ან მოკვდე“, - თქვა „აწმყო დროში“ მცველმა იან სუჩიმ.

"ორივე მატჩი იყო უხეში : ჩეხოსლოვაკიელი ჰოკეისტები, თვითმხილველების თქმით, „ავტომატებივით იქნევდნენ ჰოკიჯოხებს“. განსაკუთრებით განრისხებული იყო ფორვარდი იაროსლავ ხოლიკი. მას გაუჩნდა საბჭოთა მოთამაშეების "დახვრეტის " იდეა", - იხსენებს ჩეხოსლოვაკიის ნაკრების კაპიტანი იოზეფ გოლონკა.

მატჩების შემდეგ ჩეხოსლოვაკიის ნაკრების მოთამაშეებმა საბჭოთა ჰოკეისტებს ხელი არ ჩამოართვეს. ასეთი დემარშის გამო მთელი გუნდისთვის ჯარიმის თავიდან ასაცილებლად, იოზეფ გოლონკას, როგორც კაპიტანს, ცერემონიაზე მარტო წასვლა მოუწია. მართალია, მან უარყო, რომ ჩეხოსლოვაკიის ნაკრების ეს ჟესტი გამოწვეული იყო მოწინააღმდეგისადმი უპატივცემულობით: მისი თქმით, მოთამაშეებს კარგი დამოკიდებულება ჰქონდათ სსრკ-ს ნაკრების მიმართ და რეაქცია მხოლოდ მათი მთავრობის, საბჭოთა ხელისუფლების ქმედებებზე იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ჩანდა, რომ ჰოკეისტები აშკარად აგრესიულები იყვნენ საბჭოთა მოთამაშეების მიმართაც.