იმედია, სტატიის ავტორს გულწრფელობისთვის ასეთივე წკიპურტით არ მოისვრიან სკოლიდან:


ევროკავშირსა და საქართველოს შორის ვიზის ლიბერალიზაციის სამოქმედო გეგმის ფარგლებში, 2013 წელს საქართველოს დაეკისრა ვალდებულება მიეღო კანონი, რომელიც დისკრიმინაციის სხვადასხვა ფორმების აღმოფხვრისკენ იქნებოდა მიმართული. პარლამენტმა „დისკრიმინაციის ყველა ფორმის აღმოფხვრის შესახებ“ საქართველოს კანონი 2014 წლის 2 მაისს ხმაურიანი განხილვების შედეგად მიიღო. კანონის მიზანია დისკრიმინაციის ყველა ფორმის აღმოფხვრა და ნებისმიერი ფიზიკური და იურიდიული პირისათვის საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი უფლებებით თანასწორად სარგებლობის უზრუნველყოფა, რასის, კანის ფერის, ენის, სქესის, ასაკის, მოქალაქეობის, წარმოშობის, დაბადების ადგილის, საცხოვრებელი ადგილის, ქონებრივი ან წოდებრივი მდგომარეობის, რელიგიის ან რწმენის, ეროვნული, ეთნიკური ან სოციალური კუთვნილების, პროფესიის, ოჯახური მდგომარეობის, ჯანმრთელობის მდგომარეობის, შეზღუდული შესაძლებლობის, სექსუალური ორიენტაციის, გენდერული იდენტობისა და გამოხატვის, პოლიტიკური ან სხვა შეხედულების ან სხვა ნიშნის მიუხედავად.

ხმაურიანი განხილვები სწორედ საზოგადოებაში არსებულმა და ღრმად ფესვგამდგარმა სტერეოტიპებმა გამოიწვია. განხილვებს ესწრებოდნენ სასულიერო პირები, არასამთავრობო ორგანოები და საზოგადოებრივი ჯგუფები, რომელთა დიდი ნაწილი წინააღმდეგობას უწევდა კანონის მიღებას.

ადამიანის უფლებათა დაცვისა და სამოქალაქო ინტეგრაციის კომიტეტის სხდომაზე, სადაც კანონპროექტის განხილვა მიმდინარეობდა, დეკანოზმა დავით ისაკაძემ განაცხადა, რომ „ჰომოსექსუალობის ნორმად ქცევა“ მიუღებელია და კანონპროექტის მხარდამჭერებს ანათემით დაემუქრა.

პარლამენტს მიმართა სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა ილია მეორემაც და მოუწოდა, კანონპროექტის მიღება გადაედო: „ქვეყნის განვითარებისათვის მნიშვნელოვან ამ კანონპროექტში ცნებების „სექსუალური ორიენტაციისა“ და „გენდერული იდენტობის“ შემოტანა ხალხში დიდ ვნებათაღელვას იწვევს, რადგან ჩვენი მოქალაქეების პიროვნული უფლებები ისედაც თანაბრად დაცულია საქართველოში დღეს არსებული კანონმდებლობით. ღვთის მცნებებიდან გამომდინარე, მორწმუნე საზოგადოება არატრადიციულ სექსუალურ ურთიერთობებს სამართლიანად მიიჩნევს მომაკვდინებელ ცოდვად, ხოლო წარმოდგენილი ფორმით ანტიდისკრიმინაციულ კანონპროექტს თვლის ამ ცოდვის პროპაგანდად და დაკანონებად.“

განხილვის პროცესის მიმდინარეობისას ჩანდა, რომ ზოგიერთი დეპუტატისთვის სასულიერო პირთა პოზიციას ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა.

არასაპარლამენტო ოპოზიციის წარმომადგენლებიც აქტიურად გამოდიოდნენ კანონპროექტის წინააღმდეგ, გარდა ამისა, პარლამენტის წინ პერიოდულად სასულიერო პირებისა და მართლმადიდებელი მრევლის აქციაც მიმდინარეობდა, რომლებიც მოითხოვდნენ პარალმენტისგან, უარი ეთქვა კანონპროექტის მიღებაზე.

