მივხვდი, რომ დედა და ჩემი დები რატომ მიყურებდნენ ასე შემზარავი გამომეტყველებით… ეს ჩამქრალი გამომეტყველება ბოლომდე ვერასოდეს ვერ აღდგება. მე ჩემს სარკეში მიცვალებული დავინახე და ჩემს თავს ვუთხარი – არ უნდა მომკვდარიყავი, სანამ ცოცხალი ვიყავი. მე მჯერა, რომ ჩემი შვილები გვიყურებენ.

ნუცას გარდაცვალებიდან ერთი კვირის შემდეგ, მე სრულიად ჭაღარამ, თეთრი თმით, ჩემს სტილისტს დავურეკე და ვუთხარი, რომ მინდოდა სალონში მისვლა. მას არ გაკვირვებია, მითხრა, რომ მოდი, მე დავკეტავ სალონს. საღამოს მიმიტანეს ხელში აყვანილი, შემჭრა შემღება და წამომიყვანეს სახლში.

სახე ჩამოკიდებული მქონდა, ბევრი იტყვის, შვილი მოგიკვდა ქალო და რა დროს ეგ არის.

შემდეგ დავურეკე ჩემს მეგობარ გუგა კუზანოვს და მასთან მივედი. გუგამაც იგივე გააკეთა – კლინიკიდან ყველა გაუშვა და ჩემს ჩამოწელილ სახეზე ბოტოქსი გამიკეთა, ათი დღის თავზე. ახლა, ჩემზე იტყვიან გაგიჟდაო… როცა დედამ შედარებით მოწესრიგებული დამინახა და შევსებული სახე დაინახა, ოღონდ იგივე გაქვავებული მზერით, ცოტა შვება იგრძნო. ჩემთვისაც ოდნავი შვება იყო, რადგან ჩემი თავის აღარ მეშინოდა.