ხანდახან მგონია ცხოვრება ერთ დიდ ქსეროქს გავს, განსაკუთრებით მაშინ როცა, ქუჩაში დადიხარ და ხედავ ამდენ კოპირებას!.. ძნელია ნიღბის მიღმა ნამდვილი სახე გაარჩიო, ადამიანებს ზადმეტად კარგი ნიჭი აქვთ ისე მოიხდინონ ეს ნიღაბი, რომ შეისისხლხორცონ იგი იმდენად, ბოლოს თვითონ ჯეროდეთ თავიანთო სიყალბის!... სწორედ აი ამის ყურეებაა ამაზრზენი!!...... თვითონ ცხოვრება მარადიული სწრაფვაა აღმოჩენის და სწორედ ეს აღმოჩენა ხდება ხოლმე უსაზღვრო ტკივილის მიზეზი. რა უნდა იყოს იმაზე ამაზრზენი, ხედავდე ამდენ ხალხს ირგვლივ და აცნობიერებდე, რომ მხოლოდ ერთეული თუ მოიძებნება ნამდვილი-ორიგინალი!... აქ ამ ქსეროქსის ხმაც ერთიანად მიღებს ბოლოს! განსაკუთრებით მაშინროცა ჰაერივით მჭირდება სიმარტოვე.... ხმაური!.... ხმაური!.... ხმაური!...... ქალი......... კაცი......... ბავშვი...... მოხუცი..... ტრანსპორტი..... სუყველა ხმაურობს! ვიღაცა ტირის! ვიღაცა დუმს-ირონიით! აქ ვიღაც დაიბადა! ვიღაც მოკვდა! და ისევ ხმაური! ქაოსი! და სრული უაზრობა! ერთფეროვნებააააააააააააააა!!! და სულის კანკალი მიტანს ამ ყოველივეს გახსენებისას...... სწორედ ასეთი შეგრძნება მეუფლება დაბადებიდან დღემდე და ეხლაც ვერ გამირკვევია, მე გავგიჟდი თუ სხვები იგიჟებენთქო თავს აქამდე?! და აი აქ საკუთარი სუნთქვაც კი ხმაურობს..... მერე შიშიც მიტანს და სიბრალულიც...... ვაი რომ ვერასდროს ვიპოვითქო "ის ერთადერთი" ვერასდროს..... სწორედ აქ ფეთქდება ჩემი პესიმიზმი და დიახ! საკუთარი თავიც მძულს! რადგან ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ვერ გამიმეტებია იგი მოსაკლავად! ვუსმენ ამდენ ხალხს ირგვლივ და ვიცი, რომ გარიყული ვარ!!! გულის სიღრმიდან კი პატარაზე ჩარჩენილი რწმენა ამომძახებს " ბოლომდეეეეეეეე"... დიახ! ბოლომდე უნდა გამომცალოოოოო ამ საშინელი ტანჯვით სავსე ფიალაააა!! და მაინც სად გადის ადამიანთა ამტანობის ზღვარი?!!.....