პარალელურად, დახურულ კარს მიღმა მიმდინარეობდა კონსულტაციები პარლამენტსა და სასულიერო პირებს შორის. კანონის მიღებამდე, მცირე ხნით ადრე, ხელისუფლებამ სასულიერო პირების გარკვეული ნაწილის დარწმუნება მოახერხა იმაში, რომ კანონის მიღება აუცილებელი იყო. კონსულტაციების დასრულების შემდეგ, მოლაპარაკებებიდან გამოსულმა სასულიერო პირებმა პარლამენტთან შეკრებილ ხალხს დაშლისაკენ მოუწოდეს. მათი განცხადებით, ისინი დარწმუნდნენ, რომ კანონი მართლმადიდებლურ ფასეულობებს საფრთხეს არ უქმნის.

სტერეოტიპებს შორის ასევე შეიძლება დასახელდეს განსხვავებული რასის მქონე ადამიანზე დაქორწინების წინააღმდეგ გამოხატული ანტიპათია. სოციალურ ქსელში გავრცელებულმა ფოტომ, სადაც შავკანიანი სასიძო ქართული ჩოხით იდგა ქართველი პატარძლის გვერდით, ფართო მასების ვნებათაღელვა გამოიწვია. წყვილს შეურაცხყოფდნენ, აგინებდნენ, ლანძღავდნენ.

რასობრივი დისკრიმინაციის მოწმე თვითონ გავხცდი, როცა მეტროში შავკანიან მამას პატარა მულატი გოგონა ახლდა. ქართველმა მამაკაცმა მატარებლის კარში გასვლისას ბავშვს ხელი მიზანმიმართულად ისე უხეშად გაჰკრა, რომ გოგონამ სიმწრისგან იკივლა, საქმე იმაშია, რომ ბავშვის ქართულად დაყვირებამ“ვაიმე დედიკო, მეტკინა!“ მამაკაცმა გააგრძელა გზა უწმაწური შეგინებით, ბავშვის ტირილმა კი საზოგადოებნის მხრიდან ემპათია არც კი გამოიწვია.

რელიგიასთან დაკავშირებული სტერეოტიპები განსაკუთრებით იკვეთება ასევე სხვადასხვა რელიგიების მქონე პირთა ქორწინებისას. მაგალითად, სიძულვილის ენით მიუმართავთ ასეთი ქორწინების შედეგად დაბადებული ბავშვისთვის, როცა მამა მუსლიმი იყო „ შე თათარო“

ღა თქმა უნდა, ასეთი დისკრიმინაციისა და სიზულვილის ენით საუბრის წინააღმედგი ვარ, რადგან ქართული სიმღერისა არ იყოს „ კაცი იყავ კაცური და სადაც გინდა იქ ილოცე“, თუმცა რამდენიმე დღის წინ მოვისმინე სოფიო შამანიდმა როგორ მიმარტა ადამიანის უფლებათა დაცვიოსა და სამოქალაქო ინტეგრაციის კომიტეტის თავმჯდომარეს კითხვით, რომელსაც თვითონ რიტორიკული უწოდა, მაგრამ სულაც არ მიმაჩნია რიტრიკულად:

"თუ კი სენაკში მცხოვრები ქრისტიანები არ ზეიმობენ ნოვრუზს, რატომ ზეიმობს საქართველოში მცხოვრები მუსლიმი მოსახლეობა ანდრია პირველწოდებულის დღესასწაულს ან შობას? " ( ზეიმში, როგორც მიხვდით, დასვენების დღეები იგულისხმა)

მიუხედავად ნებიმისერი რელიგიისადმი დიდი პატივისცემისა, რაც არაერთხელ გამომიხატავს ხმამაღლა, მეც მაქვს კითხვის კითხვა ამ ქალბატონთან, მერე რა, რომ დეპუტატი არ ვარ? ბევრ დეპუტატზე მეტადაც შემტკივა გული ამ ქვეყანაზე,

ჩემი კითხვა: მეზობელ თურქეთშიც და აზერბაიჯანშიც ცხოვრობენ ეროვნებით ქართველი ქრისტიანები და, ეგებ, ქალბატონმა სოფიომ დამისახელოს, ჩამოთვლილთაგან რომელ ქვეყანაში „ზეიმობენ“ ქრისტიანულ დღესასწაულებს?

