მართალია, ბევრს ყურით მოთრეულად ეჩვვენება ქართული სუფრის ურყევი ინსტიტუტის მიმოხილვა სოციალურ და პოლიტიკურ კონტექსტში, თუმცა საქმე არც ასე მარტივად არაა. საკმარისია დამკვირვებლის პოზაში დაესწრო მთელ ამ რიტუალს და ყველაფერს ნათელი ეფინება. დავუკვირდეთ რამდენი სოციოკულტირული მომენტი ვლინდება “ქართული სუფრის აკადემიაში".

ძირითადი და ზოგადი მახასიათებლები: მკაცრად სტრუქტუირებული იერარქია: თამადა, მისი მოადგილე, დანარჩენი მოქეიფეები (“ძვირფასო მაგიდის წევრებო"!),

თამადა, რომელიც დიქტატორია და მოადგილე, რომელიც ზოგჯერ მის ნაცვლად სვამს სტალინის ან გმირი წინაპრების სადღეგრძელოს-მინი- სახელმწიფო. დაკარგული ტერიტორიების, სამშობლოსა და პატრიოტიზმის თემები- გამორიცხულია ყოველგვარი დისკუსია, ორი აზრი. გენდერის საკითხი- მანდილოსნების(დიასახლისების) სადღეგრძელო, რომელიც მორჩილია, დამყოლი და მათეული გაგებით “ღირსეული, პატიოსანი".

“ქართული სუფრა, რომელსაც მარაზმები ნამდვილად არ აკლია, რაღაც კუთხით გასაგები მოტივით “აკადემიად" არის წოდებული. ეს არის ადგილი, სადაც ხშირად იმართება, მართალია ინტელექტსა და წიგნიერებას მოწყვეტილი, თუმცა ეროვნული-ისტორიულ იდენტობასა თუ საზრისთან დაკავსირებული სჯა-ბაასი. თამადა აქ ერთგვარი მსაჯის როლშიც კი გვევლინება და ამდენად, ჩამოყალიბდა ქართული სუფრის, საკამოდ მყარი საკრალიზებული ინსტიტუტი.

სუფრა რომ ტიპიურად ქართული და თანაც ქართული სოციოკულტურული თუ სამოქალქო აზროვნების მადემონსტრირებელი ფენომენია, აქ არსებული მკაცრი წესებისა თუ მარეგლამენტირებელი ნორმებისგან გაოგნებული, უცხოელთა გაფართოებული თვალებიც ადასტურებს. ნებისმიერი მათგანი მთელ ამ პროცესს რიტუალად აღიქვამს და ხვდება, რომ საკმაოდ ტრადიციულ ქვეყანაში მოხვდა, სადაც ერთმანეთშია აღრეული მზერა ევროპისკენ და აზიატიზმი.

საინტერესოა, რომ ბოლო დროს ქართული სუფრის ფენომენს საჯარო დისკუსიები და კონფერენციაც კი მეძღვნა. ხომ არ ღირს დასავლურ იდეალებზე “შექანებული" საზოგადოება დაფიქრდეს რამდენად თავსებადია დემოკრატია და ტოტალიტარული სახელმწიფოს მინი-მოდელი:“ ქართული სუფრის “აკადემია"?