როგორი თვისებები ახასიათებდა გალაკტიონ ტაბიძეს?

სხვა

2020, 23 აგვისტო, 23:34

გალაკტიონი დიდი ბავშვი იყო. მიამიტი, მეოცნებე, ბავშვური სიამაყით სავსე, მორცხვი, მუდამ მარტოსული და გარიყული.

პატარაობიდანვე ასეთი უცნაური იყო - მარტოობისკენ მიდრეკილი. ვერ იტანდა, როცა პოეტურ სიდიდეს არ უფასებდნენ.

დედასაც უბრაზდებოდა - მე შენ სულელად მთვლი დედა!

მაკრინე კი ნაღვლობდა გალაკტიონის ასეთ ქცევებზე. მეორე შვილს იყო რომ სწერდა - მაგი ნამეტანი განწყრომით მთლად ჩერჩეტდება-ო.

ძმამ იცოდა გალაკტიონის უცნაური, ხშირად აუტანელი ხასიათის შესახებ და ოლიას სწერდა - ბევრი უნდა ვაპატიოთ ოლია, თუ იგი გვიყვარს.

ოლიამაც იცოდა კარგად ხასიათები პოეზიის მეფის - შენ ბავშვივით ხარ გალ.... ბავშვივით მოვლას და ყურადღებას საჭიროებ.

გალაკტიონმაც კარგად იცოდა, რომ “შეშლილი” იყო. სწავლის დროსაც წერდა დღიურში - მე უსინდისოდ ვსარგებლობდი იმ გარემოებით, რომ მასწავლებლებს სულიერ ავადმყოფად მივაჩნდი...

ვან გოგს ადარებდა ხშირად თავს - მასავით შეპრობილი.

მორცხვიც იყო. რობაქიძე წერდა, რომ - მორცხვობა კიდევ უფრო ამძაფრებდა ამ უხერხულობას.

მუდამ დაძაბულ ნერვულ მდგომარეობაში იმყოფებოდა. არ შეეძლო ადამიანთან ხანგრძლივი საუბარი. მივიდოდა მწერალთა კავშირში, მაგრამ მალევე ტოვებდა, არავის ემეგობრებოდა.

სიცილითაც იშვიათად იცინოდა. კიდევაც წერდა დღიურში - იმ ხანებში უკვე მე არ ვიცოდი რა იყო ღიმილი, ამისთვის საჭიროა მსუბუქად უყურო ცხოვრებას.

მუდამ ეჭვიანობდა. სულ ეჭვობდა, რომ ვიღაც უთვალთვალებდა. თავისი ხმითაც კი არ ლაპარაკობდა. სპეციალურად აწვრილებდა ხმას.

არავის ენდობოდა - მღალატობენ მეგობრები, ნათესავები, საზოგადოება, მე თქვენ დედებს გიტირებთ.

განიცდიდა, რომ სათანადოდ ვერ აფასებდნენ. ეშინოდა, მთაწმინდაზე არ დამასაფლავებენო. დღიური იყო მხოლოდ თავისი ერთადერთი მეგობარი, სადაც ყველაზე გულახდილი იყო...

210

2-ს მოსწონს