ჩვენი დღესასწაული იზეიმონ კი არა, ისტორიულად ქრისტიანული აია სოფიას ტაძარი თურქებმა მეჩეთად გადააქციეს! მაქვს გამეჩეთებამდე რამდენიმე თვით ადრე ჩემი ხელით გადაღებული ფოტოები, როგორაა გადაფხეკილი და აგლეჯილი ფრესკები. აზერბაიჯანში "ზეიმობს“ ვინმე ქრისტეს შობას და აღდგომას?? მუდამ ჩვენი ქვეყანა რატომ უნდა იყოს ყველაფერში დამთმობი, თავწახრილი და ხელგაშლილი? წინა საუკუნეებში ქართველთა სტუმართმოყვარეობამ და ხელგაშლილობამ არ ვნახეთ, რა ნაყოფი გამოიღო გინდ აფხაზეთთან და გინდ სამაჩაბლოსთან მიმართებაში?

დააწესონ ქრისტიანული დღესასწაულების შესაბამისი დასვენების დღეები მუსლიმურ ქვეყნებში, "იზეიმონ" ჩვენი ქრისტეს შობისა და აღდგომის დღესასწაულები და მერე ავიღოთ მაგალითი ჩვენ მათგან ამ დიდსულობნების!
რაც შეეხება დისკრიმინაციას სექსუალური ორიენტაციის ნიშნით, ვთვლი, რომ თითოეულ ადამიანს აქვს უფლება საკუთარი ცხოვრება ისე წარმართოს, როგორც მას სურს და ამისთვის არავის განვსჯი, განვიკითხავ და დავამცირებ ისე, როგორც ეს დრეს სქართველოში ხდება სწორედ სტერეოტიპების გამო, თუმცა აქვე მინდა გულწრფელი ვიყო და ვაღიარო, რომ თუკი ჰეტეროსექსუალები ზურგზემოკიდებული თავიანთი საწოლებით არ აწყობენ აღლუმებს, რა საჭიროა აღლუმები გამართონ ჰომოსექსუალებმა? ჰომოსექსუალები თვლიან, რომ მათი მდგომარეობა მათთვის ნორმაა ისევე როგორ ჰეტეროსექსუალებისთვის, ძალიან კარგი, თუკი ეს ასეა ( არ ვარ ჯერ მედიცინაში კარგად გარკვეული), თუკი განსხვავებული სექსუალური ორიენტაცია არც პათოლოგიაა და არც გადახრა, მაშინ რა საჭიროა აღლუმებზე საკუთარი ინტიმური საკითხების გადმოფრიალება? ჰეტეროსექსუალები ხომ არ აფრიალებენ? ზოგადად, მიმაჩნია, რომ ჰომოა თუ ჰეტეროსექსუალი, არ აქვს მნიშვნელობა, საკუთარი ინტიმური საკითხების გადმოფრიალება და სხვებისთვის თავსმოხვევა უკულტურობა მგონია. ეგებ და მე არ მსიამოვნებს სხვისი შიშველი გენიტალიების დანახვა ქუცაში ჰეტეროიქნება თუ ჰომოსექსუალი? მე თუ უნდა ვცე პატივი სხვის უფლებებს, ჩემს უფლებებსაც ხომ უნდა სცენ სხვებმა პატივი და არ მიფრიალონ ცხვირწინ ის, რისი გამოფენაც ჩემთვის მიუღებელია და ცუდ გუნება-განწყობილებაზე დამაყენებს?

ასაკის მიხედვით დისკრიმინაციული სტერეოტიპია მაგალითად ის, რომ ბავშვი ყოველთვის დამნასავეა, უფროსი ყოველთვის მართალია. ან კიდევ სიკრიმინაცია მოხუცების მიმართ, რომელთაც არაპირდაპირ ანუ ირიბად ზედმეტ ბარგად მიიჩნევენ და კაპიკებს უხდიან პენსიის სახით. ასაკის მიხედვით დისკრიმინაციად მიმაჩნია ისიც, რომ სამსახურებში, მათ სორის საჯაროშიც და სხვადასხვა სასწავლებლებშიც არსებობს მიღებისას ასაკობრივი ზღვარი. 40 წლის ზევით ადამიანებს უკვე თავს პენსიის გარეშე პენსიონერებად აგრძნობინებენ და მუდამ ახალგაზრდებს აყენებენ წინ, არადა, ერთ დროს ჩვენც დავბერდებით .

სქესობრივი დისკრიმინაციის თაობაზეც მაქვს ჩემი მოსაზრება. ქალთა მიმართ ძალადობა ერთმნიშვნელოვნად დასაგმობია. თუმცა უკანასკნელ პერიოდში გახშირდა ქალთა მიმართ ძალადობის საკითხით სპეკულირება ქალების მხრიდან. ჩვენ ვერც უარვყოფთ და ვერც დავადასტურებთ, რომ ბოლო დროს გახმაურებული საქმეებისას ქალთა მიმართ ძალადობას არ ჰქონია ადგილი, თუმცა ინტერვიუები, რომელიც მედია საშუალებებით გაცხადდა, ორაზროვანია და კითხვის ნიშნებს აჩენს, რამაც საზოგადოებრივი აზრის არაერთგვაროვნება გამოიწვია.

როგორც ფსიქოლოგიის დოქტორი ჰელენ სმიტი აღნიშნავს, ბოლო დროს ომი მიმდინარეობს მამაკაცების წინააღმდეგ. „...მე ფემინისტი ვარ, რადგან მჯერა თანასწორობის, მაგრამ ეს არ უნდა ნიშნავდეს ქალთა უპირატესობას. მოხდა ისე, რომ თანასწორობისთვის კანონიერი მოძრაობა გადაიქცა მთლიან პოლიტიკურ სისტემად, რომელიც დაფუძნებულია იმაზე, რომ ქალებს აქვთ განსაკუთრებული პრივილეგიები და რაც უფრო მეტი პრივილეგია აქვთ, მით მეტი უფლებაც აქვთ"

ჩემი აზრით, გენდერულ თანასწორობას უნდა ახასიათებდეს თანაბარი უფლებები და პასუხისმგებლობები. სიტყვა თანასწორობაც სწორედ იმას ნიშნავს, რომ რომელიმე სქესი არ უნდა იყოს არც პრივილეგირებული და არც მეტ უფლებამინიჭებული, არცერთი სქესი არ უნდა იქცეს სექსიზმის მსხვერპლად. ამასთანავე, კაცთა მიმართ ძალადობა ქალთა მიმართ ძალადობასთან შედარებით ნაკლებად სერიოზულად არ უნდა აღიქმებოდეს. არცერთი სქესი არ უნდა იყოს ინდულგენცია, თუ თუ ერთი მეორეზე ძალადობს.

ვგმობ როგორც ქალთა მიმართ ძალადობას, ასევე მამაკაცთა მიმართ ძალადობას, რადგან ძალადობას სქესი არ აქვს. ასევე მიუღებელია ქალის მიერ მისთვის მინიჭებული უფლებების ბოროტად გამოყენება, რომელსაც არაერთხელ ჰქონდა ადგილი პირადი სარგებლის მისაღებად ბოლო დროს. მე არ ვეწინააღმდეგები ზომიერ ფემინიზმს. თუმცა რადიკალურ ფემინისტებს შევახსენებ, რომ მიუღებელია გენდერული თანასწორობის სახელით შელახული იყოს მამაკაცთა უფლებები. ჩემს ოჯახში, როცა უკანასკნელი მამაკაცი წევრი გარდაიცვალა და დავრჩით სხვადასხვა თაობის 3 მდედრობითი სქესი, ძალიან გააზრებულად და პრაქტიკაში, ყოველდღიურ ცხოვრებაში ვხედავ, რამდენად რთულია მარტო ქალებისთვის რაგინდ ძლიერებიც არ უნდა იყოს, გაუმკლავდნენ თუნდაც ყოფით პრობლემებს, რაც მამაკაცის ფიზიკური სიძლიერით გვარდება. ვიცი, ეს არ მოეწონება ბევრს, მაგრამ როცა სახლში მძიმე ნივთების გადადგმა გვიწევს და 3 მდედრობითი სქესის წარმომადგენელი ტირილით ვექაჩებით, უცებ მეზობლის მამაკაცს ვთხოვთ და ის ამ ნივთს ციმციმ გადადგამს. თუმცა არ იფიქროთ, რომ ამით მამაკაცის უპირატესობაზე მინდა ხაზგასმა. მიმაჩნია, რომ რაღაც მხრივ ქალებს, ხოლო რაღაც მხრივ მამაკაცებს აქვთ ბუნებრივი უპირატესობა და ავსებენ ერთმანეთს ჰარმონიულ ურთიერთობაში. გადაჭარბებული ძალიხსხმევით ქალთა უფლებების გაძლიერებაზე ბრძოლამ კი შეიძლება დისბალანსი გამოიწვიოს და საბოლოო ჯამში მოსპოს ქალსა და მამაკაცს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის მთავარი საყრდნობი და საფუძველი - ნდობა.

დაბადებისა და საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით დისკრიმინაცია. ჩვენში მოდაშია ადამიანების დამცირება სიტყვით „სოფლელი“ და „პროვინციელი“. ზოგჯკერ ამ ორ სიტყვაში არა ტერიტორიას, არამედ მენტალობას გულისმობენ, მაგრამ რაც არ უნდა იგულისხმონ, აბა, ჩაიხედეთ სოფელში მცხოვრები ადამიანის გულში, როგორ მტკივნეულად მოხვდება მის ყურს ასეთი სიტყვები. რაშიც სოფლურ აზროვნებას გულისხმობენ, მე სიტყვა „სოფლელს“ ვანაცვლებ „პლებეურით“. ანუ პლებეური აზროვნება. სოფლელი იყო გალაკტიონი, კონსტანტინე გამსახურდია, გიორგი ახვლედიანი და შეედაროს ბარე ორი ქალაქელი.

აქვე მინდა საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით ერთ დისკრიმინაციაზე გავამახვილო ყურადღება, რადგან ამ საკითხში მომიწია ჩამეხედა.
როცა საქართველოს „ახალი“ კონსტიტუციის მიხედვით პარლამენტი ქუთაისში ფუნქციონირებდა, არაქუთაისელ საჯარო მოხელეებს აძლევდნენ ბინების დასაქირავებლად კომპენსაციას, 300 ლარს. ქუთაისელებს კი სახლი გაქვთ ქუთაისშიო და არ უხდიდნენ. შემდეგი „ახალი“ კონსტიტუციის შესაბამისად, პარლამენტი გადავიდა თბილისში. დაბრუნდა თუ გადავიდა, აქ მთავარი ქვეყნის უზენაესი კანონის შესაბამისად ადგილმდებარეობის ცვლაა . თბილისში დაწესებულებას გადაჰყვა ქუთაისელი თანამშრომლები, რომელთაც სახლი არ აქვთ თბილისში, მაგრამ მათ არავინ აძლევს ამის გამო კომპენსაციას მიუხედავად იმისა, რომ თბილისში ბინის დაქირავება ორჯერ ძვირია. ეს არ არის არათანაბარ პირობებში ჩაყენება ადამიანების? რა თქმა უნდა, არის!

სიმდიდრისა და სიღარიბის მიხედვით დიკსრიმინაციაც დაგმობილია ანტიდისკრიმინაციული კანონით. თუმცა აქაც დიდი და ღრმა უფსკრულია რეალობასა და დაწერილს შორის. ქვეყანაში პლუტოკრატიული მმართველობაა და დეპუტატობის კანდიდატადაც არ მოგიაზრებენ, თუ ფული არ გაქვს, „რადგან არჩევნებს ფული იგებს“. ეს სტერეოტიპი არ არის საფუძველმოკლებული. ვხედავთ, ვაანალიზებთ. თუ მდიდარი არ ხარ, ვერ ისწავლი საერთაშორისო ამერიკულ სკოლაში, ევროპულ სკოლაში, ფრანგულ კერძო სკოლაში, სადაც მხოლოდ მდიდრების, პრემიერ-მინისტრების, მინისტრების, დეპუტატების შვილები სწავლობენ მაღალი გადასახადების გამო. და ასეა არა მარტო საქართველოში. თუ ფული არ გაქვს, ვერ მისწავლი, მაგალითად, ჰოლივუდის ოსკარის დამფუძნებელ კინოაკადემიის სასწავლებელში. ფულთან ერთად ნეპოტიზმი და ქრონიზმი მძვინვარებს. მაგალითად, სულ ახლახან დევნილი ბიჭი ნიკოლოზ ბოლქვაძე ჩაირიცხა ჰოლივუდის ოსკარის დამფუძნებელი კინოაკადემიის სასწავლებელში და გადასახადის სიდიდის გამო ვერ მიდიოდა, კინოაკადემიამ მოწერა, 30%-ს დაგიფინანსებთ, ოღონდ ისეთი ნიჭიერი ხარ, აუცილებლად ჩამოდიო. წერა ნიკოლზმა განცხადებები პრემიერის სახელზე, თბილისის მერის სახელზე, განათლების მინისტრის სახელზე, ფონედის, ბანკების მმართველების სახელზე და არსაიდან ხმა, არსით ძახილი. სრული დუმილი. თვალით არასდროს მინახავს ეს ბიჭი, მაგრამ ნიჭიერ ბიჭს სწავლა უნდოდეს და ვერ სწავლობდეს-თქო, გული გვეტკინა და სოციალურ ქსელში აქტიურად გავავრცელეთ მისი ანგარიშის ნომერი და ისევ გაჭირვებულმა ხალხმა ურიცხა ზოგმა 1 ლარი, ზოგმა ემიგრანტმა 100 ლარი. მაინც ვერ შეკოწიწდა საჭირო თანხა. კინოაკადემიიდან მოვიდა მორიგი წერილი: ოღონდ ჩამოდი და გადაგიდებთ სწავლის წელს და ახლა 40%-ით დაგიფინანსებთო. ანუ ნიკოლოზი ნიჭიერია, სხვა ქვეყანა უხდის 40%-ს, საკუთარი ქვეყანა არცერთ %-ს! ნიკოლოზს რომ ბევრი ფული ჰქონდეს - მდიდარი იყოს, ან თანამდებობის პირის ნათესავი ან მეგობარი იყოს, ეს ყველაფერი ციმციმ მიერთმეოდა ერთი „ზარით ზევიდან“.

ადამიანის უფლებების დასაცავად არსებობს სხვადასხვა სტრუქტურები : სახალხო დამცველი და მისი აპარატი, აღმასრულებელ ხელისუფლებაში - მთავრობის ადმინისტრაციაში ადამიანის უფლებების დაცვის სამსახური, საკანონმდებლო ორგანოში ანუ პარლამენტში ადამიანის უფლებათა დაცვისა და სამოქალაქო ინტეგრაციის კომიტეტი. 23 ივნისს სახალხო დამცველი პარლამენტს წარუდგენს 2020 წლის ანგარიშს საქართველოში ადამიანის უფლებათა დაცვის მიმარტულებით მდგომარეობაზე. მომიწევს მოსმენა.

კონსტიტუცია სახალხო დამცველს უფლებამოსილებას ანიჭებს გამოავლინოს ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დარღვევის ფაქტები, მაგრამ დამრღვევთა დასჯა მისთვის კონსტიტუციით მინიჭებული მანდატის ფარგლებს სცდება. ამიტომ სახალხო დამცველი სასამართლოში გამოდის როგორც „ სასამართლო მეგობარი მხარე“.

ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვა გარანტირებულია ქვეყნის უზენაესი კანონით - კონსტიტუციით, თუმცა ცალკეული მიმართულებით არსებობს სხვა დოკუმენტებიც. მაგალითად, გასულ წელს მიიღეს ბავშის უფლებათა კოდექსი.

არსებობს საერთაშორისო აქტები და ხელშეკრულებები, მაგალითად, ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაცია, გამოცხადებული გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის გენერალური ასამბლეის მიერ 1948 წლის 10 დეკემბერს; ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენცია რომი, 1950 წლის 4 ნოემბერი; გაერთიანებული ერების ორგანიზაციამ ბავშვთა უფლებების კონვენცია 1989 წლის 20 ნოემბერს მიიღო.

დავალებაზე მუშაობის დროს მთავარი სტრატეგია იყო იმ ყველაფრის თავმოყრა, რაც ძალიან პატარა ასაკიდან დღემდე მესმის. რადგან მშობელი ადამიანის უფლებათა დაცვისა და სამოქალაქო ინტეგრაციის კომიტეტიზე მიმაგრებული პრესცენტრის თანამშრომელია 20 წელია და მუდამ მესმოდა უფლებები და უფლებები, დისკრიმინაცია და დისკრიმინაცია. თუმცა მუდამ ვფიქრობდი, რომ ფურცელზე ერთს წერდნენ და რეალობაში სხვა რამ ხდებოდა რადგან, დედა მარტოხელაა და სამუშაო რეჟიმიდან გამომდინარე 8 საათიანი სამუშაო დროის დამთავრების შემდეგ მის სამსახურში შუაღამემდე მიწევდა ყოფნა, ან გასვლით ღონისძიებებზე ვახლდი სათადარიგო საბურავივით მანქანაში ან ღონისძიებაზე. ზოგჯერ ღამის თევითაც, მესმოდა ბავშვის უფლებების დაცვაზე მაღალ-მაღალი ლოზუნგები და ამ დროს მე მშიერს და მწყურვალს მის სამუშაო ოთახში მაგიდის ქვეშ მეძინა, რადგან დედა ჩადგმით იჯდა კომიტეტის სხდომებზე ან ღონისძიებებზე და შიფრავდა და შიფრავდა დეპუტატების გამოსვლებს. ერთ კვირა დღეს, მგონი თავისუფალი დღე მეღირსაო და ზოოპარკში წამიყვანა დედამ, შევედით და მგლების გალიებსაც ვერ გავცდით დასატვალიერებლად, რომ სწორედ ადამიანის უფლებათა დაცვისა და სამოქალაქო კომიტეტიდან ურეკავენ, სასწრაფოდ ბრიფინგი დაინიშნა და სამსახურში უნდა მოხვიდეო, დამტაცა ხელი და გავქანდით ბრიფინგზე. ეს ძალიან მწარედ დამამახსოვრდა.
მახსოვს იუნისეფის წარმომადგენლის საქართველოში ხასან ხალილის გამოსვლაც 1 ივნისს ბავშვთა დაცვის დღესთან დაკავშირებით, ტაშები და ბედნიერი სახეები, მინდოდა მიმერბინა და მეთქვა მისთვის, რომ მხოლოდ ფურცლებზე ვართ დაცულები და რეალურად აგერ ვარ შელახული უფლებების ცოცხალი მაგალითი-თქო. ვერ გავბედე. სემეშინდა დედა არ დაესაჯათ მერე ამისთვის. ანუ გავიზარდე სხვადასხვა კონფერენციების, სახელისუფლებო შეხვედრების, ტრენინგების, სხდომების მიმდინარეობის ადგილების მიმდებარედ პარალმენტის, სასტუმროების, თეატრების, ფულარმონიის ფოიებსა და კულისებში და მესმოდა, როგორ გრიალებდა ტაში ადამიანის უფლებათა დაცვის მიმართულებით საქართველოს მიღწევებზე!ეს იყო ჩემთვის საშინელი დისონანსი.
დავალების წეისას ჩემი სტრატეგია სწორედ ეგ იყო, გამეხსენებინა მთალი ჩემი ბავშვობა დღემდე და მომიტევეთ, რომ ვარ გულწრფელი და ვწერ არა იმას, რისი წაკითხვაც ესიამოვნებათ მკითხველებს, არამედ იმას, რასაც და როგორც ვფიქრობ.

ქაღალდი რომ სირცხვილით წითლდებოდეს, ჩვენი კანონმდებლობა გაღაჟღაჟებული და გადაბრიალებული იქნებოდა!
თუმცა, სწორედ იმიტომ მინდა შევცვალო ამ ქვეყანაში რაღაცები, რომ ეს ყველაფერი ვინმემ კი არ მიამბო, არამედ საკუთარ ტყავზე ვიწვნიე. და მინდა ამოივსოს უფსკრული ამ ქვეყანაში ოდესმე მაინც დაწერილ კანონსა და რეალობას შორის!